Η περσινή κυκλοφορία από τον Πέτρο Van Ripper με τίτλο Black Earth βρίσκεται αρκετό καιρό στα χέρια μου, κυρίως γιατί με προβλημάτισε όσον αφορά στη χρηστικότητά της ως επίσημη δισκογραφική κυκλοφορία. Εξαρχής προσπάθησα πάντως να δώσω μια ευκαιρία, καθώς διαθέτει κάποιο καλοδουλεμένο υλικό. Όμως τα αισθητικά μου κριτήρια δεν έδωσαν συνέχεια. Ο Πέτρος Van Ripper είναι δίχως αμφιβολία ένας εξαιρετικός κιθαρίστας. Πράγματι, «σκίζει» (rip) την κιθάρα με τα σόλο του, αναδεικνύεται αρκετά εφευρετικός και παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον όσον αφορά στην τεχνική του. Κάθε κομμάτι διαθέτει ως βασικό του όργανο την ηλεκτρική κιθάρα και ως δευτερεύοντα έρχονται τα φωνητικά. Δίνεται εμφανώς βαρύτητα σε αυτά τα στοιχεία, ενώ τα υπόλοιπα όργανα δεν είναι φυσικά – αντίθετα, είναι προγραμματισμένα στον υπολογιστή, γεγονός που αδικεί νομίζω τα κλασικά έγχορδα, αλλά κυρίως τα τύμπανα. Γιατί σε έναν ροκ δίσκο, όπως το Black Earth, πρέπει τα τύμπανα να γκρουβάρουν, να είναι συμπαγή σαν πέτρα. Για να επιτύχει αυτό με ψηφιακά τύμπανα απαιτεί γνώση, χρόνο και εμπειρία. Δυστυχώς λοιπόν τα τύμπανα ρίχνουν κατά πολύ την ροκ υπόσταση του άλμπουμ. Επιπλέον, το Black Earth ανακυκλώνεται σε χιλιοπατημένα, λασπωμένα θα έλεγα, μονοπάτια. Η ειρωνεία και η καυστικότητα του συνθέτη ξεχωρίζουν κυρίως στο στιχουργικό μέρος, ιδιαίτερα στο “Ιδανική Θλίψη” (όπως χαρακτηριστικά ξεκινά το κομμάτι, «πόσο μ’αρέσει να ζω με αυταπάτες»), ή στο “Βολεμένος”, τα οποία περιγράφουν αρκετά την ελληνική πραγματικότητα που φαίνεται να απασχολεί το είναι του Πέτρου Van Ripper («εσύ είσαι βολεμένος, νιώθεις ο πεφωτισμένος, πιο πολύ ανεβασμένος»). Αλλά στο μελωδικό μέρος δεν ακούμε τίποτα το πρωτότυπο, ούτε και όταν επιχειρείται συνδυασμός μουσικών ειδών – π.χ. στο “Μπρίκι”, το οποίο συνδυάζει τη μουσική δομή του ρεμπέτικου με τις παραμορφωμένες κιθάρες του heavy metal. Τέλος, ούτε και το pop-punk χιτάκι “Λάθος” αρκεί. Συνολικά λοιπόν, το Black Earth προκύπτει ως μια προσωπική δουλειά η οποία στοχεύει στην αυτοέκφραση του Πέτρου Van Ripper. Όμως, ήδη από την εποχή του Schiller, υπάρχει η υπόνοια ότι η αυτοέκφραση μειώνει τη δημιουργικότητα. Βρισκόμαστε διακόσια χρόνια ύστερα και, πράγματι, ελάχιστοι έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν το στάδιο της εξατομίκευσης στη μουσική δημιουργία. Περισσότερο σκέψη και λιγότερη αυταρέσκεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν μεγάλο μουσικό. Βέβαια, υπάρχει και η άλλη άποψη ότι δεν χρειάζεται να είναι όλοι σπουδαίοι και τρανοί – και ακριβώς εκεί θέλω να σταθώ: απαιτούνται περισσότερα «γιατί» πίσω από τη δημοσίευση ενός έργου όπως το Black Earth.
