Η Μελίνα Τανάγρη υπήρξε από τις καλλιτέχνιδες που ανέκαθεν θαύμαζα. Ξεχωριστή ερμηνεία, ευαίσθητες μελωδίες, ουσιαστικοί στίχοι από μία χαρισματική τραγουδοποιό, η οποία όχι μόνο έβαλε ψηλά τον πήχη της γυναικείας δημιουργίας στη χώρα μας στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αλλά δημιούργησε κιόλας μια δικιά της σχολή γραφής – κάτι που φαίνεται σήμερα σε διάφορες νέες γυναίκες δημιουργούς. Το Διπλό Κλικ δεν σηματοδοτεί μόνο την επιστροφή της στη δισκογραφία μετά από οκτώ χρόνια, αλλά και μία δουλειά-πρόκληση, και πρόσκληση συνάμα, σε νέες μουσικές περιπέτειες, σε συνεργασία με ένα hip hop συγκρότημα, το Δίδυμο των Ιάσονα Γρηγορίου και Γιάννη Πετειναρά. Βήμα αναπάντεχο και τολμηρό, με μια πιο σύγχρονη κατεύθυνση, το οποίο όμως απέδωσε νομίζω καρπούς – και με το παραπάνω. Ο κύριος λόγος επιτυχίας αυτής της ιδιόμορφης συνεργασίας οφείλεται στο ότι το Διπλό Κλικ, αν και αποτελεί συνάντηση διαφορετικών μουσικών ρευμάτων, σχολών και εποχών, βασίζεται σε μία ισότιμη συνεργασία ως προς τη μουσική, τον στίχο και την ερμηνεία – καθιστώντας το αποτέλεσμα ως μια δουλειά ουσίας και άποψης, διακρινόμενη από συνοχή. Οι μελωδικές ποπ φόρμες διακατέχονται από τις σταθερές καταβολές της Τανάγρη στον γαλλικό λυρισμό και στη χατζιδακική αισθητική. Έρχονται όμως με ένα απλό, «μαγικό» θα έλεγα, κλικ και «κουμπώνουν» άψογα με το ραπ και με τα ηλεκτρονικά στοιχεία του Διδύμου, τόσο στις συνθέσεις, όσο και στις ενορχηστρώσεις. Όσο κι αν η τέχνη περικλείει το μεταφυσικό στοιχείο, είναι τελικά το ταλέντο, η δημιουργικότητα και η γνώση των τριών συντελεστών που μετουσιώνει τις ιδέες πίσω από το Διπλό Κλικ σε κάτι το αξιόλογο. Το εναρκτήριο “Ραντεβού” – μία έξυπνη αναφορά στην αποχή της Τανάγρη από τα μουσικά πράγματα και στην περίεργη αυτή συνάντηση με το Δίδυμο («Είμαι παράξενο φυτό, ανθίζω υπό συνθήκες, αλήθεια που με βρήκες;») – διακρίνεται από ένα πανέμορφο ακορντεόν, το οποίο δένει εξαιρετικά με τα ραπαρίσματα της Τανάγρη και του Γρηγορίου. Το γνωστό πια “Αμάν Και Πότε” επιδεικνύει ένα από τα καλύτερα ρεφρέν των τελευταίων χρόνων: «Αμάν και πότε, μόνο τότε, όταν θα, είμαι σαφής δεν θέλω πια πολλά-πολλά, πότε και πού, με ποιον, γιατί, στο πουθενά, μόνο περίπου έχει εδώ, θα φύγω πια». Το κλασικού ύφους πάλι “Δικός Μου Ξένος”, στα πρότυπα του αξεπέραστου “Θανατηφόρου Πυρετού”, το “Διάφανο”, με μια αίσθηση ονείρου, η ρυθμική ποπ “Ένα Τώρα Που Διαρκεί”, αλλά και το τζαζοειδές “Μικρός Τύραννος” έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα σχεδόν ιδανικά. Από την άλλη, οι αναλογίες στη συνταγή του Διπλού Κλικ ξεφεύγουν σε κάποια σημεία – κυρίως νομίζω όταν υπερτερεί το hip hop. Έτσι, στις διασκευές του “Θανατηφόρου Πυρετού” και του “Έρημος, Βαρύς Και Μόνος” του Αττίκ ή στις “Κουβέντες”, αν και εμπεριέχονται ευρηματικά στοιχεία, τόσο η εμμονή στο ραπ όσο και οι στίχοι του Διδύμου – που μοιάζουν να θέλουν να τα πούνε όλα σε τρία λεπτά – καθιστούν τα αποτέλεσμα υπερβολικό και λίγο κουραστικό. Όπου, λοιπόν, η κεντρική περσόνα του άλμπουμ, η Μελίνα Τανάγρη, παραμένει στο επίκεντρο, το Διπλό Κλικ φτάνει σε υψηλά επίπεδα ποιότητας. Όπου, όμως, η διάθεση για νεωτερισμό υπερισχύει δυσανάλογα, διαπιστώνονται προβλήματα. Παρά πάντως τα τελευταία, το άλμπουμ αποτελεί πιστεύω μια από τις ομορφότερες και σημαντικότερες μουσικές καταθέσεις του 2009. Χάρη κυρίως σε αυτή την ειλικρινή του και ουσιαστική διάθεση ανατροπής και σύνδεσης του κλασικού με το μοντέρνο.
