Αν και μετράει τόσα χρόνια καριέρας, το άλμπουμ Οι Φίλοι Μου Είμαι Εγώ αποτελεί ένα ιδιόμορφο ντεμπούτο για τον Διονύση Τσακνή. Γιατί, για πρώτη φορά, κρατάει για τον εαυτό του μόνο τον ρόλο του ερμηνευτή, καλώντας κάποιους φίλους του να γράψουν τα περισσότερα τραγούδια. Έτσι φτάνει στα χέρια μας ένας πολυσυλλεκτικός δίσκος με τις υπογραφές των Σταμάτη Κραουνάκη, Φίλιππου Πλιάτσικα, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Γιάννη Σπάθα, Δημήτρη Μπαρμπαγάλα, Σταμάτη Χατζηευσταθίου και Ίριδας Λουκά στη σύνθεση, καθώς και των Γιάννη Αγγουριδάκη, Δήμητρας Μπλίκα, Λίνας Δημοπούλου, Νίκου Ζούδιαρη και Μιχάλη Γελασάκη στον στίχο. Επιπλέον, υπάρχουν δύο τραγούδια του ίδιου του Τσακνή, το γαλλικό “Un Autre Nom” σε ελληνικούς στίχους, καθώς και ένα μελοποιημένο από τον Ζούδιαρη ποίημα του Φρανσουά Βιγιόν, σε ελληνική απόδοση του Σπύρου Σκιαδαρέση. Το πρώτο θετικό σχόλιο για την εν λόγω δουλειά αφορά στην εξαιρετική ενορχήστρωση του Δημήτρη Μπαρμπαγάλα, ο οποίος καταφέρνει να δώσει στο ετερόκλητο υλικό ενιαία υφή. Σ’ αυτό βοηθάνε και οι ίδιες οι συνθέσεις, καθώς πρόκειται, στην πλειοψηφία τους, για μελωδίες που μπορούν να χαρακτηριστούν – με επιμέρους αποκλίσεις – ροκ. Φτάνοντας όμως στην ουσία των παραπάνω συνθέσεων, οδηγήθηκα προσωπικά στο συμπέρασμα ότι δεν κατάφεραν όλοι οι φίλοι του Τσακνή να ανταποκριθούν με την ίδια επιτυχία, δημιουργικά, στο κάλεσμά του. Έτσι, από τη μια έχουμε τον ανεξάντλητο Σταμάτη Κραουνάκη να στέκει υπεύθυνος για τις δύο καλύτερες στιγμές του άλμπουμ με το “Φεγγάρια Σκοτεινά” – γνωστό ήδη από το soundtrack της ταινίας Πεθαίνοντας Στην Αθήνα – και το “Λήσταρχος Νταβέλης”, ένα από αυτά τα στοιχειωτικά, «κραουνακικά» κομμάτια, που καρφώνονται αμέσως στην καρδιά (κι ένα από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια του 2009 για τον υπογράφοντα). Όμορφα τραγούδια υπήρξαν επίσης η ροκ μπαλάντα των Μπαρμπαγάλα και Ζούδιαρη “Από ’Δω” – με τη συμμετοχή της Ειρήνης Ψυχράμη στα φωνητικά – καθώς και το ελληνοπρεπές ροκ του Σπάθα στο “Πιο Ψηλά”. Από την άλλη, δύσκολα παραβλέπει κανείς σημαντικές αδυναμίες, όπως π.χ. στα κλισαρισμένα “Να Πληρώνω” και “Κι Εσύ Αργείς” ή στο προβλέψιμο “Έλα, Ε”. Τα υπόλοιπα τραγούδια θα έλεγα ότι απλά συμπληρώνουν το άλμπουμ, χωρίς να προκαλούν ιδιαίτερες θετικές ή αρνητικές εντυπώσεις. Κλείνοντας αξίζει να αναφερθώ στο δεύτερο ομογενοποιητικό, εκτός της ενορχήστρωσης, στοιχείο του Οι Φίλοι Μου Είμαι Εγώ. Δεν είναι άλλο από την ερμηνεία του Διονύση Τσακνή. Αποδεικνύοντας την κλάση του, ο τελευταίος μας χαρίζει ορισμένες πολύ καλές στιγμές, τραγουδώντας με πάθος και δύναμη, με ευαισθησία και τρυφερότητα, με μαγκιά και αλήθεια. Κάπως έτσι, ο δίσκος αφήνει τελικά μια ευχάριστη γεύση, έστω και αν μένει μια γενικώς ανολοκλήρωτη εικόνα – ειδικά όταν μιλάμε για έναν καλλιτέχνη με την πορεία του Διονύση Τσακνή. Εν αναμονή πάντως καινούργιου δικού του υλικού, οι φίλοι του μπορούν κατά περιστάσεις να μας κρατάνε καλή παρέα.
