Κουτοπόνηρη η απόφαση της Heaven να βγει το Εγώ Μιλώ Με Την Καρδιά τον Φεβρουάριο του 2009. Κάποια τζιμάνια τα βάλανε κάτω και σκέφτηκαν ότι ο καιρός ήταν ο κατάλληλος, καθώς μόλις είχε αρχίσει να καταλαγιάζει ο αχός από τον τραυματισμό της Αγγελικής Ηλιάδη και τη δολοφονία του άντρα της Μπάμπη Λαζαρίδη – για να μην βάλω στον λογαριασμό όλο το σόου με τις δηλώσεις και κόντρα δηλώσεις του ενός και του άλλου σε φυλλάδες και παραθυρο-φυλλάδες. Υπολογίσανε όμως μόνο στη δύναμη ενός διεστραμμένου hype, διόλου συνυπολογίζοντας τον ανθρώπινο παράγοντα: η Ηλιάδη δεν είχε καμία διάθεση να υποστηρίξει το άλμπουμ σε εκείνη τη χρονική συγκυρία ή να βγαίνει να τραγουδάει και να χαμογελάει. Και ποιος αλήθεια μπορεί να την κατηγορήσει; Μάνι-μάνι λοιπόν έρχεται το παρόν EP, για να ξαναβάλει την υπόθεση ξανά σε μια ροή και την εγγόνα της Καίτης Γκρέυ ξανά στα ραδιόφωνα και σε κάποια (πιθανολογώ) πίστα. Πολύ στα τερτίπια του μάρκετινγκ το έριξα όμως και κινδυνεύω να μετατραπώ σε σύμβουλο καριέρας. Αλλά βλέπετε δεν υπάρχει κάποιο αληθινά καλλιτεχνικό ζητούμενο στο Χαμογελώ για την Αγγελική Ηλιάδη. Το EP εξαντλείται στον αγώνα για μια θέση κάτω από τον ήλιο της mainstream επικαιρότητας, όπως την καθόρισε στα τελευταία χρόνια η Πέγκυ Ζήνα. Η παλιά λαϊκοπόπ συνταγή αναδιατάσσεται λοιπόν έτσι ώστε να περιοριστούν δραστικά τα λαϊκότερα στοιχεία και να δοθεί έκταση σε μοντέρνες pop συνταγές και δυναμικές δόσεις από ηλεκτρικές κιθαριές και τύμπανα – αφήνοντας ασφαλώς χώρο και για τη γνωστή ατσαλάκωτη μπαλάντα (“Δε Φοβάμαι”). Ακόμα και όταν τα πράγματα γίνονται ελαφρώς λαϊκότερα (“Δε Θα Αλλάξω”), η γραμμή πλεύσης προσανατολίζεται στον ήχο που επέβαλλε ο Κυριάκος Παπαδόπουλος με τα “Μαύρα Μεσάνυχτα”. Διόλου δε τυχαίο ότι επικεφαλής του EP τίθεται το “Χαμογελώ Και Προχωρώ”: ενοποιεί το ζητούμενο της παραγωγής και την κατεύθυνση της ενορχήστρωσης με ένα στιχουργικό μήνυμα αισιοδοξίας και συνέχειας – απηχώντας ότι η Ηλιάδη συνεχίζει. Παρά πάντως τη βαρετή προβλεψιμότητα, οφείλω να επισημάνω ότι τηρείται τουλάχιστον μια αξιοπρέπεια στην επιδίωξη του σουξέ, η οποία δεν θα προσβάλλει τη νοημοσύνη κανενός. Σημειώνω επίσης ότι η Ηλιάδη δεν στέκεται άσχημα στο μικρόφωνο – δεν διεκπεραιώνει, ίσα-ίσα επιδιώκει τη συναισθηματική ταύτιση με τα όσα τραγουδάει και γενικά την επιτυγχάνει. Μόνο που το κάνει χωρίς να μεριμνά να τηρήσει κάποιες αναγκαίες αποστάσεις από τη Ζήνα, τη Βανδή σε σημεία ή την Έλλη Κοκκίνου σε ορισμένα άλλα, με αποτέλεσμα να υστερεί σε προσωπικό στίγμα. Κατά τη γνώμη μου, σε βάθος χρόνου δεν θα μείνει τίποτα να θυμάται κανείς από το Χαμογελώ, δεν αποκλείεται όμως να επιτύχει στο ζητούμενο το οποίο πρωτίστως το απασχολεί στην παρούσα χρονική φάση. Εμάς, βεβαίως, αυτό δεν μας νοιάζει. Και δεν πρέπει να μας νοιάζει: μουσική ακούμε πρωτίστως, όσο και αν τηλεοράσεις και «κίτρινα» έντυπα προσπαθούν διακαώς να μας μεταβάλλουν σε ματάκηδες καριέρων…
