Τα τελευταία χρόνια έκανε την εμφάνισή της μια νέα γενιά γυναικείων φωνών (Μποφίλιου, Αντωνοπούλου, Λούκα κ.α.), με ιδιαίτερο ταλέντο. Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη ανήκει σε αυτή τη γενιά και είναι η μόνη που άργησε να δείξει δείγματα γραφής. Κρίνοντας από το βιογραφικό της – είτε αυτό εντοπίζεται στις ζωντανές της εμφανίσεις είτε στις δισκογραφικές της συμμετοχές – συμπεραίνεις ότι πρόκειται για μια φωνή η οποία αναπόφευκτα θα έχει μέλλον. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, η αναμονή για την πρώτη της δισκογραφική της κατάθεση συνοδευόταν από καλοπροαίρετα συναισθήματα περιέργειας για την καλλιτεχνική της πορεία. Την πρώτη γεύση από το Έλα την πήραμε πέρσι την άνοιξη, όταν το ομώνυμο τραγούδι ανέβηκε με μεγάλα άλματα στο airplay των ραδιοφωνικών σταθμών, καταλήγοντας ένα από τα πιο δυνατά καλοκαιρινά σουξέ. Όχι άδικα. Το τραγούδι είναι δυναμικό, αρκετά μπιτάτο, η συμμετοχή του Πάνου Μουζουράκη προσέθεσε όσα επιπλέον χρειαζόταν το άσμα και φυσικά η γραφή της Sunny Μπαλτζή αποδείχθηκε μια τύπου εγγύηση για το μουσικό είδος στο οποίο θέλησε να κινηθεί η Ζουγανέλη. Ο δίσκος τελικώς κυκλοφορεί – μετά από αρκετό καιρό – έχω όμως την εντύπωση ότι το αποτέλεσμα αποδείχθηκε κατώτερο του ταλέντου της τραγουδίστριας. Το concept του Έλα ακολουθεί μια πεπατημένη, αναχρονιστική πια για μένα, η οποία τα τελευταία χρόνια δεν αποφέρει θετικά αποτελέσματα. Δεν υπονοώ εμπορικότητα, αλλά καλλιτεχνικό ζητούμενο. Την πολυσυλλεκτικότητα λοιπόν επέλεξε η Ζουγανέλη σε επίπεδο στιχουργών και συνθετών και προσπάθησε να τα ενοποιήσει όλα αυτά κάτω από την ενορχηστρωτική ματιά του πολυπράγμονα Soumka. Πράγματι, τα δέκα τραγούδια του Έλα κινούνται πάνω σε μια σαφή ηχητική γραμμή, εκπληρώνοντας το προσδοκώμενο του ενιαίου και ομοιόμορφου ήχου. Τα εύσημα ανήκουν λοιπόν στον Soumka. Από ’κει και πέρα όμως, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Στην προσπάθειά της η Ζουγανέλη να μαζέψει υλικό που να εκφράζει την εποχή της, υπέπεσε στο λάθος της στείρας τηλεοπτικής λογικής. Αυτής δηλαδή που επικεντρώνεται στο δυναμικό target group του νεανικού κοινού, το γνωστό 15-44. Έτσι οι στιχουργικές και συνθετικές υπογραφές ανήκουν σε ονόματα τα οποία επικρατούν στο νεανικό μουσικό στερέωμα τα τελευταία χρόνια. Ο βετεράνος Φίλιππος Πλιάτσικας, ο ανερχόμενος Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, ο παλιός ροκάς Σταύρος Λογαρίδης και ο μόνιμος συνεργάτης του Χατζηγιάννη, Νίκος Μωραΐτης, είναι μερικά από όσα ονόματα επιλέχθηκαν να συμμετάσχουν στο Έλα. Όμως το υλικό είναι μέτριο, με τους συνθέτες να μη δίνουν τα καλύτερά τους και με τους στιχουργούς να παραμένουν σε έναν λόγο επιφανειακό, με αρκετή δόση ελαφρότητας – ούτε καν αβάσταχτης. Το “Έλα” δεν μπορεί από μόνο του να σηκώσει έναν ολόκληρο δίσκο, πόσο μάλλον όταν έχει δουλέψει σαν promo έναν ολόκληρο χρόνο πριν. Η διασκευή του “Το Τικ Τακ Του Ρολογιού” αποβαίνει αρκετά ενδιαφέρουσα και φρέσκια αλλά δεν φτάνει – έχει ενδιαφέρον ότι ο λόγος της Μαριανίνας Κριεζή αποδεικνύεται αφάνταστα διαχρονικός. Από ’κει και πέρα, αν κάτι μου τραβά την προσοχή στον δίσκο είναι η σύνθεση του Χριστοδουλόπουλου “Δε Μεγαλώνουμε”, καθώς ισορροπεί μεταξύ ποπ και λαϊκού ήχου, παράγοντας μια υβριδική μελώδια η οποία – αν και υπό άλλες συνθήκες θα με ενοχλούσε – παραδόξως εδώ με αποσυντονίζει ευχάριστα. Το “Κόψε Και Μοίρασε” των Μιτζέλου – Δημοπούλου είναι επίσης από τις πιο ευτυχείς στιγμές του playlist. Όλα τα άλλα κομμάτια απλώς γεμίζουν το cd. Εξαντλώ την αρνητική μου στάση απέναντι στο Έλα για έναν και μοναδικό λόγο. Θεωρώ ότι η Ελεωνόρα Ζουγανέλη μπορεί να δημιουργήσει πολλά περισσότερα από κάτι που απλώς θα εξυπηρετήσει την αναλώσιμη αγορά του σήμερα. Και γίνομαι ακόμα αυστηρότερος, όταν όλο αυτό το project δομείται πίσω από ένα υπονοούμενο πέπλο ποιότητας. Ο δίσκος-πορτραίτο με τον οποίο θέλησε να ξεκινήσει την καριέρα της, αυτό που σίγουρα θα της δώσει είναι αναγνωρισιμότητα και όχι κάποια τραγούδια τα οποία θα τα εντάσσει σε 20 χρόνια από τώρα στο συναυλιακό της playlist. Εκτιμώντας ότι πρόκειται για ένα από τα δυνατότερα χαρτιά μιας γενιάς τραγουδιστών του 21ου αιώνα, αναμένω το επόμενο βήμα της με αγωνία.
