Στην εποχή του midi, της live κονσέρβας, της ευκολίας και της τονικής άνεσης που προσφέρει η τεχνολογία, δύο είδη ελληνικής μουσικής κρίνονται ακόμα στη σκηνή και βασίζονται στη δεξιοτεχνία των μουσικών: η λεγόμενη ελληνική κλασική μουσική και η δημοτική μουσική. Και στα δύο είδη δεν υπάρχουν τεχνάσματα ευκολίας. Είσαι καλός ερμηνευτής; Θα αναγνωριστείς. Είσαι κακός; Θα το καταλάβουν όλοι. Σε αυτόν λοιπόν τον δύσκολο και ανταγωνιστικό χώρο της δεξιοτεχνικής παλαίστρας δύο νέοι άνθρωποι, ο Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος (κλαρίνο) και ο Παναγιώτης Λάλεζας (φωνή) έχουν ήδη αναγνωριστεί από κοινό, ειδικούς και επαγγελματίες μουσικούς. Αυτή η φήμη τούς δίνει το δικαίωμα να αναλαμβάνουν δουλειές οι οποίες χρειάζονται σχεδόν επιστημονική επάρκεια και υψηλό δείκτη υπεύθυνης προετοιμασίας. Αποτέλεσμα μιας τέτοιας εργασίας είναι και η παρούσα δουλειά, που ανιχνεύει τη μουσική της περιοχής του Ζαγορίου της Ηπείρου, ιστορικού τόπου όπου άκμασε η οικονομία και το εμπόριο στις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά και τόπος στον οποίο τερμάτισε τη ζωή του (1823) ο Γιαννιώτης γιατρός και λογοτέχνης του 18ου-19ου αιώνα, Ιωάννης Βηλαράς. Το ενδιαφέρον στο άλμπουμ Τραγούδια Της Ηπείρου: Μακάμικα Και Ασίκικα είναι ότι, αν και γεωγραφικά προσδιορισμένο, προκύπτει ποικιλόμορφο και γεμάτο εκπλήξεις. Το Ζαγόρι, επηρεασμένο από την επαφή του με τους δυτικούς και ανατολικούς εμπορικούς δρόμους, εγκαταλείπει μουσικά τους ρυθμούς και τον πενταφθογγισμό της υπόλοιπης Ηπείρου. Η μουσική της περιοχής αποτελεί στο εξής ενδιαφέρον αμάλγαμα ενός ελληνισμού που διαβιούσε σε ένα πολυεθνικό περιβάλλον. Πληθυσμοί με έντονη κινητικότητα από τη μια, ιστορικές εξελίξεις οι οποίες καθιστούσαν την πραγματικότητα ρευστή από την άλλη και στη μέση οι ταξιδευτές-έμποροι του Ζαγορίου, οι οποίοι κουβαλούσαν στις αποσκευές τους πολύτιμα μουσικά δάνεια. Ως προς την εκτέλεση οι μουσικοί είναι εξαιρετικοί. Να ξεχωρίσω, πλην του Αρκαδόπουλου, τους Πάνο Δημητρακόπουλο (κανονάκι), Γιώργο Μαρινάκη (βιολί), Βασίλη Μπαράμπουτη (σάζι) και Περικλή Παπαπετρόπουλο (σάζι). Ακόμα και αν κάποιος δεν είναι οικείος με τον ήχο της δημοτική μουσικής, αναγνωρίζει από την πρώτη στιγμή την ποιότητα των ερμηνευτών. Όλη η δουλειά έχει ένα άκουσμα κλασικό – πιστεύεις δηλαδή ότι θα ακούγεται για πολλά χρόνια μετά, ως μια εκτέλεση αναφοράς. Η μόνη, ίσως, παραφωνία είναι κάποιες στιγμές του Λάλεζα (φωνή), όπου δεν παρακολουθεί την υπόλοιπη ορχήστρα με την πρέπουσα λιτότητα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν πρόκειται για έναν εκπληκτικό τραγουδιστή, απλώς εδώ μοιάζει συχνά να πηγαίνει κόντρα στο ύφος της υπόλοιπης ορχήστρας. Ένα άλλο πρόβλημα της έκδοσης είναι η έλλειψη των στίχων των τραγουδιών στο βιβλιαράκι του cd ή ενός κειμένου (με φωτογραφίες) που να πληροφορεί περισσότερο για την ιστορία του Ζαγορίου – πολιτιστική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική. Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να νιώσει πιο εξοικειωμένος με ό,τι ακούει στο άλμπουμ. Μια τελευταία μνεία στον Αρκαδόπουλο: ακούγοντας το Τραγούδια Της Ηπείρου: Μακάμικα Και Ασίκικα και προσέχοντας τον τρόπο με τον οποίον παίζει, ένιωσα πολλές φορές μια υγρασία να καταλαμβάνει τους οφθαλμούς μου…
