Ο Βασίλης Καζούλλης δεν ανήκει στους καλλιτέχνες εκείνους από τους οποίους περιμένουμε τη λεγόμενη «ανατροπή» στις μουσικές φόρμες. Θα ήταν μάλιστα αφελές να περιμένει κανείς ότι ένας τραγουδοποιός με μια τόσο συγκεκριμένη πορεία και με παγιωμένο, μετά από τόσα χρόνια στη δισκογραφία, ήχο θα έβγαζε φέτος ένα άλμπουμ διαφορετικό, γεμάτο φρέσκιες προτάσεις. Το ζητούμενο όμως στη μουσική – άρα και την αποτίμησή της – δεν θεωρώ ότι πρέπει να είναι πάντοτε και μονάχα αυτό. Το να εισάγει, δηλαδή, κάποιος μια νέα μουσική πρόταση ή το να βρίσκει τον τρόπο να αναπροσδιορίζει τον καλλιτεχνικό εαυτό του ξανά και ξανά. Και η κυκλοφορία του Από Το Λίβερπουλ Στη Σαντορίνη, τίτλος-φόρος τιμής σε δύο ιδιαίτερα σημαντικούς τόπους για τον Βασίλη Καζούλλη, αποτελεί περίπτωση άλμπουμ το οποίο αποδεικνύει ακριβώς αυτό: πως το καλό αισθητικό αποτέλεσμα, η απουσία σημαντικών εκπτώσεων, καθώς και η επικύρωση μιας σταθερά αξιοπρεπούς παρουσίας στα πράγματα, καλό είναι να επικροτούνται, αλλά και να χαίρουν μιας πιο ιδιαίτερης προσοχής. Κράχτες του δίσκου η συνεργασία του Καζούλλη με τα Κίτρινα Ποδήλατα στο ρυθμικό “Σβήσε Μου Τα Φώτα” – που ήδη έχει ξεχωρίσει στα ραδιόφωνα – όπως και οι άλλες δύο συμμετοχές, του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο “To Παλιό Αλφαβητάρι” και του Φίλιππου Πλιάτσικα στο “Θα Περιμένω Το Χειμώνα”. Η σειρά με την οποία επιλέγω να αναφερθώ στις συγκεκριμένες συνεργασίες δεν είναι τυχαία, ούτε σχετίζεται με την αλφαβητική σειρά των ονομάτων ή την αξία του κάθε τραγουδιού ξεχωριστά. Έχει περισσότερο να κάνει με το τι πρόσφερε η κάθε μια συμμετοχή: κεφάτη η συνεισφορά των Κίτρινων Ποδηλάτων, μια από τα ίδια η ερμηνεία του Μαχαιρίτσα, εντελώς άνευρη βρήκα τη συμμετοχή του Πλιάτσικα, σε ένα μάλιστα τραγούδι που, δίχως αυτόν, θα ήταν μακράν το καλύτερο του άλμπουμ. Εκτός δε των άλλων φέρνει τη μανιερίστικη νομίζω «ειλικρίνεια» του Πλιάτσικα ευθέως αντιμέτωπη με την αβίαστη θέρμη του Καζούλλη, αφού οι λιγοστοί στίχοι τούς αναγκάζουν να επαναλαμβάνουν κάποιους από αυτούς, καθιστώντας τη σύγκριση αναπόφευκτη. Το βλέμμα στέφεται κατόπιν σε άλλες συμπαθητικές στιγμές, στην αναζήτηση για μια πιθανή κορύφωση του άλμπουμ. Υποψηφιότητα θέτει το εναρκτήριο “Ειν’ Το Τραγούδι”, μαζί με τα αρκετά καλά “Πώς Να Μιλώ” και “Της Αγάπης Τα Λουλούδια”. Από την άλλη, το “Απ’ Το Λίβερπουλ”, το “Στη Σαντορίνη” και το “Ταξίδια” κυλάνε αδιάφορα, αποτελώντας την ευδιάκριτη αχίλλειο πτέρνα του Από Το Λίβερπουλ Στη Σαντορίνη. Χρησιμοποιώντας λοιπόν μια οικεία, διόλου πρωτότυπη ή πρωτοποριακή, συνταγή, ο Καζούλλης καταφέρνει με το νέο του άλμπουμ να μας (ξανα)πείσει ότι μπορεί ίσως να μην διαθέτει την ασίγαστη ανησυχία ενός καλλιτέχνη ο οποίος ήρθε για να αλλάξει τα δεδομένα, διαθέτει όμως την ποιότητα και τη στόφα ενός τραγουδοποιού σταθερά αξιόλογου ανάμεσα σε όσους ακολούθησαν τα βήματα του Bob Dylan και την αντανάκλασή τους στον Διονύση Σαββόπουλο. Μπορεί οι αμέσως προηγούμενοι δίσκοι του να είχαν ρίξει μια σκιά αμφιβολίας σε αυτό, αλλά το Από Το Λίβερπουλ Στη Σαντορίνη πετυχαίνει, παρά τις αδυναμίες του, να τη διαλύσει.
