Μόλις έπεσε το EP με τίτλο Hey στα χέρια μου, φαντάστηκα πως πρόκειται για το επόμενο όνομα της παραλιακής: γιατί στο εξώφυλλο απεικονίζεται το πρόσωπο μιας νέας κοπέλας, με τόνους μέικ-απ και photoshop, και την απαραίτητη πόζα που θα προσελκύσει τις ορδές θαυμαστών – κυρίως ανδρών, χωρίς να θέλω να γίνω σεξίστρια. Αλλά το εσωτερικό του Hey μας απομακρύνει από την αρχική εντύπωση και κάνει εμφανές το ποιόν της δεσποινίδος Χάρις Γιαγκή. Μισή Ελληνίδα, μισή Κολομβιανή – στοιχείο το οποίο χρησιμοποιείται για την προώθησή της, τόσο στο δελτίο τύπου και στο ίδιο το EP (οι σημαίες βρίσκονται αποτυπωμένες στο εσωτερικό μέρος), καθώς και από τη δίγλωσση επιλογή στίχων (ελληνικά και ισπανικά). Ήδη φαίνεται πως πρόκειται για έναν αυτοβιογραφικό δίσκο, με έμφαση στην εθνική ταυτότητα της τραγουδίστριας. Με κάθε καλή πρόθεση και εξαιρετικό ενδιαφέρον ξεκίνησα λοιπόν να ακούω το Hey, ειδικά όταν διάβασα πως ο ήχος της Χάρις κινείται σε hip-hop και reggaeton μονοπάτια. Ιδιαίτερα στην ελληνική σκηνή είναι ελάχιστες οι αξιοσημείωτες γυναικείες παρουσίες και σπάνια έχουν πρωταγωνιστικό ερμηνευτικό ρόλο. Το πρώτο τραγούδι, με τίτλο “ΟΚ”, μου έδωσε την εντύπωση τυπικού hip-hop κομματιού, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο μουσικό ενδιαφέρον: υπάρχει ένας πολύ βασικός ρυθμός, εμπλουτισμένος με ρυθμικά στοιχεία τσιφτετελιού, ενώ όλη η παραγωγή φαίνεται να έχει προγραμματιστεί μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή, χωρίς να έχει δοθεί αρκετή σημασία στην ποιότητα ενορχήστρωσης. Να αναφέρω εδώ ότι τη συμπαραγωγή του Hey έχει αναλάβει ο White Dragon, γνωστότερος στη hip-hop σκηνή από το συγκρότημά του Ομήρου Απόγονοι, ο οποίος συμμετέχει και στα φωνητικά, δείχνοντας μάλιστα περισσότερο ως πρωταγωνιστής παρά ως καλεσμένος. Δυστυχώς, στιχουργικά το τραγούδι εξαντλείται σε αναμενόμενα σεξουαλικά υπονοούμενα («ΟΚ, ΟΚ πάρτο… θα δεις που θα σ' αρέσει»). Δεν διαφωνώ πως το hip-hop σχετίζεται άμεσα με τη σεξουαλικότητα και τον χορό ως μουσικό είδος, αλλά αυτό το κλασικό μοτίβο δεν παρουσιάζει καμία έκπληξη και κανένα ενδιαφέρον. Στο “Για Σένα” πάλι, ήδη από τις πρώτες του νότες παρουσιάζεται στα χάλκινα αερόφωνα (πνευστά όπως τρομπέτα ή τρομπόνι) μια καρναβαλική λατινοαμερικανική ατμόσφαιρα. Γρήγορα φωνητικά με ρίμα, σφυρίχτρες, χορωδιακά φωνητικά στα ρεφρέν, τύμπανα – πρόκειται για ένα ευχάριστο κομμάτι, με θετικά μηνύματα («η ζωή είναι όμορφη χειμώνες-καλοκαίρια, ζήσε τη σαν καρναβάλι, είναι για σένα»). Στη συνέχεια, το “Δεν Θα Κάνω Πίσω” είναι πιο σκοτεινό, θυμίζοντας πολύ έντονα – μουσικά – το “American Life” της Madonna (ιδιαίτερα η μπασογραμμή, το συνθεσάιζερ και το ρεφραίν). Καλή και επιθυμητή η αντιγραφή, αρκεί να έχει έναν στόχο: και οι Coldplay αντέγραψαν τον Satriani, αλλά έκαναν νούμερο ένα επιτυχία. Μόνο όμως οι στίχοι ξεχωρίζουν κάπως από την ανακυκλωμένη μάζα του τραγουδιού. Στο EP περιλαμβάνονται επίσης και δύο remix του “Για Σένα”, από τον Robin Skouteri, τον γνωστό Έλληνα DJ και παραγωγό, που συνεργάζεται σταθερά, μεταξύ άλλων, και με τον White Dragon. Το πρώτο δίνει περισσότερη έμφαση στα φωνητικά, τα οποία συνοδεύονται από ακουστική κιθάρα και ένα βασικό ρυθμό, καθώς και τα χαρακτηριστικά έγχορδα, τα οποία παράγονται από το συνθεσάιζερ και στο αυθεντικό κομμάτι. Το club mix από την άλλη ακολουθεί περισσότερο τη μινιμαλιστική λογική και ξεχωρίζει λόγω της εισαγωγής ενός επαναλαμβανόμενου μπάσου σε ντό δίεση. Το κομμάτι είναι κλιμακωτό, με αρκετές επαναλήψεις σε φωνή και μουσική. Θα περίμενε κανείς πως θα τα σπάσει στο τέλος, αλλά ποτέ δεν έρχεται ένας δυνατός ρυθμός. Τέλος, στο φινάλε του EP, συναντάμε στο “Flow Latino” ακόμα ένα clopy-righted τραγούδι, που συγγενεύει φανερά με το “Let’s Get Loud” της J-Lo: η ίδια μελωδία στο πιάνο, τα ανδρικά φωνητικά «hey, hey, hey, hey» στην αρχή. Και πάλι, οι στίχοι προσπαθούν να το σώσουν, προωθώντας την ιδιαιτερότητα της ταυτότητας της Χάρις. Αλλά η διαφορετικότητα, όσον αφορά στην ταυτότητα, δεν είναι μουσικό στοιχείο, παρά μόνο καθορίζει τον μουσικό/δημιουργό/ερμηνευτή. Και στο Hey γίνεται μια προφανής προσπάθεια προώθησης της μουσικής, η οποία αγγίζει τα όρια του ethnic-kitsch, μέσω αυτής της διαφορετικότητας. Ίσως θα είναι καλύτερα λοιπόν αν η Χάρις δουλέψει μόνη της στο εξής, αποφεύγοντας τις εξωτερικές επιρροές όσον αφορά στο μουσικό της στίλ. Το Hey, ως έχει, είναι μια μπερδεμένη προσπάθεια, χαμένη κάπου ανάμεσα στις έννοιες της μουσικής και εθνικής ταυτότητας, οι οποίες θα έπρεπε να εξυπηρετούν την προσωπική έκφραση ενός καλλιτέχνη, αντί να αποτελούν εργαλείο image marketing. Επειδή αχνοφαίνεται πάντως ένα ταλέντο, δεν βάζω χαμηλότερη βαθμολογία. Η επικάλυψη όμως του Hey μοιάζει με τα συσκευασμένα παγωτά: δεν είναι σοκολάτα.
