Οι Leaving Tomorrow είναι ένα rock τρίο αποτελούμενο από τους Αλέξανδρο Ντούτση (κιθάρα-τραγούδι), Κωστή Ραΐση (μπάσο) και Γιώργο Καλαϊτζόγλου (τύμπανα). Ξεκίνησαν την πορεία τους το 2002 με έδρα τη Αθήνα και μάζεψαν μπόλικες συναυλιακές εμπειρίες πριν ξεκινήσουν να επεξεργάζονται το υλικό που περιλαμβάνεται στο ντεμπούτο τους, το οποίο φέρει για τίτλο το όνομά τους. Παρά το ότι τα διασημότερα rock τρίο έδρασαν κατά τη δεκαετία του 1960 (βλέπε Cream και Jimi Hendrix Experience), η καρδιά των Leaving Tomorrow φαίνεται να βρίσκεται πιο κοντά στο progressive rock της επόμενης δεκαετίας, όπως αυτό εκφράστηκε μέσα από τα άλμπουμ των Camel, των Genesis και των υπολοίπων «ιερών τεράτων» του χώρου. Έχουμε έτσι εδώ να κάνουμε με ένα concept άλμπουμ σε αγγλικό στίχο, με σχετικά μεγάλης διάρκειας συνθέσεις, οι οποίες ούτε κρύβουν τις κλασικότροπες επιρροές τους, ούτε και τσιγκουνεύονται τα περίτεχνα οργανικά μέρη. Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν ότι το Leaving Tomorrow ακούγεται παλιομοδίτικο, όσο κι αν η παραγωγή μάλλον προσπαθεί για το αντίθετο. Οι τρεις μουσικοί αποδεικνύονται ιδιαίτερα καταρτισμένοι και σπουδαίοι τεχνίτες – καταφέρνουν μάλιστα να δημιουργήσουν κάτι που να αφορά τους μουσικόφιλους οποιασδήποτε εποχής. Μπολιάζουν δε σε αρκετά σημεία τις συνθέσεις τους και με στοιχεία της ελληνικής μουσικής παράδοσης, φτιάχνοντας έτσι ένα ιδιαίτερο κράμα, στο οποίο κυρίαρχο ρόλο έχουν οι ηλεκτρικές κιθάρες. Αλλού δυνατές και «βρώμικες» (“Ahead Of Time”, “Everafter”), αλλού χαλαρές και υπνωτιστικές (“Overblown”), πάντα όμως με όμορφα και μελωδικά ριφ. Παράλληλα το μπάσο και τα τύμπανα κάνουν πολλά παραπάνω από το να κρατούν απλά τον ρυθμό, συμβάλλοντας τα μέγιστα στον καρδαμωμένο ήχο των Leaving Tomorrow. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ο δίσκος να ακούγεται άνετα μονορούφι, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκειά του. Οι Leaving Tomorrow αποδεικνύουν λοιπόν με το ντεμπούτο τους ότι η γνώση και η επίπονη προσπάθεια οδηγούν τελικά σε πολύ καλά πράγματα. Μόνη μου ένσταση ότι τα φωνητικά του Ντούτση δεν διαθέτουν ακόμα την απαραίτητη αυτοπεποίθηση, κάτι που πιθανότατα οδήγησε και στο «θάψιμό» τους στη μείξη. Και ένα σχόλιο για το όνομά τους: όχι αύριο, αλλά ούτε και στο προσεχές μέλλον τους βλέπω να φεύγουν. Μάλλον ήρθαν για να μείνουν...
