Έχουν περάσει αρκετά πια χρόνια από το 2001, όταν πρωτοακούσαμε τη ζεστή φωνή της Μελίνας Ασλανίδου. Παρέα, τότε, με το συγκρότημα Απέναντι, να μας θυμίζει ένα σπουδαίο λαϊκό κομμάτι των Μίμη Πλέσσα/Λευτέρη Παπαδόπουλου, το “Τι Σου ’Κανα Και Πίνεις”, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Από τότε μεσολάβησαν δύο ολοκληρωμένα άλμπουμ (Το Πέρασμα, Παιχνίδι Είναι) και δύο singles (3 Ευχές, Ψηλά Τακούνια), μέσα από τα οποία η Ασλανίδου προσπάθησε να δώσει ένα πιο προσωπικό στίγμα στην ελληνική μουσική σκηνή, επιλέγοντας σταθερά πολυσυλλεκτικό ύφος: από το λαϊκό και το έντεχνο κινήθηκε στο pop/rock, ακόμα και προς πιο world δρόμους. Πολυσυλλεκτικότητα όμως η οποία, έτσι όπως αποτυπώνεται στο παρόν best of της, αναδεικνύεται ως το βασικότερο πρόβλημα της μέχρι τώρα διαδρομής της στη δισκογραφία. Στη συλλογή με τίτλο Στο Δρόμο θα βρει λοιπόν κανείς αξιόλογες λαϊκές στιγμές γραμμένες από τον Θοδωρή Παπαδόπουλο και τη Σμαρώ Παπαδοπούλου (“Πάει Καιρός”, “Δεν Είμαι Δάκρυ Στο Λαιμό Σου”), συνταγές επιτυχίας δια χειρός Αντώνη Βαρδή και Βίκης Γεροθόδωρου (“Το Λάθος”, “Αόρατη Πληγή”), έντεχνα κλισέ από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα (“Κανείς Δεν Ήρθε”, “Το Τσιγάρο Βαρύ”), ευαίσθητες pop μελωδίες του Στέφανου Κορκολή (“Παιχνίδι Είναι”, “Εξομολόγηση”), και δυναμικές – αν και όχι πάντα επιτυχημένες – παρεμβάσεις από τη Σάννυ Μπαλτζή (“Όσα Δεν Σου Είπα”, “Ψηλά Τακούνια”). Πάνω από όλα τα παραπάνω, ωστόσο, στέκεται το “Ναι Θα Πω” του Νίκου Αντύπα και της Λίνας Νικολακοπούλου (από το Οπωσδήποτε Παράθυρο), μακράν το καλύτερο τραγούδι που έχει ερμηνεύσει μέχρι σήμερα η Ασλανίδου. Υπάρχει βέβαια και το σε βαλκανικούς δρόμους “Πόσο Πόσο” – ή αλλιώς το απαραίτητο, σε περιπτώσεις best of, καινούργιο τραγούδι, γραμμένο από τον αγαπημένο προσφάτως των Ελλήνων Σέρβο συνθέτη και master της Eurovision, Zeliko Joksimovic – όπως και δύο διασκευές: η “Πριγκηπέσα” του Σωκράτη Μάλαμα και το “Ένα Χειμωνιάτικο Πρωί” της Ελένης Βιτάλη. Στην πρώτη περίπτωση η πλούσια ενορχήστρωση συμβάλει σε ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Έχοντας, ωστόσο, ακούσει μια πολύ καλύτερη, πρόσφατη, γυναικεία ερμηνεία στο ίδιο τραγούδι από την Πίτσα Παπαδοπούλου δεν μένεις ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος. Στη δεύτερη περίπτωση, η συγκλονιστική πρώτη εκτέλεση μοιάζει να έχει στοιχειώσει το κομμάτι, καθιστώντας έτσι σχεδόν απαγορευτική – και εξ’ αρχής καταδικασμένη – οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση. Πράγματι, η τρέχουσα δεκαετία υπήρξε συγκεχυμένη ως προς τα όρια των μουσικών ειδών. Η ηχητική πολυσυλλεκτικότητα λοιπόν των τραγουδιών της Ασλανίδου μπορεί να της έβαλε δύσκολα ως προς τις ισορροπίες που έπρεπε να τηρήσει, είχε όμως το προσόν της ασφάλειας – εξασφαλίζοντάς της μια σταθερή ραδιοφωνική παρουσία. Όμως την απέτρεψε νομίζω από το να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνικά και ερμηνευτικά οντότητα. Ενώ δηλαδή η Ασλανίδου ξεκίνησε με εφόδιο μια όμορφη λαϊκή φωνή, εφτά χρόνια αργότερα – και παρά τον σταθερό ποιοτικό της προσανατολισμό – νιώθεις ότι ούτε τις πραγματικές της δυνατότητες μας έχει δείξει, ούτε και έχει πείσει για το κατά πόσο αποτελεί περίπτωση δεινής ερμηνεύτριας. Ειδικά στα ανοίγματά της πέρα από τον λαϊκό/έντεχνο ορίζοντα, δίνεται η εντύπωση ότι ακολουθείται μία συνταγή και διακρίνεται τελικά περισσότερο μια αγωνιώδης προσπάθεια για επιτυχία, παρά η ηχητική ποικιλία ως άποψη και ως πρόταση για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Βέβαια το Στο Δρόμο διαθέτει και τρία πολύ σημαντικά για κάθε συλλογή ατού: ικανοποιεί πλήρως τους θαυμαστές της Μελίνας Ασλανίδου, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να τη γνωρίσει όποιος πρώτη φορά έρχεται σε επαφή μαζί της και περιλαμβάνει συγκεντρωμένα τα πιο όμορφα τραγούδια της μέχρι τώρα. Ίσως αν μελλοντικά κινηθεί με διαφορετική λογική ως προς το ρεπερτόριό της, να επιτύχει πιο σημαντικά αποτελέσματα στην εύλογη και θεμιτή της προσπάθεια συγκερασμού ενός σύγχρονου ήχου, με ποιοτικά ερείσματα και mainstream εκφάνσεις.
