Η δουλειά του μουσικοκριτικού στην Ελλάδα πάει πακέτο με πολλές δυσκολίες. Σαν βάση της έχει μια ειλικρινή αγάπη για τη μουσική, ένα μεράκι και την όμορφη αίσθηση του «κάνω κάτι που μου αρέσει». Πάνω στη βάση αυτή ακουμπάνε όμως και πολλά βαριά φορτία: οι χαμηλοί μισθοί (οι οποίοι συχνά κυμαίνονται σε επίπεδο χαρτζιλικιού) και η συνεχής εσωτερική διερώτηση της χρησιμότητας αυτού που γράφεις, είναι δύο από τα πιο βασικά. Στην περίπτωση δε των ελληνικών δίσκων προστίθεται και ένα τρίτο ζήτημα: τι γίνεται αν ο καλλιτέχνης του οποίου τη δουλειά θα κρίνεις αρνητικά διαβάσει το κείμενο και στενοχωρηθεί; Τέτοιες σκέψεις έκανα γράφοντας αυτή την κριτική, όταν πλέον είχα καταλήξει σε πολύ χαμηλή βαθμολογία. Το διμελές συγκρότημα Χρόνια Βροχής ξεκίνησε πριν από δυόμισι χρόνια τη δράση του και τώρα κυκλοφορεί το πρώτο του EP, με τον όχι και τόσο έξυπνο τίτλο Στα Χρόνια Της Βροχής… Το artwork είναι αρκετά προχειροφτιαγμένο, στο δε εσώφυλλο – πέρα από κάποιες λεπτομέρειες και ευχαριστίες – αναγράφεται και το εξής: «O δίσκος αυτός ίσως να μην υπήρξε ποτέ… Ούτε εμείς, ούτε κανείς. Ίσως προλαβαίνουμε ακόμα». Δημιουργείται ένα κακό προαίσθημα από αυτά, όσο καλοπροαίρετα κι αν αισθάνεσαι απέναντι σε ένα νέο γκρουπ. Το πρώτο πράγμα που προσέχεις στο EP είναι το χαμηλό επίπεδο της παραγωγής. Αμέσως βέβαια γίνεται σαφής η εσκεμμένη φύση της μουντάδας η οποία κυριεύει και τα πέντε τραγούδια, ότι δηλαδή έγινε με στόχο τη δημιουργία ενός σκοτεινού κλίματος, σε στυλ My Bloody Valentine. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι φως φανάρι πως η ηχογράφηση έγινε με πρόχειρα μέσα κι έτσι το εγχείρημα δεν αποδίδει καρπούς. Ύστερα προσπαθείς να εστιάσεις στα τραγούδια, ανεξάρτητα από το ηχητικό περιβάλλον που τα πνίγει. Όμως τα προβλήματα εδώ αποδεικνύονται ακόμα μεγαλύτερα, μιας και τίποτα δεν διαθέτει δικό του στίγμα. Οι μουσικές των Χρόνια Βροχής παρουσιάζουν υποτυπώδεις μελωδίες, οι δε στίχοι καταθέτονται σε μορφή απαγγελίας, χωρίς να διαπραγματεύονται κάτι ουσιαστικό, πέρα από γνωστά κλισέ εσωτερικής πάλης ή κλισέ περί ματαιότητας του κόσμου. Έχουν ύφος ποιητικό, κατά βάση όμως δεν αναδύεται από πουθενά έστω και μια πρωτόλεια ποιητικότητα. Ακόμα, η φωνή του Πάνου Μυρμιγγίδη θυμίζει κάπως Θάνο Ανεστόπουλο. Δίχως δική της ταυτότητα επιδίδεται σε άνευρες ερμηνείες, όπου απουσιάζει η αναγκαία συναισθηματική εμπλοκή. Μόνη συμπαθής στιγμή του Στα Χρόνια Της Βροχής απομένει το “Κι Ύστερα Όταν Ξυπνώ”, με τον ωραίο rock ρυθμό και την καλοπαιγμένη ηλεκτρική κιθάρα. Ε λοιπόν ναι, στην Ελλάδα ο μουσικοκριτικός έχει κι αυτό το πρόσθετο βάσανο: παρά τη θέλησή του, τα δύο μέλη των Χρόνια Βροχής μάλλον θα απογοητευτούν διαβάζοντας το παρόν κείμενο. Μπορούν όμως να κάνουν και κάτι άλλο: να δουν αυτή την κριτική όχι ως «θάψιμο», αλλά ως μια παρατήρηση ενός φίλου, ο οποίος σου εξηγεί τα ελαττώματά σου με την ελπίδα ότι μπορεί μια μέρα και να τα διορθώσεις. «Σ’ αυτό το όμορφο ταξίδι, τίποτα δεν μπορεί να συμβεί», λέει ο πρώτος στίχος, ανοίγοντας το Στα Χρόνια Της Βροχής… Ποτέ δεν ξέρεις…
