Έτσι για την ιστορία του πράγματος, καταγράφω την κυκλοφορία τούτου του άλμπουμ και σε μορφή ψηφιακού διαμοιρασμού (digital download) – επιμένω ελληνικά, κι ας τεθούν υπό κρίση οι όποιες μεταφραστικές μου ικανότητες. Για ν’ ανοίξω αμέσως παρένθεση επί του ευρύτερου θέματος της διακίνησης της μουσικής, που είναι και της μοδός στις μέρες μας: διαβλέπω έντονες αντίρροπες ενστάσεις, αλλά προσωπικά ποσώς με ενδιαφέρει ο εκάστοτε τρόπος. Μέσω πολυεθνικής αδηφαγίας; Με μέσο «απελευθερωτικές» τεχνολογίες; Με αφορμή αυτοσχέδιο live εντός του αστικού ιστού; Δωρεάν; Αντί αδρού αντιτίμου; Απολύτως κανένα πρόβλημα αν θέλετε τη γνώμη μου, η μουσική θα την βρει την άκρη – το καταφέρνει αιώνες τώρα… Εν γνώσει μου πιάνω το ζήτημα απ’ τον ένα πόλο του, γιατί στον άλλο διακρίνω μια τάση εναλλακτικίζουσας ηθικολογίας έτοιμη να καθοδηγήσει και τις τελικές αισθητικές μας επιλογές. Υπό μια ευρύτερη έννοια, πέραν της πρακτικότητας, το παραπάνω σκεπτικό δύναται να έρθει και να εφαρμόσει στο Mirror Phase. Το τέταρτο φουλ των Fuzzy Nerds, αν δεν με παρασύρει η πάντα ελλοχεύουσα ιντερνετική παραπληροφόρηση, άσχετα εάν οι περισσότεροι τους συμπεριλάβαμε στη δισκοθήκη του μυαλού μας με το προπέρσινο Happy Fuzzy Thinkin'. Κι εδώ λοιπόν κανείς δεν θα τολμήσει να αμφισβητήσει πειστικά το ευγενές των προθέσεων και την καθάρια στάση του group απέναντι σ’ αυτό που μάθαμε να λέμε κιθαριστική pop – ορίστε η ηθικολογία. Επιχειρώ να την ξεπεράσω, αλλά φτάνω μονάχα μέχρι τη λεπτοδουλειά της κιθάρας και τις ποικίλες, μα σταθερά διακριτικές, ενορχηστρωτικές σφήνες οι οποίες εμπλουτίζουν το παραδοσιακό rock τρίπτυχο των οργάνων. Αλλά και μέχρι δυο-τρία άξια τέκνα της προηγούμενης δεκαετίας, με προεξάρχον το “Lying Underground” και το μαύρο χιούμορ του – Belle & Sebastian ριφ αντιτάσσει την ευδαιμονία του σε ιστορία για πεθαμένους έρωτες και φαντασιώσεις φονικών. Οπότε έρχομαι να θεωρητικοποιήσω, αποδεχόμενος τον κίνδυνο να ξεπέσω στο δασκαλίστικο: όταν επικαλούμαστε το στιλιζάρισμα στα της μουσικής, συνήθως έχουμε κατά νου ή την υπερβολικά μελετημένη εικόνα μιας μπάντας ή την γκλαμουράτη ηχητικοποίηση μιας τέτοιας εικόνας. Πώς λέμε The Fuzzy Nerds, καμία σχέση… Υπάρχει, όμως, και μια αποθέωση του στυλ, όχι απ’ τη σκοπιά του καλώς ή κακώς εννοούμενου δανδισμού, αλλά καθαρά απ’ αυτή του μουσικού πλαισίου που επιλέγει ο καθένας – της φόρμας δηλαδή. Ε, όταν η φόρμα ξεπερνά κατά πολύ τις ιδέες σου σε κιλά ειδικού βάρος κι εσύ όχι μόνο δεν πολεμάς να αντιστρέψεις την κατάσταση (μιλώ περί προσπάθειας, όχι περί επιτυχίας), αλλά αντίθετα την τροφοδοτείς με την προσκόλλησή σου στη λεπτομέρεια, τότε μαθηματικά καταλήγεις στη μετριότητα των απλά καλών προθέσεων. Όχι πως κι αυτή δεν διαθέτει την αξία της, για να μην το παρακάνω με τις ακρότητες…
