Ο Σπύρος Ανέμης είναι ένας 27χρονος τραγουδοποιός από την Αιδηψό της Ευβοίας, που με το Για Όσους Φουμάρουν Ουρανό κάνει την παρθενική του εμφάνιση στη δισκογραφία. Σ’ αυτή του την απόπειρα έχει την τύχη να συμπορεύονται μαζί του, έχοντας αναλάβει την επιμέλεια της παραγωγής και μέρος της ενορχήστρωσης, ο Άκης Γκολφίδης και ο Νίκος Αντύπας, δύο άνθρωποι με μεγάλη γνώση και εμπειρία στον χώρο. Ο Ανέμης λοιπόν μας παρουσιάζεται εδώ σαν ένας ολοκληρωμένος τραγουδοποιός, με την έννοια ότι γράφει τους στίχους, τη μουσική και τραγουδάει μόνος του τα δέκα κομμάτια του άλμπουμ (υπάρχει κι ένα ενδέκατο, συντομευμένη εκδοχή του “Άγγελοι Μικροί” για το ραδιόφωνο). Παρά ωστόσο την πολυπραγμωσύνη του (ή εξαιτίας αυτής;) το τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς παραμένει στο σύνολό του ασθενικό. Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι η μελαγχολική εσωστρέφεια η οποία διακρίνει τις μακριές, αργόσυρτες μπαλάντες του Ανέμη. Σ’ αυτή την εντύπωση συμβάλει κι η ιδιαίτερη φωνή του που σφραγίζει τα τραγούδια με επιτηδευμένα δραματικές ερμηνείες. Η, πολλές φορές ενοχλητικά, προσποιητή χροιά του δεν κολακεύει τις, έτσι κι αλλιώς, περιορισμένες φωνητικές του δυνατότητες και υπερφορτώνει συναισθηματικά κάποια τραγούδια, εν τέλει αποδυναμώνοντάς τα. Π.χ. το τρυφερό και μελωδικό “Για Σένα Και Για Μένα” έχω την εντύπωση ότι με μια πιο συγκρατημένη ερμηνεία θα ακουγόταν αισθητά καλύτερο. Από την άλλη οι στίχοι του Ανέμη – μελαγχολικοί και απαισιόδοξοι – έρχονται σε πλήρη κόντρα με τη νεαρή ηλικία του δημιουργού τους. Βρίσκω κάπως άχαρο το πρώτο το οποίο επιθυμεί να εκφράσει ένας νέος τραγουδοποιός να είναι: «Δεν είμαστε γίγαντες, είμαστε νάνοι» και «δεν έχουμε όνειρα». Βέβαια αυτό αποτελεί μια στυλιστική επιλογή και δεν θα ήταν πρόβλημα αν μπορούσε να στηριχθεί με σωστούς τεχνικά στίχους ή αν μπορούσε να γίνει περισσότερο πειστικό. Όμως ο Ανέμης – είτε από άγνοια, είτε από αδιαφορία – δεν τα καταφέρνει ούτε σ’ αυτόν τον τομέα. Κακές ρίμες (π.χ. νάνοι/ράχη, θυμάσαι/ξεχνιέσαι, ήλιο/κήπο, σελήνη/δύση κ.λπ.), μπερδεμένα μέτρα, άστοχες επιλογές λέξεων και εκφράσεων τορπιλίζουν ακόμα και τα, λίγα, κομμάτια με καλές στιχουργικά ιδέες, όπως το “Ο Καιρός Των Παλαβών», το μόνο τραγούδι όπου κάνουν δειλά την εμφάνισή τους κάποια ψήγματα χιούμορ. Τέλος, σ’ αυτό που σίγουρα απέτυχε το Για Όσους Φουμάρουν Ουρανό είναι στην εδραίωση ενός χαρακτήρα. Ο Ανέμης δείχνει ακόμα αναποφάσιστος για το ποιο δρόμο θα ακολουθήσει μουσικά. Έτσι ενώ οι pop, rock μπαλάντες του μοιάζουν να αναδεικνύονται καλύτερα με έναν έντονο ηλεκτρισμό, όπως στο “Τα Τσιγάρα Μας Σβηστά” – ίσως το πιο ολοκληρωμένο τραγούδι του δίσκου μαζί με το “Στο Βυθό Σου” – οι περισσότερες ενορχηστρώσεις (τις οποίες, κάπως ανεξήγητα, επιμελήθηκαν τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι: οι δύο παραγωγοί, ο Γιάννης Στεργίου και ο Απόστολος Στίκας) μοιάζουν να τον αναγκάζουν να πατήσει φρένο, οδηγώντας τον σε μονοπάτια πιο ακουστικά, πιο έντεχνα. Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής κάνει το σύνολο του δίσκου να ακούγεται υποτονικό, σοβαροφανές, ακόμα και μίζερο. Όλα τα παραπάνω δεν έχουν στόχο τη συνολική απαξίωση της συγκεκριμένης δουλειάς, η οποία όντως σε κάποια σημεία διασώζεται, χάρη σε κάποιες συμπαθητικές μελωδίες, αλλά και στη γνήσια ευαισθησία την οποία εκπέμπει. Ωστόσο το υλικό σπάνια κατορθώνει να ξεφύγει απ’ τον πρωτολειακό του χαρακτήρα κι αυτό που μένει τελικά σα συμπέρασμα δεν είναι η παρά η συνθετική, στιχουργική και ερμηνευτική ανωριμότητα του Ανέμη.
