Αν συναντούσα ποτέ τον Σταμάτη Γονίδη, ένα από τα πρώτα πράγματα που θα τον ρώταγα είναι αν έχει βαρεθεί να τραγουδάει εδώ και 23 χρόνια τραγούδια του έρωτα και της καψούρας. Λίγο-πολύ δηλαδή τα ίδια θέματα, με ενορχηστρώσεις σε πλήρη σύμπνοια με το πνεύμα των μεγάλων νυχτερινών κέντρων της εκάστοτε δεκαετίας – διαφορετικά ηχούσαν άλλωστε τα πράγματα στα σκυλο-1980s, αλλιώς στα λαϊκο-ποπ 1990s του Καρβέλα και του Φοίβου, αλλιώς στα ακόμα πιο παγκοσμιοποιημένα 00s, όπου είδαμε εκ μέρους του και φαινόμενα τύπου «Gonidis». Στον νέο του δίσκο δεν αλλάζει τίποτα από τα γνωστά. Τίποτα. Οικείοι ρυθμοί, ποσοτικά διασκορπισμένοι ώστε να καλύπτουν όλα τα πιθανά γούστα στο λαϊκό τραγούδι· μπουζούκια σε πρώτο πλάνο με διάφορα δυτικότροπα να τα στηρίζουν από πίσω (κάτι πλήκτρα και ηλεκτρικά σολαρίσματα δηλαδή) και κάποια ανατολικά να τα ψιλοπασπαλίζουν ενίοτε· τα πάθη της αγάπης σε πρωταγωνιστικό ρόλο – με τη δέουσα έμφαση στην κλάψα και τη λεβεντοκαψούρα («μετά από εσένα πες μου ποια να αγαπήσω, στις αναμνήσεις μου θα ζήσω», λέει χαρακτηριστικά στο ομώνυμο “Γυρνάω Εκεί”, «εγώ δεν έκλαψα ποτέ, ποτέ μου για γυναίκα, για μένα κλαίγαν οι εννιά, οι εννιά από τις δέκα» ακούμε στο “Εγώ Δεν Έκλαψα”)· και η γνώριμη φωνή του Γονίδη σε ευπρόβλεπτα ερμηνευτικά μονοπάτια – με περιττά δηλαδή τραβήγματα στα φωνήεντα – λίγο φθαρμένη πια από τον χρόνο, μα πάντα εκεί στο μεταξύ ιδιοσυγκρασιακής μαγκιάς και μανιέρας κάλυψης σοβαρών αδυναμιών στους ελιγμούς και στην απόδοση συναισθηματικών χρωμάτων. Ενδιαφέρον πάντως ότι η παραγωγή είναι παλιομοδίτικη: πέρασαν μάλλον τα χρόνια και ο Κύθνιος τραγουδοποιός έχει συμβιβαστεί με το ότι δεν πρόκειται να κερδίσει νέους φίλους, οπότε εστιάζει στην ικανοποίηση των παλιών. Σωστό, αν εξεταστεί από τη ρεαλιστική και εμπορική πλευρά της υπόθεσης. Δεν μένουν έτσι και πολλά περιθώρια για τα 12 τραγούδια του Γυρνάω Εκεί. Ο Σταμάτης Γονίδης ατάλαντος δεν είναι, ξέρει να γράφει λαϊκά (π.χ. “Τα Όρια”) και σε μία τουλάχιστον περίπτωση δεν λάθεψε: παρότι διαφωνώ κάθετα με την κιτς ενορχήστρωση, το “Όπου Να ’Ναι Θα Βρέξει” είναι ένα νόστιμο τραγούδι, καλοστημένο και με το κάτι τις ως στιχουργικό εύρημα, που τραβάει το αυτί – διόλου τυχαία η ραδιοφωνική του επιτυχία. Στοιβαγμένο όμως ανάμεσα στο πλήθος σαχλαμάρων οι οποίες συγκροτούν επιλογές σαν τα “Λιώμα”, “Κάποιες Νύχτες”, “Γιατί Ρωτάς” ή το “Θα Την Πάρω Τηλέφωνο” (ενδεικτικά), δεν επιτελεί τελικά παρά τα αναγκαία: δίνει δηλαδή ένα σουξέ στον Γονίδη ως χαρτί διαπραγμάτευσης για την τρέχουσα σαιζόν της οικονομικής κρίσης και ανεβάζει λιγάκι τον μέσο όρο ενός (ακόμα) προκάτ δίσκου, ο οποίος δεν έχει να επιδείξει τίποτα το αξιοσημείωτο.
