Ξεκίνημα στη δισκογραφία για τον Anastazio, συνθέτη από την Αθήνα –όπως με πληροφορεί το συνοδευτικό δελτίο– με σπουδές κλασικής μουσικής εδώ και στο Εδιμβούργο. Και με στενή σχέση με την Ουγγαρία, θα προσθέσω, η οποία εξηγεί τόσο κάποιους τίτλους συνθέσεων στο CD, όσο και τα όμορφα εικαστικά στο booklet, δουλειά της Ουγγαρέζας γραφίστριας Fabry Timea.
Άκουσα με μεγάλο ενδιαφέρον το Remains Of Shade. Κυρίως γιατί με έπεισε από πολύ νωρίς πως έχω να κάνω με έναν δημιουργό με ειλικρινείς και αξιόλογες ανησυχίες, που επιπλέον είναι καλά καταρτισμένος μα και λεπτολόγος στη δουλειά του. Πέραν της σύνθεσης των 12 ορχηστρικών επιλογών του δίσκου, ο Anastazios υπογράφει επίσης την παραγωγή και την ενορχήστρωση –διαπρέποντας θα έλεγα ιδιαίτερα στην τελευταία. Ως αποτέλεσμα της φροντίδας που έχει επενδυθεί, το Remains Of Shade προκύπτει ένα σύνολο σφιχτοδεμένο, με σωστή αίσθηση της χρονικής οικονομίας (διαρκεί περίπου 46 λεπτά), αλλά και με δυνατότητα, πιστεύω, εμπορικής επιτυχίας (σε ένα συγκεκριμένο τουλάχιστον target group). Απογυμνώνοντας όμως το οικοδόμημα και φτάνοντας στις αμιγώς μελωδικές του ιδέες, ομολογώ ότι δεν έμεινα παρά στιγμιαία ευχαριστημένος από τα όσα άκουσα.
Στο Remains Of Shade ο Anastazios περίκλεισε το ορχηστρικό όραμα μιας μουσικής με ευδιάκριτα πατήματα στη λεγόμενη «κλασική», η οποία όμως ταυτόχρονα διατηρεί ενδιαφέρον για την ηλεκτρονική ambient, καθώς και για την αισθητική των κινηματογραφικών soundtrack. Δυστυχώς όμως αυτή η γκάμα, αντί να πλουτίζει το σύνολο με ποικιλία, το πνίγει. Κι αυτό συμβαίνει διότι ο συνθέτης ενοποιεί τις παραπάνω κατευθύνσεις μέσω ενός new age φίλτρου, καταλήγοντας σε ό,τι στο εξωτερικό άγαρμπα χαρακτηρίζεται ως «contemporary instrumental». Όσο περίτεχνα τελικά κι αν ενοποιείται στις ενορχηστρώσεις το φλάουτο, το βιολί, η μαρίμπα και το γαλλικό κόρνο με τα ηλεκτρονικά, μένει τελικά η γεύση ενός εύπεπτου και φαντεζί ήχου, ο οποίος ναι μεν δεν εκπίπτει ποτέ στο φτηνιάρικο, αποφεύγει όμως ταυτόχρονα και την κατάδυση σε βαθιές συγκινήσεις –μόνο στο “Sunny Waves” και στο “Glimpse Of A Smile” εντόπισα προσωπικά την έναρξη μιας (ανολοκλήρωτης τελικά) τέτοιας διαδρομής.
Ο Anastazios αποδεικνύει πάντως στο Remains Of Shade ότι διαθέτει συνθετική σκέψη και ότι είναι μάστορας στις ενορχηστρώσεις. Αποτελούν καλά εφόδια αυτά για το μέλλον, χρειάζεται όμως πιστεύω να απεμπλακεί αισθητικώς από τον «περιβαντολλογικό» και ολίγον μελοδραματικό ρομαντισμό που επιδεικνύει εδώ. Και να αφήσει επίσης κατά μέρους το φλερτ με τα ηλεκτρονικά, εάν και εφόσον επιμένει σε αυτά τα δοκιμασμένα και, κατά τη γνώμη μου αισθητικώς αδιάφορα, new age μονοπάτια. Συχνά, για παράδειγμα, αισθάνεσαι ακούγοντας το Remains Of Shade ότι βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον που πότε παραπέμπει στην Ευανθία Ρεμπούτσικα, πότε στην Enya, πότε στον Yanni και πότε σε soundtrack ευρωπαϊκής ταινίας.
Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις κατευθύνσεις ο Anastazios θα πρέπει να βρει ένα πιο προσωπικό στίγμα. Οδηγώντας παράλληλα τη διακρινόμενη εδώ ευαισθησία του σε πιο ουσιώδεις διαλόγους με τη μνήμη (ελληνική ή Δυτική) και με το μουσικό γίγνεσθαι.
