Κάθε καλλιτέχνης που έχει συνδράμει στη διαμόρφωση της ελληνικής μουσικής σκηνής εν μέρει μπορεί νομίζω να έχει α) περισσότερες βλέψεις για το μουσικό του μέλλον ή β) άγχος για την επιβίωσή του. Πέρασαν 20 χρόνια για τα Μωρά Στη Φωτιά και ήδη μετρούν τρεις δίσκους – σημαντικούς για διάφορους λόγους. Αδιαμφισβήτητα αποτελούν ένα από τα γνωστότερα underground συγκροτήματα, το οποίο έχει επηρεάσει τουλάχιστον δύο γενιές μουσικών καθ’ όλη την πορεία του. Για αυτή την επέτειό τους κυκλοφορούν λοιπόν ένα διπλό CD (έχει βγει και σε διπλό DVD) με τα τραγούδια που εκτέλεσαν ζωντανά στη συναυλία τους στο Κύτταρο, τον Μάρτιο της περασμένης χρονιάς. Η οδός που ακολούθησαν εδώ τα Μωρά Στη Φωτιά φαίνεται να είναι και η ασφαλέστερη και μάλλον προσανατολίζεται προς την επιλογή β. Οι περισσότεροι δηλαδή καλλιτέχνες κυκλοφορούν ένα live CD μετά το τρίτο άλμπουμ τους, καθώς βρίσκονται στο ζενίθ της πορείας τους. Είναι συχνό επίσης να χρησιμοποιούν διάφορα μουσικά τεχνάσματα, ώστε να τραβήξουν το κοινό της εκάστοτε δεκαετίας όπου κυκλοφορεί. Για το 20 Χρόνια – όπως βέβαια και για κάθε ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ – δεν είναι σκόπιμο να κριθούν οι συνθέσεις, καθώς έχουν ήδη περάσει αυτή τη δοκιμασία από τις προηγούμενες, στουντιακές τους κυκλοφορίες. Κρίνεται, αντίθετα, η ζωντανή εκτέλεσή τους πρωτίστως, αλλά και το τι κομίζει ένας τέτοιος δίσκος στην πορεία του συγκροτήματος και στο σύνολο της ελληνικής δισκογραφίας. Στο 20 Χρόνια τα Μωρά Στη Φωτιά επέλεξαν να συμπεριλάβουν 24 ήδη γνωστά τραγούδια τους, όλα προερχόμενα από τα τρία ως τώρα άλμπουμ τους. Δεν κάνουν όμως μια απλή και πιστή αναπαραγωγή των συνθέσεων, κάτι που δεν θα ήταν θεμιτό ούτως ή άλλως. Υιοθετούν μια διαφορετική προσέγγιση, με την προσθήκη χάλκινων αερόφωνων οργάνων (τρομπέτα, τρομπόνι, σαξόφωνο) στην ενορχήστρωση του υλικού, δίνοντας μια ska-punk ηχητική ατμόσφαιρα. Αλλά η συγκεκριμένη επιλογή φαντάζει περισσότερο ως τέχνασμα προσέγγισης της νεαρότερης γενιάς, στην οποία και είναι ιδιαίτερα προσφιλές το ska-punk. Τραγούδια όπως τα “Ταξίδι”, “Ο Άνθρωπος Ελέφαντας”, “Στο Δρόμο”, “Κάτω Στην Πόλη” και “Μανιφέστο” διαμορφώνουν έτσι το στυλ τους από τις προσθήκες των χάλκινων οργάνων, τα οποία παίρνουν τις μελωδίες των πλήκτρων ή της κιθάρας. Η διαφορετική ενορχήστρωση πράγματι εγείρει αρχικά το ενδιαφέρον ως ιδέα, μετά όμως από ακρόαση τραγουδιών όπως τα “Αδρεναλίνη”, “Γυναίκα” και “Σκυλίσια Μέρα”, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι υποσκελίζει τα χαρακτηριστικά τους – τα οποία κι ανέδειξαν αρχικά τα κομμάτια. Για παράδειγμα, η υποβάθμιση της ηλεκτρικής κιθάρας και η τοποθέτησή της σε δεύτερο πλαίσιο – επιλογή που φαίνεται από τη μίξη και παραγωγή, οι οποίες προωθούν τα χάλκινα όργανα – στερεί από τέτοια τραγούδια τις δυναμικές τους. Οι μόνες καλές στιγμές του live είναι το “Κάτω Στην Πόλη” και το “Εμβατήριο Πένθιμο Και Κατακόρυφο”. Επιπλέον, η χρήση ήχων στα πλήκτρα βρίσκεται μεν πιο κοντά στα σύγχρονα μουσικά ακούσματα (συγκεκριμένα η electro εισαγωγή στο “Αποτυχημένο Παιδί” και στη “Βαβυλωνία”), αλλά ούτε αυτή καταφέρνει να αντισταθμίσει τα συγκεκριμένα ημιτελή τραγούδια. Η ενορχήστρωση έτσι μόνο ατυχής μπορεί τελικά να χαρακτηριστεί, όντας νομίζω μάλλον ένα μουσικό τέχνασμα προσέγγισης του ακροατηρίου εκείνου που δεν γνωρίζει το μουσικό παρελθόν του συγκροτήματος. Ακόμη να προστεθεί στα μείον η “Ηρωίνη”, όπου φανερώνεται η φωνητική αδυναμία του Στέλιου «Σαλβαδόρ» Παπαϊωάννου: παρότι τα Μωρά Στη Φωτιά έχουν χαμηλώσει τονικά το τραγούδι συγκριτικά με την αρχική του εκτέλεση, ο «Σαλβαδόρ» δυσκολεύεται να πιάσει τα υψηλά new wave-ίζοντα φωνητικά. Είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε τι επιδιώκουν τα Μωρά Στη Φωτιά με αυτή την κυκλοφορία. Από τη μια πλευρά, αποτελεί ένα CD απαραίτητο για κάθε θαυμαστή τους. Αλλά είναι μόνο αυτός ο σκοπός που έρχονται να εκπληρώσουν; Αν η διαφορετική ενορχήστρωση αποτελεί σημάδι μουσικού φιλελευθερισμού, τότε έχει γίνει με τα λάθος όργανα. Θα περιμένουμε έτσι την επόμενη κυκλοφορία τους, ελπίζοντας να μην είναι μια συλλογή με τα καλύτερα τραγούδια τους, αλλά ένα φρέσκο άλμπουμ με πρωτότυπες συνθέσεις.
