Ο Φώτης Ανδρικόπουλος αποτελεί κλασική περίπτωση νέου τραγουδοποιού που ζει, αναπνέει και εκφράζεται εν έτει 2009. Με προφανή δάνεια από τους επιτυχημένους τραγουδοποιούς της δεκαετίας του 1990, αλλά και με σαφή σημάδια προσπάθειας άρθρωσης ενός προσωπικού ύφους, κάνει την πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση με το cd Άγρυπνη Νύχτα. Στην προσπάθειά του αυτή έχει συμμέτοχους όλα τα πρώην μέλη του συγκροτήματος Βωξ. Ο Βαγγέλης Καραπέτρος συνθέτει μελωδίες και ενορχηστρώνει μαζί με τη Ζίνα Αρβανιτίδη, ενώ ο Δημήτρης Καρράς αναλαμβάνει τα της παραγωγής, συμμετέχοντας ενεργά και στο στιχουργικό κομμάτι του δίσκου. Στην περίπτωση του Φώτη Ανδρικόπουλου η βοήθεια των παραπάνω αποδεικνύεται καταλυτική. Του φτιάχνουν τις μελωδίες και του στρώνουν τις ενορχηστρώσεις δίνοντας έτσι ένα πολυποίκιλο ηχητικό αποτέλεσμα στην Άγρυπνη Νύχτα. Αναπόφευκτα καταλαβαίνεις πια ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ένα άκουσμα συγγενικό προς τους Βωξ. Αυτό δεν το αναφέρω ούτε ως κακό, ούτε ως καλό. Ως δεδομένο το σημειώνω, διότι φαίνεται ότι ο Ανδρικόπουλος βρίσκεται, ως δημιουργός, στην εφηβική του περίοδο, όπου ακόμα ψάχνει το ύφος του και χρειάζεται την επικουρική συνδρομή κάποιων με περισσότερη πείρα. Έτσι στην Άγρυπνη Νύχτα αποτυπώνονται όλες οι ανασφάλειες, οι φοβίες, οι επιρροές, τα λάθη, οι εκλάμψεις, τα πιστεύω, η λαχτάρα, ο ρομαντισμός, που φέρει κάθε τραγουδοποιός στα πρώτα του βήματα. Οι πρωτόλειοι συναισθηματισμοί σε επίπεδο στιχουργικής οι οποίοι καταγράφονται στο cd βρίσκουν τον στόχο τους σε νεαρές ηλικίες. Εδώ να σημειώσω ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο Δημήτρης Καρράς, καθώς η θεματολογία των στίχων που υπογράφει διαπραγματεύεται θέματα και προβληματισμούς οι οποίοι αγγίζουν πρωτοετή φοιτητή άρτι αφιχθέντα στη νέα του επαρχιακή πόλη... Αντίθετα, οι στίχοι του Ανδρικόπουλου, που καλώς ή κακώς αναφέρονται στα αιώνια προβλήματα του έρωτα, μοιάζουν να έχουν ευρύτερο εκτόπισμα. Στο “Σαν Πλοίο Που Φεύγει”, ας πούμε – μακράν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου – αποτυπώνεται η απλότητα και η αμεσότητα των στίχων του. Η φωνή του Φώτη Ανδρικόπουλου διαθέτει ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα και είναι αυτό το όπλο του, το οποίο, αν το αξιοποιήσει δεόντως, θα τον καταστήσει πιστεύω ανταγωνιστικό, ίσως και διαχρονικό, μέσα στη δισκογραφία. Η φωνή του έχει μια ανεπαίσθητη βραχνάδα που κάνει ιδιαίτερα γοητευτικές τις ερμηνείες του. Βέβαια στο τελευταίο track του δίσκου “Μεθυσμένη Πόλη” θυμίζει έντονα τους Κατσιμιχαίους – αν στο απώτερο μέλλον αποφύγει τέτοιου είδους μιμητισμούς και απαγκιστρωθεί από τα αντίστοιχα μουσικά του πρότυπα, γρήγορα θα βρει το προσωπικό του ύφος. Ο δίσκος σε άλλα χρόνια ίσως και να έκανε εντύπωση. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο νεόκοπος τραγουδοποιός κάνει την εμφάνιση του σε μια εποχή όπου δεχόμαστε καταιγισμό από καλλιτέχνες του είδους του. Αναπόφευκτα λοιπόν, κάποιοι από αυτούς δεν θα επιβιώσουν. Μπορεί η Άγρυπνη Νύχτα να μη διαθέτει απόλυτα εκείνες τις πρωτότυπες πινελιές που θα την καταστήσουν σύγχρονη και πρωτοπόρα, βρισκόμαστε όμως ακόμα στο πρώτο, άγουρο βήμα ενός καλλιτέχνη ο οποίος μπορεί να εξελιχθεί.
