To Πάμε Ξανά Απ’ Την Αρχή είναι ο δίσκος στον οποίο για δεύτερη φορά ο Θάνος Μικρούτσικος εμπιστεύεται τραγούδια του στη νεαρή ερμηνεύτρια Ρίτα Αντωνοπούλου. Η πρώτη φορά ήταν το προπέρσινο Για Μια Φωνή Και Ορχήστρα, όπου η Αντωνοπούλου άλλοτε με περισσότερη και άλλοτε με λιγότερη επιτυχία είχε ερμηνεύσει τραγούδια που είχαν στιγματιστεί από τις ερμηνείες ερμηνευτών όπως η Χάρις Αλεξίου και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Δυστυχώς και σε αυτόν τον δίσκο, όπου ο Θάνος Μικρούτσικος συνθέτει τραγούδια νέας κοπής για την Αντωνοπούλου, η τελευταία άλλοτε τα καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και άλλοτε όχι. Όχι ότι οι περιστάσεις από άποψη ποιότητας και πρωτοτυπίας είναι ιδιαίτερα υψηλές, αλλά, όπως και να ’χει, όταν σε εμπιστεύεται ο «μεγάλος» Θάνος Μικρούτσικος, οφείλεις να κάνεις τα αδύνατα-δυνατά να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό. Ερμηνευτικά όμως η Αντωνοπούλου αποδείχθηκε άνιση στις ερμηνείες της. Για παράδειγμα στο εναρκτήριο “Πίσω Μη M΄Αφήνεις”, τραγούδι που απαιτεί μεγάλη έκταση στη φωνή, φωνάζει πολύ προκειμένου να ανταποκριθεί – σε εκνευριστικό σημείο θα έλεγα. Ζορίζεται επικίνδυνα, και αυτό είναι φανερό και στο αυτί του πιο πρωτόπειρου ακροατή. Ίδιας υφής πρόβλημα υπάρχει και στο “Δεν Είναι Η Σιωπή Φωνή”, όπου και πάλι η ερμηνεύτρια δείχνει να προσπαθεί υπερβολικά αλλά να μην της βγαίνει… Αντιθέτως, καλή στιγμή της αποτελεί το “Πάμε Ξανά Απ΄ Την Αρχή”, μελωδία η οποία κινείται σε λαϊκούς δρόμους, με αρκετά γυρίσματα, όπου η Αντωνοπούλου ανταπεξέρχεται επάξια. Είναι αλήθεια ότι το υποστήριξε ερμηνευτικά, το χρωμάτισε με ιδιαίτερη ζεστασιά και με λαϊκή αυθεντική τσαχπινιά. Από άποψη σύνθεσης, ο Θάνος Μικρούτσικος απέχει παρασάγγας από τις δυνατές συνθετικές του δημιουργίες στον δίσκο αυτό. Παρόλο που υπάρχει ποικιλία στα είδη των συνθέσεων, από τις δυνατές συνθέσεις με rock στοιχεία, μέχρι τις μπαλάντες και τις λαϊκές συνθέσεις, ο Μικρούτσικος δεν βρίσκεται σε υψηλές οκτάβες έμπνευσης. Πολύ φοβάμαι ότι καμία από τις δεκατέσσερις αυτές συνθέσεις του δεν θα τραγουδηθούν και στο μέλλον, όπως τόσα και τόσα τραγούδια του στο παρελθόν. Η καλύτερη παράμετρος του Πάμε Ξανά Απ’ Την Αρχή είναι θεωρώ η στιχουργική δεινότητα του Οδυσσέα Ιωάννου. Ο Ιωάννου ξεκινώντας από μουσικός παραγωγός του Μελωδία (νυν γενικός διευθυντής), κατόρθωσε να καθιερωθεί στο χώρο των νέων Ελλήνων στιχουργών καταθέτοντας το δικό του προσωπικό στίγμα στο παράξενο παζλ της σύγχρονης ελληνικής στιχουργίας. Και στη δουλειά αυτή, λοιπόν, μιλά με τρόπο άμεσο και αφοπλιστικό για θέματα όπως ο έρωτας (“Kράτα Ανοιχτή Την Αγκαλιά”), οι μικρές και μεγάλες καθημερινές μας νίκες ή ήττες (”Με Μια Νίκη… Με Μια Ήττα”), ενώ στην θεματολογία του εντάσσει ακόμα ταξιδιάρικο και νοσταλγικό αέρα (“Oι Χαρτογράφοι”) ή και ζητήματα κοινωνικού προβληματισμού (“Eσωτερικοί Μετανάστες”). Δεν εκπλήσσει με υπερβατικά άλματα, ούτε ξέρω αν θα γίνει ο Άλκις Αλκαίος της γενιάς του, όμως σίγουρα εκφράζει με αφοπλιστική αμεσότητα όλα όσα μας βασανίζουν καθημερινά… «Με μια νίκη δεν κερδίζεις, /με μια ήττα δεν ξοφλάς /Με ένα “όχι” καθαρίζεις, /με ένα “ναι” παντού χρωστάς...».
