…Εξήγησε τώρα ατυχώς τυχερέ μουσικογραφιά, τι συμβαίνει εδώ μέσα: Μπιστρό πιανάκια, θόρυβος, jazz αναλαφρότητες, κέλτικες υπαίθριες γιορτές, υποσαχάριες αφρικάνικες χορωδίες, Bristol υγράνσεις, γιαπωνέζικο post rock, ξαφνικά υποδηματοαγναντέματα, η Liz Fraser χέρι-χέρι με την Josephine Baker, οι Bad Seeds, ο Christian ο Fennesz, o Aphex o Twin κι οι Stereolab, πλάι σε μουσικά κουτιά, turntables, κι απλωμένες δοξαριές. Κάπου εδώ, ασφαλώς, εγείρεται ζήτημα ουσιώδες αλλά και σύνηθες σε ανάλογες περιπτώσεις, το οποίο δυστυχώς (ή ευτυχώς, διαλέγεις και παίρνεις, η εν λόγω επιλογή είναι κατά βάθος πολιτική) δεν άπτεται της καθημερινής αριθμητικής. Εάν έφτανε μια ξεπεταγμένη σούμα των καταχωρήσεων κάποιας φανταστικής βάσης δεδομένων φορτωμένης μουσική πληροφορία, τότε θα είχαμε απηυδήσει απ’ τα χιλιάδες fusion αριστουργήματα, κι ίσως θα φτάναμε να αποζητάμε κανένα ελεεινό πόνημα, απ’ αυτά που τώρα λοιδορούμε με υπέρ-ελαφριά καρδιά, μπας και αποτοξινωθούμε απ’ τη βαρετή τελειότητα. Αλίμονο, όμως, εάν η οδός της επιμειξίας ως αδιαπραγμάτευτης άποψης, απαιτούσε απαρέγκλιτες αποκλειστικότητες. Υπάρχει εναλλακτική άκρως λειτουργική και δεν υπονοώ προφανώς τίποτα φαιδρές θεωρίες περί καθαρότητας. Μέσε περήφανε πιουρίστα (αν υπάρχεις), το Hibernation: Songs, Noise & A Series Of Pieces for Different Occasions θα μπορούσε να εξελιχθεί στον χειρότερο εφιάλτη σου. Τελικά, μάλλον τη γλιτώνεις φτηνά. Κι αυτό γιατί τούτος, ο τρίτος δίσκος των Interstellar Overdrive, εξ’ αρχής δεν στοχεύει τόσο στην…ανάμειξη των ειδών, αλλά στην ειρηνική συνύπαρξη των ανομοιογενειών τους. Οι τέσσερις τους χαρτογραφούν μια ηχητική υδρόγειο ειδομένη μέσα απ’ τα μάτια τους, θολώνοντας – σε καμία περίπτωση καταργώντας – τα αισθητικά της σύνορα, δίχως να λησμονούν ούτε στιγμή, το σεβασμό που αρμόζει στη μοναδικότητα των διαφορετικών μερών. Το Hibernation, αν μην τι άλλο, μοιάζει με μίνι επίτευγμα επεξεργασίας (Δυτικού τύπου) πάνω στη συμβίωση των ήχων. Επεξεργασίας, όμως, περισσότερο διανοητικής προέλευσης παρά συναισθηματικού φορτίου, κι εκεί βρίσκεται η μοναδική μου ένσταση. Κερδίζεις κάπου, χάνεις κάπου αλλού, έτσι δεν λένε; Άτιμες κλισεδούρες, τούτη τη φορά κερδίζετε. Όπως και να ’χει, βέβαια, η αγγλιστί χειμερία νάρκη του τίτλου μόνο ως καλλιτεχνικό οξύμωρο μπορεί να μεταφραστεί. Αν πάντως κυριολεκτεί και επακολουθεί ξύπνημα, δηλώνω αναφανδόν ανυπόμονος για το καινούργιο συναπάντημα…
