«Ο δίσκος περιέχει 13 υπέροχα και σύγχρονα κομμάτια», γράφει το δελτίο τύπου, κάνοντας τη δουλειά του δισκοκριτικού περιττή. «Σημαντική θεωρείται η συμμετοχή της Αναστασίας Μουτσάτσου» γράφει λίγο πιο κάτω. Από ποιον; Από ποιον θεωρούνται σημαντικά και υπέροχα τα παραπάνω; Το ότι δεν βγάζουμε άκρη ποτέ από τα δελτία τύπου είναι γνωστό: οι πληροφορίες που δίνουν είναι πάντα επιφανειακές. Αλλά όταν ξεφεύγουν από την παροχή πληροφοριών και μπαίνουνε στα χωράφια της αξιολόγησης, τότε το αστείο χοντραίνει.Οι Ανοιχτή Θάλασσα είναι ένα γκρουπ που ξεκίνησε το 1996, από κάτι μπαράκια όπου έπαιζαν διασκευές σε κλασικό ξένο και ελληνικό rock. Λίγο αργότερα συνόδευσαν με επιτυχία τους Αδερφούς Κατσιμίχα σε περιοδείες τους και το 2002 κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους σε παραγωγή του Χάρη. Το III είναι ο τρίτος, φυσικά, δίσκος της μπάντας η οποία πλέον είναι και τριμελής. Μουσικά βρίσκεται στην πρώτη γραμμή το μπάσο του Βαγγέλη Μαρκαντώνη, που είναι και ο βασικός τους τραγουδιστής, αλλά και τα μαλακά κιθαριστικά γρατζουνίσματα. Έτσι τα τραγούδια διαβαίνουν σε έναν δρόμο που τον περπάτησαν πρώτοι οι U2, αν και αυτό δεν αποτελεί ατόπημα των Ανοιχτή Θάλασσα, μιας και οι μιμητές των Ιρλανδών ανά τον κόσμο είναι αρκετοί. Το ατόπημα εδώ είναι η έλλειψη μελωδίας. Οι δε στίχοι παγιδεύονται σε όλα τα κλισέ του ελληνικού rock από το 1990 και μετά. Μοναδική θετική στιγμή αποτελεί το “Ο Γάμος Της Κανά”. Ευχάριστο τραγουδάκι, ό,τι πρέπει για live και με μια αισιοδοξία η οποία λάμπει μέσα στη μαυρίλα των υπόλοιπων στίχων τους. Πάντως το γενικό επίπεδο παραμένει χαμηλό. Στο III οι Ανοιχτή Θάλασσα μοιάζουν στα δικά μου αυτιά με μια από αυτές τις μπάντες που πας να τις ακούσεις επειδή παίζει ένας ξάδερφός σου και υπό άλλες συνθήκες θα τους αγνοούσες, αλλά πρέπει να βγάλεις την υποχρέωση. Σε ένα από τα κομμάτια του άλμπουμ, το οποίο έχει τίτλο “Μη Με Πιστεύετε”, περιλαμβάνεται ο στίχος: «Χρυσές καδένες και πολύχρωμες μπαντάνες/μου το ’χε ’πει ένας ταξιτζής/όποιος γαμιέται συνέχεια με πουτάνες/στο τέλος καταντάει νταβαντζής». Συγγνώμη δηλαδή, αλλά νομίζω πως αν είναι ό,τι μπούρδα μας λέει ο ταξιτζής να τη βάζουμε μετά στους στίχους μας, καλύτερα να γυρνάμε σπίτι με τα πόδια. Και στους περαστικούς, κουβέντα...
