Το φως των προβολέων της δημοσιότητας έπεσε για πρώτη φορά πάνω στους 3 Ευχές όταν κέρδισαν τον Mad4Bands Cutty Sark διαγωνισμό του Mad με το τραγούδι τους “Πλάνη”, το οποίο και συμπεριλαμβάνεται στο εδώ ντεμπούτο άλμπουμ τους, Το Νου Σας. Δίσκος που κινείται μεν στο υβριδικό στιλ μεταξύ hip hop και ελληνόφωνου rock, το οποίο βοήθησε το συγκρότημα να κερδίσει στον παραπάνω διαγωνισμό, αλλά δεν νομίζω πως φανερώνει δυνατότητες διάκρισης στο ολοένα και πιο απαιτητικό πεδίο όπου διάλεξαν να κινηθούν οι Άγγελος Κοντακσής, Γιάννης Λαζαρίδης, Νίκος «Brim» Συμβουλίδης (καμία συγγένεια μεταξύ μας, για όσους προτρέξουν), Σταμάτης Μωρούλης, Άγγελος Νταφόπουλος και Βασίλης «Τιμωρός» Αλεξόπουλος. Μία πρώτη παρατήρηση αφορά στον ήχο του group. Μπορεί κάποιοι να τον έκριναν ως πρωτότυπα υβριδικό, αλλά πρόκειται για ήχο ήδη πολυφορεμένο – εφόσον δεχτούμε ως δεδομένο ότι παρακολουθείτε τις μουσικές εξελίξεις διεθνώς και δεν (εμ)μένετε ερμητικά κλεισμένοι στα όσα συμβαίνουν στον αυστηρά ελληνικό ορίζοντα. Μια τέτοια βέβαια επιλογή δεν είναι κατακριτέα απλά και μόνο επειδή το έχουν ήδη κάνει κάποιοι άλλοι. Θέτει όμως αμέσως το επίκεντρο κρίσης των 3 Ευχών στο πώς χρησιμοποιούν το ηχητικό αυτό trend, πώς αξιοποιούν δηλαδή το διεθνές αυτό δεδομένο και με τι τρόπο το ελληνοποιούν, δηλώνοντας «ταυτότητα» ως συγκρότημα. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, οι 3 Ευχές δεν έπεισαν στο Το Νου Σας ότι διαθέτουν εφόδια ώστε να ξεχωρίσουν. Γιατί το rock/hip hop μπαστάρδεμα δεν αντιμετωπίστηκε ως αφορμή για κάτι δικό τους, αλλά ως ένα σύγχρονο (ίσως και μοδάτο) trend προς φροντισμένη μα στείρα αναπαραγωγή, πάνω στο οποίο κόλλησαν στίχοι νεανικοί στο περιεχόμενο και στο πνεύμα τους, μα αφελείς και δίχως βαρύτητα. Πράγματα δηλαδή όπως «Κρυμμένη αλήθεια μες τον πανικό/έναν άλλο κόσμο θα ονειρευτώ/μες στο ψέμα σας εγώ δεν ζω/γι’ αυτό επαναστατώ» (“Επαναστατώ”) ή «το μέλλον χτίζω, κάποιες φορές δακρύζω/κάποιες γελάω, κάποιες ουρλιάζω, κάποιες ελπίζω/φάνκι ρυθμός και έτσι κρατιέμαι ζωντανός» (“Funky”) μάλλον προσφυγή προς την ευκολία και τα κλισέ προδίδουν, παρά νεανικό στίχο με παλμό και αιχμή, όπως θα περίμενες από ένα group που θέλει να δώσει ηχητικό στίγμα μεταξύ rock και hip hop. Ειδικότερα τα rock σημεία των συνθέσεων προδίδουν μια θητεία στα παραδοσιακά και κουρασμένα πια σχήματα των πιο θαμπών στιγμών του ελληνόφωνου rock των 1990s, τόσο ώστε σε στιγμές όπως π.χ. το “Δεν Ανήκω Εδώ” ή το “Και Πάλι” νιώθεις λες και ακούς τους Ντομένικα ή τους Όναρ να συνεργάζονται με κάποιον νεόκοπο hip hop MC. Ευθύνη φέρουν, τέλος, και τα φωνητικά, τα οποία βρήκα χλιαρά και επίπεδα – όπως πολύ περισσότερο από κάθε τι άλλο σε αυτό το άλμπουμ προδίδει η διασκευή στο “Μια Ώρα Από Τον Χρόνο”, από τις παλιές, καλές μέρες των Goin’ Through. Έτσι ως έχουν τα πράγματα στο Το Νου Σας, θα πρέπει να γίνουν αρκετές ανατροπές στο στρατόπεδο των 3 Ευχών ώστε να μπορέσουν να προχωρήσουν με κάποιες έστω αξιώσεις σε ό,τι θέλουν να πετύχουν, καλλιτεχνικά πάντα μιλώντας.
