Ώρα και για τους Μπλε να κάνουν τη δική τους αποτίμηση καριέρας, καθώς κοντεύει πια μια δεκαπενταετία από όταν ο Γιάννης Πετρίδης τους εμπιστεύτηκε από τη θέση του στη Virgin, δίνοντάς τους το πολυπόθητο εισιτήριο για τη δισκογραφία. Και από την άποψη της αποτίμησης και μόνο, τούτο το διπλό best of με τα 27 συνολικά τραγούδια αποτελεί μια πλούσια σύνοψη της μέχρι τώρα διαδρομής τους. Ως τώρα οι Μπλε υπήρξαν αυτό που στις αγγλοσαξονικές χώρες ονομάζεται «συγκρότημα των singles»: γι’ αυτό και, κατά τη γνώμη μου πάντα, ένα περιεκτικό best of αποτελεί καλύτερη επιλογή από οποιονδήποτε από τους έξι ως τώρα δίσκους τους. Μπορεί ο Γιώργος Παπαποστόλου να ξέρει να σκαρώνει καλοβαλμένες mainstream μελωδίες ή ο Γιώργος Παρώδης να είναι ικανός για στιχάκια όχι σπουδαία, αρκούντως όμως λειτουργικά και ποτέ αναξιοπρεπή, αλλά το απόθεμα ταλέντου στο συγκρότημα ουδέποτε μπόρεσε να ξεπεράσει μια συγκεκριμένη αισθητική οροφή – εν προκειμένω αυτή του «συμπαθητικού». Το σημαντικό λοιπόν ερώτημα εδώ έγκειται στο αν έχουμε ένα καλό και πλήρες best of. Στο οποίο η δική μου απάντηση βρίσκεται κάπου μεταξύ του ναι και του όχι, καθώς καλό είναι μεν, αλλά δεν είναι πλήρες. Νομίζω ότι αυτό που έκανε τους Μπλε να ξεχωρίσουν ήδη από τον πρώτο τους δίσκο Ενοχές (1996) – γενόμενοι αγαπημένοι του ραδιοφώνου αλλά και μερίδας κοινού – δεν ήταν τόσο οι μελωδίες και τα στιχάκια τους, μα η Θεοδοσία Τσάτσου. Η οποία ναι μεν υπερεκτιμούσε τις αληθινές της δυνατότητες και δεν είχε πάντα σωστή εκτίμηση του μέτρου όσον αφορά στους λαρυγγισμούς της, διέθετε όμως φωνή με ταυτότητα – άμεσα αναγνωρίσιμη – ενώ έβγαζε και έναν πολύ προσωπικό ερωτισμό στις ερμηνείες της. Τραγούδια έτσι όπως το “Φοβάμαι”, το “Νιώθω Ενοχές” και το “Εσύ Δεν Ζεις Πουθενά” δικαίως ακούστηκαν, καθώς ακόμα και όσοι δεν αρέσκονταν στη mainstream pop/rock προσέγγιση των Μπλε δεν μπορούσαν να μην αναγνωρίσουν ότι χάρη στην Τσάτσου τα τραγούδια αυτά διέθεταν κάτι. Η παραπάνω ισορροπία ανατράπηκε μετά την έξοδο της Τσάτσου και τον ερχομό της Τζώρτζιας Κεφαλά. Όχι ότι η τελευταία δεν έδεσε με το στιλ των Μπλε, κάθε άλλο: και ικανή για τον ρόλο αποδείχθηκε και κάποια κοινά «χρώματα» με την προκάτοχό της είχε η φωνή της, ώστε να διασφαλιστεί μια ομαλή συνέχεια. Ως ερμηνεύτρια όμως θεωρώ ότι η Κεφαλά δεν διαθέτει το ίδιο εκτόπισμα με την Τσάτσου, την οποία κόντραρε στα ίσα μόνο στην περίπτωση του δυναμικού “Πιάνω Φωτιά” (από το άλμπουμ Στα Μαύρα Έχω Ντυθεί του 2002) – από τα καλύτερα κομμάτια των Μπλε, παρά το μάλλον άστοχο και φωνακλάδικο ρεφρέν του. Έτσι επικράτησε μια πιο ισομερής σχέση μεταξύ μουσικής/στίχων και φωνής στο στρατόπεδο της μπάντας, που ναι μεν συνέχισε να παράγει ραδιοφωνικές επιτυχίες (π.χ. “Τον Ίδιο Το Θεό”, “Κοίταξέ Με Δυο Φορές”, “Μ’ Αρέσεις Γιατί”), με πιο μεσοβέζικα αποτελέσματα δε: αξιοπρεπή τα χιτάκια τους, αλλά δίχως πλέον αυτό «το κάτι». Ίσως να κάνω λάθος, όμως πιστεύω ότι, όταν θα ξεθωριάσει η εποχή μας, τα περισσότερα τραγούδια των Μπλε που ακούμε εδώ θα έχουν σημασία – ως νοσταλγία νεανικών χρόνων – μόνο για όσους τα έζησαν από πρώτο χέρι: δεν θα έχουν δηλαδή τη δύναμη να διαβούν τον Ρουβίκωνα της γενιάς τους. Γι’ αυτό, ασχέτως του τι έγινε και έφυγε η Θεοδοσία Τσάτσου για μια σόλο καριέρα η οποία δεν βγήκε τελικά πουθενά ή της υποστήριξης που το group θέλει στην παρούσα φάση να παράσχει στην Τζώρτζια Κεφαλά, θεωρώ μεγάλο σφάλμα του παρόντος best of να δώσει τον περισσότερο χώρο του στην εποχή της τελευταίας, περιορίζοντας την περίοδο της πρώτης μόνο στα απολύτως απαραίτητα. Χρειαζόταν πιστεύω να τηρηθεί μια πιο δίκαιη ισορροπία, ενώ έπρεπε να αποφευχθεί το ατόπημα της διασκευής στο “Θα Σημάνουν Οι Καμπάνες” των Μίκη Θεοδωράκη-Γιάννη Ρίτσου (πρώτη εκτέλεση με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση). Γιατί πολύ απλά η μελωδική και ενορχηστρωτική προσέγγιση των Μπλε βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο και ως προς το ειδικό βάρος του τραγουδιού. Υ.Γ.: Προς τον επιμελητή της συλλογής: είθισται, κατά το παράδειγμα όλων των ανάλογων σοβαρών εκδόσεων στο εξωτερικό, να γράφουμε στα στοιχεία από ποιον δίσκο προέρχεται η κάθε επιλογή. Και είναι σωστό.
