Έχω αναφέρει πολλές φορές τις θετικές πλευρές της «παγκοσμιοποίησης» στη μουσική. Εδώ, για παράδειγμα, έχουμε το σύνολο μουσικής δωματίου Duo Palmos, το οποίο αποτελείται από τη Γερμανίδα Stefanie Liedtke (φαγκότο), που διαμένει στην Ολλανδία, και την Ελληνίδα Λορέντα Ράμου (πιάνο). Το ντουέτο προσφάτως έκλεισε τα 10 χρόνια ιστορίας του. Το συγκεκριμένο CD έχει αγγλικό τίτλο, βγαίνει από γερμανική εταιρεία και έχει ένα εξαιρετικό ενημερωτικό φυλλάδιο στα ελληνικά, στα αγγλικά και στα γερμανικά. Επίσης, ενώ η συγκεκριμένη δουλειά είναι αφιερωμένη σε μουσική που γράφτηκε για σόλο φαγκότο και για φαγκότο και πιάνο τον 20ο αιώνα, εντούτοις σπάει τα στενά όρια της κεντρικής Ευρώπης και ακούμε δύο έργα Ελλήνων συνθετών για φαγκότο και πιάνο (Νίκος Σκαλκώτας και Γιάννης Κυριακίδης, που για την ακρίβεια είναι Κύπριος ο οποίος διαμένει για πολλά χρόνια στην Αγγλία και στην Ολλανδία), καθώς και δύο έργα για σόλο φαγκότο ενός Ιταλού (Luciano Berio) και ενός Κορεάτη (Isang Yun). Ήδη όλο αυτό το μείγμα αποτελεί μιαν ευχάριστη έκπληξη. Η “Σονάτα Για Φαγκότο Και Πιάνο” (1943) του Νίκου Σκαλκώτα δεν στηρίζεται, κατά την άποψή μου, μόνο στις σολιστικές ικανότητες που πρέπει να επιδείξει ο εκάστοτε φαγκοτίστας ούτε και μόνο στο συνδυασμό δύο οργάνων γνωστά για τη δυνατότητά τους στα γρήγορα περάσματα αλλά και για την μεγάλη τους έκταση – πράγμα που εκμεταλλεύεται ο Σκαλκώτας, ώστε να παράγει μια ποικιλία ηχοχρωματικών τόνων – αλλά μόνο και μόνο στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη τριμερής σονάτα αποτελεί γνήσιο τέκνο ενός ικανότατου συνθέτη. Αν και είναι, όπως μας ενημερώνει το ενημερωτικό φυλλάδιο, το πρώτο κομμάτι για αυτά τα δύο όργανα σε ατονικό ιδίωμα στην ιστορία της μουσικής, ο Σκαλκώτας ξέρει να ποικίλλει το κομμάτι του με έντεχνες ματιές στην ελληνική λαϊκή μουσική. Το έργο πάλι του Luciano Berio (1925-2003) “Sequenza XII” (1995), μια πραγματική δοκιμασία για την Stefanie Liedtke, είναι ένα κομμάτι δεξιοτεχνίας για σόλο φαγκότο που αφήνει χωρίς αναπνοή τόσο τον ακροατή όσο και την ίδια την εκτελέστρια, έτσι για να πιστοποιηθεί και ο τίτλος της όλης δουλειάς (Breathless). Σε παρόμοιο ύφος το μακρόσυρτο και ελεγειακό “Monolog” για φαγκότο του Isang Yun (1917-1995), το οποίο θέτει και αυτό ζητήματα στον εκάστοτε εκτελεστή του. Τέλος, το “PNEuma” (1999) για φαγκότο, πιάνο και μαγνητοταινία του Γιάννη Κυριακίδη έχει κάτι από τη ρευστότητα της τζαζ και τον μινιμαλισμό της λαϊκής βαλκανικής μουσικής, πάνω στην οποία άλλωστε στηρίχθηκε. Διαθέτει όμως και ενδιαφέρουσα ρυθμική αγωγή, που μέσω της επαναληπτικότητας των φθόγγων ανεβάζει περαιτέρω το βαθμό δυσκολίας εκτέλεσής του. Η συγκεκριμένη δουλειά είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογη, αν λάβουμε υπόψη το βαθμό δυσκολίας στην εκτέλεσή της αλλά και την ιστορική της συνοχή. Εξαιρετικά κομμάτια από εξαιρετικούς ερμηνευτές.
