Οι B-Sides είναι ένα ακόμα συγκρότημα – κουιντέτο – που μας έρχεται από την ολοένα και πιο δραστήρια Πάτρα. Και κουβαλάνε πίσω τους μία από τις μικρές, ηρωικές ιστορίες, οι οποίες δεν είναι και σπάνιες στον ηχητικό χώρο όπου διάλεξαν να κινηθούν, είναι όμως σαφώς αξιοσημείωτες. Τις χαρακτηρίζω «ηρωικές» όχι με κάποια διάθεση υπερβολής ή φιλοφρόνησης, μα γιατί έτσι συμβαίνει να είναι στην Ελλάδα. Σε μια χώρα δηλαδή όπου, ανεξαρτήτως του τι διαμοίβεται μεταξύ μας σε κλειστούς μικροκόσμους (που κάποιοι νομίζουν για μεγάλους), το να ασχοληθείς με το αγγλόφωνο indie/alternative rock είναι μια υπόθεση κόπων, ιδρώτα και συχνά θυσιών. Τα λέω αυτά για τους B-Sides ειδικότερα, γιατί μπορεί να κάνουν με το παρόν non-album single την πρώτη τους επίσημη εμφάνιση στη δισκογραφία, έχουν πίσω τους όμως μια πορεία δέκα χρόνων. Είναι λοιπόν εμφανές πόσο το αγαπούν ό,τι κάνουν, όπως και το μεράκι με το οποίο το κάνουν: αν πέσει στα χέρια σας μία από τις 500 κόπιες του Queen, θα θαυμάσετε κι εσείς το βαρύ, θαυμάσιας ποιότητας βινύλιο όπου διάλεξαν να το εκδώσουν. Να σημειώσουμε βέβαια, έτσι για την ιστορία, πως το κομμάτι “Queen” έχει ξαναϋπάρξει στη δισκογραφία, σε demo μορφή, στη συλλογή Audiobook No. 4 του postwave.gr, ενώ κατόπιν έδωσε το εισιτήριο στη μπάντα για το Coca Cola Soundwave Vol. 2 και πέρασε και στο συνοδευτικό compilation του τεύχους 6 του Muzine. Εδώ όμως έχουμε την ολοκληρωμένη στούντιο εκδοχή του, με το τελικό mastering και νέα μίξη, την οποία συνοδεύει, ως b-side, το “Forest”. Αισθητικά πάντως το single αφήνει ανάμεικτες εντυπώσεις. Από τη μία, οι B-Sides έχουν πάρει τη σωστή κατεύθυνση: ακούγονται δεμένοι, έχουν δουλέψει, δεν γράφουν κι άσχημους στίχους, ενώ είναι προς τιμήν τους ότι, παρόλο που αναγνωρίζεις στο άκουσμα τις επιρροές τους από την alternative Βρετανία του παρελθόντος και του παρόντος, δεν προσπαθούν να κοπιάρουν κάτι συγκεκριμένο. Το “Queen”, χάρη σε ορισμένα καλά σημεία και στις ωραίες κιθάρες, είναι σαφώς ανώτερο από το “Forest”, αλλά κανένα από τα δύο δεν σου αφήνει τελικά και πολλά να θυμάσαι. Λείπει δηλαδή το πιο καίριο ίσως μέρος της υπόθεσης, εκείνη η μελωδία που θα σε κάνει να λιώσεις ένα track στο άκουσμα, ενώ και ο Βασίλης θέλει, θεωρώ, δουλειά στα φωνητικά. Ίσως να απογοητεύω λίγο τους B-Sides με όλα αυτά, δεν θέλω όμως να μπω κι εγώ στο ήδη μεγάλο club όσων γράφουν κριτικές βαθμολογώντας το indie credibility μιας μπάντας, αντί της μουσικής της. Γιατί με ενδιαφέρει να πάει κάπου όλη αυτή η ιστορία με το αγγλόφωνο στην Ελλάδα – το οποίο έχει, θυμίζω, να συγκριθεί με μια κολοσσιαία διεθνή παραγωγή – και οι B-Sides πιστεύω ότι και την όρεξη έχουν, αλλά και τις βάσεις για κάτι το σημαντικότερο και το πιο ολοκληρωμένο.
