Η γοητεία που μου ασκεί η μουσική για τον κινηματογράφο δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με την μηδενική – πολλές φορές – έλξη που μου ασκούν η δραματοποίηση και οι τέχνες οι οποίες σχετίζονται με την κινούμενη εικόνα. Για παράδειγμα, έχω soundtrack ταινιών που είτε δεν έχω δει με την πρέπουσα προσοχή, είτε ακόμα δεν τις έχω δει καθόλου. Δεν ξέρω για ποιον λόγο αγαπώ τη μουσική που γράφεται για τον κινηματογράφο – χωρίς να είμαι σεσημασμένος κινηματογραφόφιλος – αλλά πιθανόν αυτό να έχει σχέση με το γεγονός ότι η μουσική σε αυτή την περίπτωση πρέπει να συλλειτουργήσει με την εικόνα, χωρίς να την υπερβαίνει, χωρίς να την υποσκάπτει. Πράγμα που κάνει το τελικό μουσικό αποτέλεσμα λιτό, κατανοητό και συνάμα γοητευτικό. Η συγκεκριμένη συλλογή του Νίκου Κυπουργού αποτελείται από μουσικές επενδύσεις για τον κινηματογράφο τις οποίες έγραψε για 13 ταινίες μεταξύ του 2001 και του 2008, έξι Ελληνικές και επτά ξένες – από τον Καναδά, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τις Η.Π.Α., την Πολωνία και την Τουρκία. Το Slow Motion είναι κάτι παραπάνω από μια λιτή, κατανοητή και γοητευτική συνθετική κατάθεση. Πρόκειται για μία διαρκή αναζήτηση ηχοχρωμάτων, μια επιτυχή ανάμειξη χροιών ευαίσθητων και αναπάντεχα επιτυχημένων. Για παράδειγμα, η συνύπαρξη του νέι με το κλαρινέτο, της πολίτικης λύρας με το κουαρτέτο εγχόρδων και το αρμένικο duduk αλλά και η χρήση νυκτών λαϊκών εγχόρδων όπως το ούτι και το λαούτο – είτε στη μελωδία, είτε στη συνοδεία – κάνουν τη μουσική στο άκουσμά της εύηχη και συνεπή προς τον σκοπό της. Προσοχή όμως! Η ανάμειξη των διαφόρων και διαφορετικών παραδόσεων δεν γίνεται με στόχο τη δημιουργία ενός ψευτοέθνικ ήχου. Ίσα-ίσα δεν ξενίζουν καθόλου οι μείξεις αυτές, γιατί είναι προσεκτικά ενορχηστρωμένες και ταιριαστές στο άκουσμά τους, σαν να επρόκειτο για κλασικά σχήματα. Ακόμα και όταν η ενορχήστρωση γίνεται πιο «κλασική», το τελικό άκουσμα δεν χάνει την ποιότητά του, με αποκορύφωμα το “Justine’s Lullaby”. Εξαιρετική φωνητικά και η Λυδία Κονιόρδου στο “Return”, ενώ αξιολογότατο είναι το “Sevgilim Istanbul”. Να τονίσω επίσης την ηχητική αρτιότητα που έχει να κάνει και με τους εξαίρετους εκτελεστές, αλλά και με τις συνθήκες ηχογράφησης. Που σε συνδυασμό με την εγνωσμένη αξία του συνθέτη οδήγησε τη μουσική για την ταινία “Four Corners Of Suburbia” της Elizabeth Puccini (Η.Π.Α.) να βραβευτεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αβινιόν (2006). Το Slow Motion είναι μια δουλειά η οποία ακούγεται απνευστί και είναι πλήρης μουσικά ακόμα και αποκομμένη από την εικόνα που οφείλει να συνοδεύει. Μια μουσική δηλαδή που από μόνη της φτιάχνει εικόνες.
