Μια πραγματική αποκάλυψη για τον χώρο του σκληρού rock στη χώρα μας αποτελεί το ντεμπούτο των Ink από την ακριτική Αλεξανδρούπολη, ονόματι Diary. Για τους μετέχοντες του χώρου, το όνομά τους δεν είναι κάτι άγνωστο, μιας και υπάρχουν εδώ και δέκα χρόνια και έχουν κάνει ήδη αίσθηση με τα live τους, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Δεν ξέρω αν φταίει η κακομοιριασμένη νοοτροπία της ελληνικής δισκογραφίας ή η ανάγκη για εμπειρίες και ωριμότητα των ίδιων των παιδιών για την πολύχρονη αναμονή, πάντως το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται να τους δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό.Μεγαλόπνοες συνθέσεις, καταιγιστικές κιθάρες και υποβλητικά φωνητικά αναβιώνουν με τον καλύτερο τρόπο το grunge των 1990s, ενώ ενσωματώνουν δημιουργικά hard rock και doom metal στοιχεία. Ονόματα όπως ο Pearl Jam, οι Soundgarden και φυσικά οι Alice In Chains αποτελούν τις βασικές αναφορές και επιρροές του group. Εξάλλου, οι Ink επιλέχθηκαν, μαζί με συγκροτήματα από την Αμερική, για να συμμετάσχουν με δύο κομμάτια στο soundtrack της επερχόμενης κινηματογραφικής βιογραφίας του πρόωρα χαμένου Layne Staley, τραγουδιστή των Alice In Chains. Από την άλλη, όμως, είναι τόσο μονομανής, σε πολλά σημεία, η προσκόλλησή τους στο grunge, ώστε τα προαναφερόμενα ονόματα στοιχειώνουν τόσο έντονα τη δουλειά τους, με αποτέλεσμα να νιώθεις ότι κάπου χάνεται η αρχική γοητεία και μαζί της το όποιο προσωπικό στοιχείο του Diary. Σίγουρα η εξαιρετική παραγωγή, ο γεμάτος ήχος και οι εγκλιματισμένοι στίχοι βοηθάνε στο να διατηρείται ένα αξιοπρεπές επίπεδο, ο απογαλακτισμός, ωστόσο, κρίνεται επιβεβλημένος, ώστε να αποφεύγονται οι γραφικότητες και οι νεκραναστάσεις. Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι, όταν το «φάντασμα» του grunge περιορίζεται σε μια διακριτική, αλλά ουσιαστική, παρουσία, οι Ink κάνουν επίδειξη του ταλέντου και των ικανοτήτων τους. Ακούστε το απολαυστικό “Heart Of Pills”, όπου οι Monster Magnet μοιάζουν να τα πίνουν και να τα σπάνε στο τέλος με τους Screeming Trees ή το ασυγκράτητο “Superego”, όπου οι Pearl Jam παραβγαίνουν με τους Tool σε έναν αγώνα χωρίς νικητή. Από κοντά και το εξαιρετικό “Welcome”, η πιο αυθεντική και updated αναβίωση του grunge που υπάρχει στο άλμπουμ. Κάπως έτσι φτάνουμε στο τελικό συμπέρασμα: το Ημερολόγιο των Ink, παρά τις εμφανείς αδυναμίες του, καταφέρνει να γίνεται θελκτικό και άκρως γοητευτικό, αποτελώντας μια ωρολογιακή βόμβα. Η οποία μπορεί να μην κάνει τελικά το μεγάλο μπαμ, ευθύνεται, όμως, για κάμποσες καλοδεχούμενες εκρήξεις αδρεναλίνης.
