Όσοι από εσάς θυμάστε το χιτάκι των αρχών της δεκαετίας που διανύουμε “Τα Πιο Μεγάλα Πράγματα Τα Έζησα Μικρός”, ίσως αναρωτιέστε για τη συνέχεια και την εξέλιξη του δημιουργού του, Γιώργου Αλουπογιάννη. Δυστυχώς αυτή η εξέλιξη δεν είναι και η καλύτερη δυνατή και, μάλλον, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δεν κατάφερε να επαναλάβει κάποια αντίστοιχη, έστω, ραδιοφωνική επιτυχία. Τρανή απόδειξη και αφορμή για όλα τα παραπάνω, όχι και πολύ κολακευτικά, λόγια, το τελευταίο – τρίτο κατά σειρά – άλμπουμ του Αλουπογιάννη, με τον προστακτικό τίτλο Πρόσεχε. Μια σειρά από τετριμμένες και αδιάφορες pop μελωδίες, με ένα υποτυπώδες ηλεκτρονικό και ηλεκτρικό περίβλημα, οι οποίες κάτω από τη φιγουρατζίδικη φορεσιά τους αποκαλύπτουν συνθετική ένδεια και έλλειψη δημιουργικών ιδεών. Μάλιστα οι ενορχηστρωτικές επιλογές εντείνουν το αρνητικό κλίμα, μιας και μοιάζουν παράταιρες και άστοχες για το ύφος και το στιλ των τραγουδιών (π.χ. “Θα ’Μαι Εδώ”, “Άσε Τα Μάτια Της”, “Μόνος”). Είναι πραγματικά άξιο απορίας για ποιο λόγο ο νεαρός καλλιτέχνης επέλεξε να δώσει αυτή την electro/dance/rock κατεύθυνση στα περισσότερα κομμάτια, στερώντας τη δυνατότητα να φανούν κάποια συμπαθητικά στοιχεία που υπάρχουν στις μουσικές του. Έχω την αίσθηση ότι προσπαθώντας να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο, χωρίς όμως οι συνθέσεις να επιτρέπουν κάτι τέτοιο, οδηγήθηκε σε ένα Βατερλό φτιαχτού εντυπωσιασμού. Γι’ αυτό και μετά τη μέση, όπου σε σημεία επιλέγονται πιο απλές ενορχηστρωτικές φόρμες, μπορεί κανείς να βρει κάποιες όμορφες στιγμές, όπως το “Δε Θα Σ’ Αφήσω Να Φύγεις” ή το “Δε Θα Χαθείς”. Αμελητέες, όμως, στο μετριότατο, αν όχι κακό, σύνολο. Σύνολο το οποίο υπονομεύεται περαιτέρω και από τους μέτριους στίχους του δημιουργού. Όταν ένα άλμπουμ ξεκινάει με μια φράση όπως «Τυφλές κουβέντες, σάπιες γυναίκες κι όλα πετάνε στο δωμάτιο σαν μπάλα, γκλάμουρ, μιζέρια, χιλιάδες χέρια κλείνουν το σώμα μου σαν ψάρι μες τη γυάλα» (“Θα ’Μαι Εδώ”) για να κλείσει με μια αντίστοιχη «Τίποτα πια, μόνο βαριές δηλώσεις, φεύγοντας ξέχασες την πόρτα να κλειδώσεις, τίποτα πια, τέρμα οι απορίες, είμαστε μόνοι μας, τέρμα οι ευκαιρίες» (“Πώς Φτάσαμε Ως Εδώ”), στερεί από τον ακροατή οποιαδήποτε ελπίδα για μια στιχουργική ποιότητα. Χιλιοειπωμένες ευκολίες και ατάκες πυροτεχνήματα που αρμόζουν σε άλλα μουσικά ήδη και κατηγορίες – κάτι σε σκυλάδικο μου έρχεται στο μυαλό, αλλά ας το σταματήσουμε μέχρι εδώ. Στην προτροπή λοιπόν του Γιώργου Αλουπογιάννη Πρόσεχε, έχω, απλά, να απευθύνω το ερώτημα από τον τίτλο του τελευταίου τραγουδιού: Πώς φτάσαμε ως εδώ;
