Πριν από είκοσι χρόνια ακριβώς, στο τραγούδι “Η Τρίτη Ηλικία”, ο Νίκος Καρβέλας τραγουδούσε «Όταν γεράσω σας υπόσχομαι να γράφω ακόμα τραγουδάκια». Άλλαξαν πολλά από τότε. Χώρισε με την Άννα Βίσση, έκανε στροφή στο λαϊκό, χαράμισε το ταλέντο του στο εύκολο κέρδος και τα σουξέ, αυτοεξορίστηκε στο Λονδίνο και ύστερα επαναστάτησε εναντίον της κοινωνίας ολάκερης, χωρίς όμως να προτείνει μια εναλλακτική λύση μέσα από την ίδια την τέχνη του. Βέβαια η αλήθεια είναι πως όσες φορές προσπάθησε να φτιάξει ένα πιο «σοβαρό» έργο (π.χ. Δαίμονες, Μάλα) εισέπραξε αδιαφορία από το ευρύ κοινό. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, κράτησε την αρχική του υπόσχεση. Σήμερα, στα 57 του πια, «γράφει ακόμα τραγουδάκια». Το Αντίο Χειμώνα έρχεται περίπου ένα χρόνο μετά το Τρακτέρ, το οποίο περιείχε μια κάπως υπερβολική αντίδραση προς όλες τις κατευθύνσεις. Το άλμπουμ εκείνο συνέπεσε χρονικά και με τη γελοία σάτιρα του Λαζόπουλου με τον «μακάκα», λόγος αρκετός για τον Καρβέλα να ξαναβγεί στην τηλεόραση μετά από χρόνια, διαφημίζοντας παράλληλα και τον νέο του δίσκο. Στο διάστημα μεταξύ του Τρακτέρ και του Αντίο Χειμώνα μεσολάβησε και η γέννηση του γιου του, γεγονός που, αν και δεν φαίνεται αισθητά στα νέα τραγούδια, ήταν μάλλον καθοριστικό για μία κάποια αναβίωση της έμπνευσής του. Στιχουργικά, υπάρχουν πάλι οι εύκολες διαπιστώσεις ότι ο κόσμος πάει κατά διαόλου και όλα στραβά. Ωστόσο αυτή τη φορά μπαίνουν στο παιχνίδι και κάποια πιο φωτεινά τραγούδια, όπως το “Σωσίβιο” ή το εξαιρετικό “Η Ζωή Είν’ Ωραία”, που αποτελούν και τις πιο καλές στιγμές του δίσκου. Ακόμα, τα “Ηλιθιοθεραπεία” και “Γραμμές” είναι αξιόλογα ποιήματα. Βέβαια η μουσική τους επένδυση τα υποβιβάζει, καθότι είναι γνωστό ότι οι λέξεις των ποιημάτων εμπεριέχουν μέσα τους τον δικό τους ρυθμό και τη δικιά τους μουσική. Μιλώντας για μουσική, ο Καρβέλας εδώ συνεχίζει ό,τι ξεκίνησε κάμποσα χρόνια πριν με το Όλα Είναι Εντάξει, την επιστροφή του δηλαδή σε έναν mainstream rock ήχο. Παίζοντας όλα τα όργανα μόνος του, αποδίδει πιστά τη δυναμική μιας δεμένης rock μπάντας, βάζοντας στην κορυφή το πιάνο του, προς όφελος των τραγουδιών. Δεν έχει ακόμα χάσει ακόμα την έμπνευση που απαιτείται για τη δημιουργία ευκολομνημόνευτων μελωδιών, την ίδια στιγμή που πολλοί συνομήλικοί του έχουν σταματήσει από καιρό. Δεν έχει χάσει επίσης την όρεξη για δυνατό ήχο. Ακούς τον τρόπο με τον οποίον γρατζουνάει την κιθάρα του και βαράει το πιάνο του και αντιλαμβάνεσαι πως ο ενθουσιασμός του δεν απέχει και πολύ από εκείνον που έχουν οι πιτσιρικάδες του Schoolwave. Η ταύτισή του με τους έφηβους άλλωστε είχε εκφραστεί στο προηγούμενο άλμπουμ, με το καλό τραγούδι “Η Νέα Γενιά”. Τόσο στο Αντίο Χειμώνα, όσο και σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμ του, ο Νίκος Καρβέλας μοιάζει να είναι ένας άνθρωπος ευφυής, εκρηκτικός, ενθουσιώδης, όπως είπαμε, αλλά ταυτόχρονα ανώριμος. Έχει καρδιά και μυαλό μικρού παιδιού. Αυτή η ανωριμότητα τον οδήγησε να παρατήσει μια καριέρα στη δικηγορία για να γράφει τραγουδάκια. Η ίδια ανωριμότητα τον έκανε να χρησιμοποιήσει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του για να πλουτίσει με τον ευκολότερο τρόπο. Και είναι η ίδια ανωριμότητα, αγαπητοί φίλοι, που ρίχνει στα τραγούδια του τόση αλήθεια και τόση απλότητα. Ο Καρβέλας είναι σαν κάποιον καλό φίλο σου. Γνωρίζεις τα ελαττώματά του, αλλά αν τον αγαπάς, ξέρεις πως τον αγαπάς γι’ αυτό που είναι.
