Αρκετά ιδιαίτερη η περίπτωση της Σοφίας, μιας τυπικής ξανθιάς Σουηδέζας (αν κρίνω από το artwork) η αγάπη της οποίας για την Ελλάδα και τη μουσική της έγινε καταλύτης μιας καριέρας που λίγο-πολύ πάντοτε ονειρευόταν, από τα όσα τουλάχιστον διαβάζω. Ο δρόμος, πάντως, που διάλεξε και οι ως τώρα επιλογές καριέρας της δείχνουν, νομίζω, και το πώς ακριβώς θέλει να «υπηρετήσει» αυτήν της την αγάπη: ημιτελικά εκπροσώπησης της Σουηδίας στη Eurovision του 2007, συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το “Άνοιξε Την Πόρτα” και τώρα ένα cd-single (τεστ για ολόκληρο δίσκο;) με δύο τραγούδια. Σε όλα αυτά η Σοφία έχει ακολουθήσει την πεπατημένη. Το “Ποτέ” είναι μια γνώριμη δακρύβρεχτη ερωτική μπαλάντα, βασισμένη σε μελό στίχους και σε μια κοινότοπη ενορχήστρωση (που κάνει χρήση και κάποιων λαϊκών στοιχείων), το δε b-side “Τόσο Απλά” ένα αδιάφορο up tempo τραγουδάκι με απλοϊκούς ουμανιστικούς στίχους και κράχτη τη συμμετοχή των Goin’ Through. Η ίδια πάλι η Σοφία έχει μια φωνή εμφανώς ακαλλιέργητη. Σωστά τραγουδάει και υπάρχουν κάποιες δυνατότητες – αν και καμία σχέση με τα όσα βλέπω στο δελτίο τύπου για «φωνή από μετάξι και μέταλλο» – λείπει, όμως, η εκφραστική δεινότητα και η ικανότητα μετάδοσης συναισθημάτων μέσω της ερμηνευτικής οδού. Αξιοθαύμαστη, λοιπόν, η αγάπη της Σοφίας για τη χώρα μας και για τη μουσική της. Νομίζω όμως πως δεν έχει βουτήξει ούτε κατά τη διάνοια στους θησαυρούς της τελευταίας. Ξέρει όσα προβάλλονται και παίζονται κατά κόρο από ξεπουλημένα ραδιόφωνα και λοιπά ξεφτιλισμένα media και ονειρεύεται μια καριέρα τέτοιου τύπου. Κατανοητό, εφόσον κάνουν καριέρα διάφορες άφωνες συγκριτικά με την ίδια πάνω σε αυτές τις γραμμές. Δεν βρίσκω όμως να συντρέχει ο παραμικρός - καλλιτεχνικός - λόγος ώστε να φτιαχτεί ένας πιθανός ολόκληρος δίσκος πάνω στις παραμέτρους του παρόντος single.
