Mε αφορμή παρόμοια άλμπουμ πολλές φορές αναρωτιέμαι αν κυκλοφορεί στην αγορά κανένας οδηγός με τίτλο «Πώς να κάνετε επιτυχημένο ντεμπούτο στη δισκογραφία» ή τίποτα παρεμφερές τελοσπάντων. Δεν το έχω ψάξει κιόλας, αλλά θεωρώ πως η κατάφαση έχει σίγουρα τις πιθανότητες υπέρ της. Δεδομένης της υπερπροσφοράς στη συγκεκριμένη εκδοτική κατηγορία, όλο και κάποιος μανατζερίσκος φαντάζομαι πως θα έχει αποτυπώσει τις απόψεις του για το θέμα και όλο και κάποια κόπια θα έχει βρει – καιρό τώρα – το δρόμο της προς τα εταιρικά συρτάρια.Κάπως έτσι φαντάζομαι την τριάδα των χρυσών κανόνων του οδηγού: Πρώτον, «η επιλογή του εξωφύλλου αποτελεί βασικό συστατικό για την επιτυχία ενός άλμπουμ». Ο καλλιτέχνης θα πρέπει να απεικονίζεται ξεκάθαρα, τουλάχιστον μία φορά, έτσι ώστε ο ακροατής να δημιουργεί άμεσα τη σύνδεση μεταξύ της εικόνας του και της μουσικής του. Δεύτερον, «ο καλλιτέχνης θα πρέπει πάση θυσία να τοποθετήσει το υλικό του ηχητικά, με οδηγό μια συνταγή η οποία έχει ήδη αποδειχθεί επιτυχημένη», γεγονός που σίγουρα θα διευκολύνει τη διείσδυσή του στην αγορά. Τρίτον, «ο καλλιτέχνης – πάντα με συνεκτικό κρίκο την ηχητική βάση που έχει διαλέξει – οφείλει να προσδώσει ποικιλομορφία στο υλικό του με σκοπό να πολλαπλασιάσει το εν δυνάμει κοινό του».Ο Γιώργος Παπαδόπουλος, μόλις στα είκοσι δύο του, με τρεις χρυσούς δίσκους στο ενεργητικό του επί κυπριακού εδάφους, κάνει τη διαδρομή που τόσοι και τόσοι έχουν διανύσει στο παρελθόν για να μας συστηθεί, τόσο ως ερμηνευτής όσο και ως συνθέτης – και δεν φαίνεται να διαφοροποιείται σπιθαμή απ’ την τριάδα των χρυσών κανόνων που παρουσίασα παραπάνω. Το κοντινό προφίλ-ανφάς του εξωφύλλου είναι εκεί, παρέα με μια σχεδόν ολόσωμη στην πίσω μεριά. Οι ομοιότητές του με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη δεν εξαντλούνται στην κοινή τους καταγωγή, το παρόμοιο ξεκίνημα και τη φρεσκάδα του παρουσιαστικού τους (αυτά θα μπορούσαν να είναι εντελώς τυχαία άλλωστε), αλλά επεκτείνονται τόσο στον τρόπο γραφής τους, όσο και σ’ αυτόν της ερμηνείας τους. Ειδικά η τελευταία υπερτονίζεται ευθύς εξ’ αρχής, σχεδόν ξεδιάντροπα. Όσο για την ποικιλομορφία των τραγουδιών, το εισαγωγικό “’Όχι” κλειδώνει εμφανώς πάνω στον στόχο «airplay» με όχημα τη χατζηγιαννική άποψη περί ελληνικής pop – το κακέκτυπο της οποίας μας κρατά παρέα καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Το “Θέλω Να Είμαστε Μαζί” αναλαμβάνει να ξεδοντιάσει τις ζεϊμπέκικες φόρμες, ο “Ναυαγός” – προσθήκη απ’ τους Νάμα – φιλοδοξεί να ταΐσει την όψιμη ψευτο-world πείνα του μέσου Έλληνα, ενώ η διασκευή στο “Ημερολόγιο” του Χρήστου Θηβαίου προσφέρει, απλά, την πάντα αναγκαία «καλλιτεχνική» επίφαση.
