O Χρήστος Θηβαίος είναι ο τυπικός Έλληνας καλλιτέχνης. Σκεφτείτε το: μπήκε στη δισκογραφία μετά τα τριάντα, λόγω σπουδών και αναποδιών. Ξεκίνησε με μπάντα (τους Συνήθεις Ύποπτους), αλλά στη συνέχεια ακολούθησε σόλο καριέρα. Αναδείχτηκε κυρίως μέσα από συνεργασίες με σπουδαίους συνθέτες και ερμηνευτές. Σήμερα συνεχίζει να βγάζει από αξιοπρεπείς έως πολύ καλούς δίσκους και είναι αναγνωρίσιμος, χωρίς ωστόσο να έχει ιδιαίτερα ευρύ δικό του κοινό και δίχως να απολαμβάνει πλήρως τους καρπούς των φιλότιμων και χρόνιων προσπαθειών του. Η διαφορά όμως του Θηβαίου με πολλούς άλλους ομότεχνούς του, είναι ότι εκείνος θα μπορούσε εξαρχής να σταθεί στα δικά του πόδια. Γιατί πέρα από ένας ικανότατος ερμηνευτής, είναι και ένας πολύ ενδιαφέρων τραγουδοποιός. Αυτό είχε αποδειχτεί περίτρανα εξαρχής, από τον πρώτο δίσκο που έβγαλε με τους Συνήθεις Ύποπτους και επιβεβαιώνεται για μία ακόμα φορά κι εδώ. Οι Πέτρινοι Κήποι είναι η τέταρτη δουλειά του Θηβαίου με δικά του τραγούδια, πέντε χρόνια μετά το τζαζιάρικο και πειραματικό (το κατά δύναμιν) Μόνο Νερό Στη Ρίζα. Πρόκειται για έναν δίσκο που συνδυάζει και πάλι διάφορα είδη μουσικής. Με μια σοφή λιτότητα όμως. Και πάντα μέσα από το πρίσμα της ανάδειξης του ίδιου του τραγουδιού, χωρίς αυτό να πέφτει θύμα της ματαιοδοξίας του ενορχηστρωτή. Το εναρκτήριο λάκτισμα έρχεται με το “ Νερό”, ένα τραγούδι με εθιστικό ρεφραίν που μαζί με τα “Δέντρα”, είναι φανερά επηρεασμένο από τις περσινές οικολογικές καταστροφές και περιγράφει με πολύ ποιητικό τρόπο τη σημασία των φυσικών φαινομένων. Στις δυνατές στιγμές συγκαταλέγονται και τα “Ας Χαθείς” και “Μείνε”. Το δεύτερο, σε μουσική Μιχάλη Καρρά, είχε τραγουδηθεί στα Αγγλικά από τον Παύλο Σιδηρόπουλο, αλλά οι στίχοι του Θηβαίου προσθέτουν εδώ καθοριστικές πινελιές στον πίνακα της γοητείας του. Highlight όμως του δίσκου είναι το “Κανείς Δεν Έρχεται”, μια εύστοχη rock διασκευή στο “Forget Her” του Jeff Buckley, με ελληνικούς στίχους του Μάνου Ελευθερίου. Κάπως πιο αδύναμα είναι το “Τα Ίχνη Σου Ζητώ” και το “Για Μας Τους Δυο”. Αλλά, μεταξύ μας, οι σύγχρονοι ελληνικοί δίσκοι που έχουν μονάχα δυο-τρία αδύναμα τραγούδια αποτελούν επιτεύγματα.Πρόκειται λοιπόν για μία δυναμικότατη επιστροφή του Χρήστου Θηβαίου στη δισκογραφία και δη στην τραγουδοποιία, μια τέχνη που φαίνεται να κατέχει καλύτερα από όλες. Πιθανόν βέβαια να είναι ένας ακόμα δίσκος ο οποίος θα περάσει άδικα απαρατήρητος…
