Kolo Tamam στα Αραβικά σημαίνει όλα καλά. Δεν ξέρω βέβαια πόσο καλά πηγαίνουν τα πράγματα για τον Κουρέα, ο οποίος επιστρέφει εδώ στα δισκογραφικά δρώμενα μετά από απουσία δέκα χρόνων, ως σόλο καλλιτέχνης, δίχως δηλαδή τους Χειρότερους Πελάτες του. Στον δίσκο του πάντως με τίτλο την αραβική αυτή φράση, δεν θα έλεγα πως τα πράγματα έχουν ακριβώς...kolo tamam, αναφορικά πάντα με το περιεχόμενο. Και, ασχέτως αυτού, δεν ξέρω και κατά πόσο τιμά τον Κουρέα η λεζάντα «Η φωτογραφία αριστερά είναι τραβηγμένη στο Λίβανο, κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού της πόλης από το Εβραϊκό κράτος», η οποία συνοδεύει μία από τις φωτογραφίες του artwork. Πρώτον, γιατί ο Λίβανος, όπως όλοι ξέρουμε, δεν είναι πόλη. Και, δεύτερον, γιατί δεν νομίζω πως αρμόζει - ό,τι πολιτικά πιστεύω και να έχουμε για τη Μέση Ανατολή - να αποκαλούμε το Ισραήλ ως «Εβραϊκό κράτος». Όχι μόνο γιατί (καλώς ή κακώς) έχει όνομα, αλλά και γιατί είναι ισοπεδωτικό να ταυτίζουμε τις πολιτικές του με την απανταχού, σε όλον τον πλανήτη, εβραϊκή ταυτότητα. Βεβαίως όλα αυτά δεν σχετίζονται, άμεσα τουλάχιστον, με το περιεχόμενο του Kolo Tamam, γι’ αυτό και επιστρέφω στο τελευταίο. Στο άλμπουμ λοιπόν αυτό ο Κουρέας καταθέτει μια σειρά από νέα τραγούδια σε rock ύφος, χαμηλών γενικά τόνων, με στίχο ελληνικό. Τραγούδια δουλεμένα και φροντισμένα (άξια αναφοράς η ενορχήστρωση του Κωστή Γιαννικόπουλου), μα «λίγα». Ευθεία η παραπομπή τους σε ένα κλίμα 1990s ελληνικού rock, κλίμα από όπου άλλωστε προέρχεται ο Κουρέας, λείπει όμως κάπου η προσωπικότητα στις μελωδίες, ακριβώς γιατί αρθρώνονται ως καλοπαιγμένες ασκήσεις πάνω στις ευδιάκριτες διεθνείς επιρροές-αναφορές του δημιουργού τους, παρά ως κάτι με αυτόνομη ζωή. Ως μοναδική εξαίρεση προβάλλουν ένα αξιόλογο τραγούδι ονόματι “Πυρετός” - ο οποίος στηρίζεται μάλιστα σε ηλεκτρονικό, όχι rock, υπόβαθρο - και το “Kolo Tamam” στο φινάλε του άλμπουμ, ένα τραγούδι πολύ έξω από το κλίμα των υπόλοιπων, πικάντικο, αθυρόστομο και διαφορετικό, φτιαγμένο σαν τραγούδι πίστας, με μια απολαυστική (ακόμα και ρυθμολογικά) αίσθηση «ένοχης απόλαυσης». Και ας μην έγινε, τελικά, «το απόλυτο hit του καλοκαιριού», όπως το ήθελε το δελτίο τύπου. Ενδεχομένως με καλύτερους στίχους οι παραπάνω αδυναμίες δεν θα «χτυπούσαν» τόσο πολύ - με δεδομένες τις πειστικές και από καρδιάς (πλην όμως λιγάκι μονότονες) ερμηνείες του Κουρέα. Οι στίχοι όμως, παρότι έντονα διαποτισμένοι από τις εμπειρίες του Κουρέα και τον τρόπο που γενικά βλέπει τα πράγματα (στοιχεία δηλαδή που τους απομακρύνουν από τα συνήθη κλισέ), προκύπτουν δίχως αιχμή, λέγοντας ιστορίες χωρίς όμως εκείνες τις λέξεις οι οποίες θα σε αιχμαλωτίσουν και θα σε μαγέψουν: αρκούνται, φοβάμαι, στο να ενστερνιστεί κανείς την οπτική του Κουρέα, παρά στο να το προχωρήσουν περισσότερο. Ως χαρακτηριστικά παραδείγματα θα διάλεγα τα τραγούδια “Ακούει Κανείς” (η σύγχρονη Αθήνα με τα μάτια του Κουρέα), “Δραπετσώνα” (σχόλιο στην κουλτούρα της ιδιαίτερης συνοικίας από όπου προέρχεται), “Συμμαθητές” (μια λίγο γραφική κατά τη γνώμη μου αποτίμηση του πριν και του μετά διαφόρων προσώπων με κοινή συνισταμένη το σχολικό θρανίο), “Βιαστής” (ξοδεύεται εμφατικά στην προσοχή που πρέπει να επιδεικνύουν όσες νυχτοπερπατούν στα σκοτεινά στενά) και “Σαπιοκάραβο”, προσθέτοντας το ατυχές σκατολογικό ποιηματάκι “Εξοχικό”. Σε καμία περίπτωση, λοιπόν, το Kolo Tamam δεν είναι κακός δίσκος. Μένει όμως, για τους παραπάνω λόγους, καθηλωμένος σε ένα μέτριο επίπεδο, αρκούμενος σε πράγματα που ναι μεν του εξασφαλίζουν τη βάση (ή, αν θέλετε, το καλλιτεχνικό minimum), δεν του δίνουν όμως τα «φτερά» για αυτό το κάτι παραπάνω. Νομίζω πως αν είχε δοθεί περισσότερη έμφαση στις κατευθύνσεις που σηματοδοτούν τα δύο τραγούδια τα οποία κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζουν, θα είχε προκύψει κάτι εμφανώς καλύτερο.
