Ο Δημήτρης Δραγατάκης (1914-2001) είναι ένας από τους σημαίνοντες Έλληνες συνθέτες, έχοντας στο ενεργητικό του πάνω από 100 καταγεγραμμένα έργα. Δυστυχώς, όμως, όπως συμβαίνει συχνά, το ηχογραφημένο έργο του είναι ελάχιστο, ελλιπές και ασυστηματοποίητο, καθώς οι εγχώριοι μέντορες της δισκογραφίας αδιαφορούν, στην πλειοψηφία τους, για έκδοση έργων ελληνικής λόγιας μουσικής. Για άλλη μια φορά το κενό έρχεται να το καλύψει μια μη ελληνική εταιρεία, συγκεκριμένα η γερμανική Naxos, η οποία μάλιστα αφιερώνει μια ολόκληρη σειρά της στους Έλληνες «κλασικούς» συνθέτες (Greek Classics). Η προσπάθεια είναι ακόμα περισσότερο αξιόλογη, γιατί εδώ δεν έχουμε τη συνήθη τακτική της ηχογράφησης ενός αντιπροσωπευτικού ποτ-πουρί του συνθέτη, αλλά μια ολοκληρωμένη ηχογράφηση όλων των έργων του για πιάνο. Αυτό το θεωρώ σημαντικό και από ιστορικής, αλλά και από πρακτικής απόψεως. Από ιστορικής απόψεως, διασώζεται ηχητικά ό,τι έχει γράψει ο συνθέτης για σόλο πιάνο, πολύ περισσότερο σημαντικό από το να είχαμε ένα μικρό δείγμα από πολλές δημιουργικές εκφάνσεις του, αντιπροσωπευτικό μεν, παραπλανητικό δε. Αντιθέτως εδώ παρακολουθούμε, καθώς το ένα track ακολουθεί το άλλο – και αυτό από πρακτική άποψη είναι σημαντικό – την ιστορική εξέλιξη της συνθετικής του γραφής, με έναν τρόπο καθαρό και απλό, απεκδυμένο από ενορχηστρωτικές παρεμβάσεις. Ένα καθαρό άκουσμα, μια σαφής γραφή που δεν μπορεί να μας μπερδέψει, ούτε να μας εξαπατήσει. Όσον αφορά στα ίδια τα έργα του Δραγατάκη, από τα οποία 8 ηχογραφούνται για πρώτη φορά παγκοσμίως, ταιριάζουν αισθητικά στο γούστο μου, οπότε επιτρέψτε μου να μην είμαι τόσο αντικειμενικός. Από τη μια πλευρά συνδυάζει τα παιδικά του ακούσματα από την Ήπειρο, από την άλλη διαχειρίζεται το υλικό του «μπαρτοκικά». Ακολουθεί τη μανιέρα των ρευμάτων που τον επηρέασαν, αλλά, μέχρι να το καταλάβεις, έχει ξεφύγει από την πεπατημένη δίνοντας μια αληθινά σύγχρονη πνοή στη γραφή του. Ναι, το έργο του δεν είναι ακαδημαϊκό, καθώς δεν ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη σχολή. Είναι, τελικά, ιδιαίτερος. Ιδιαίτερα τρυφερός, μελωδικός αλλά και μοντέρνος. Ρηξικέλευθος και παραδοσιακός∙ κυρίως όμως ατμοσφαιρικός. Θα τολμούσα να πω ότι, κάποιες στιγμές, ο τρόπος χρήσης του πιάνου ως κρουστού οργάνου, με την έννοια της υπεροχής του ρυθμού έναντι της μελωδίας, αλλά και η «κατασκευή» ηχητικών τοπίων ανοίγει δρόμο επικοινωνίας με καλλιτέχνες όπως ο Keith Jarrett και οι όμοιοί του, έναν δρόμος δηλαδή ο οποίος οδηγεί απευθείας στη σύγχρονη jazz. Όσο για τη Λορέντα Ράμου, τη σολίστ πιάνου, σε αυτό που εγώ τουλάχιστον άκουσα, άγγιξε την τελειότητα. Καλή ακρόαση, λοιπόν…
