Δεν μου άρεσε το πρώτο άλμπουμ του Γιάννη Ντούσκου D.I.Y. Το συνόδευσε (όπως και τώρα) το συνηθισμένο εξαντλητικό promotion της Klik, πολλές (όπως και τώρα) συνεντεύξεις, το hype ενός παιδιού-θαύματος με κλασικές σπουδές, τα κονέ με τη Bedrock και τον Digweed, οι διεθνείς κυκλοφορίες και πολλές υποσχέσεις. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, προέκυψε ένας δίσκος που μοιάζει να μην εξέφραζε τον δημιουργό του, ενταγμένος σε ένα progressive πλαίσιο που στις αρχές του 2006 μας είχε ήδη αποχαιρετήσει. Η φετινή, όμως, δεύτερη δουλειά του Dousk, Kind Of Human, είναι απελευθερωμένη. Η συνεργασία με τους συντοπίτες Flakes λειτουργεί μια χαρά, κάνει τον δίσκο πολυδιάστατο και ίσως ευθύνεται για τη μοναδική αδυναμία του. Για το ότι δηλαδή μερικές στιγμές δείχνει ως άνισο, να αποτελείται από δύο διαφορετικές δουλειές: τα 6 κομμάτια με τη μπάντα και τα 10 όπου ο Dousk μοιράζει μόνος του τη μπάλα. Αλλά, ας μην ψειρίζουμε με μουσικογραφικές εμμονές το πολύ καλό υλικό. Οι τζαζ κλασικές επιρροές του Ντούσκου δεν κρύβονται, κατευθύνουν την μπάντα σε ήπια, ραδιοφωνικά, soulful όσον αφορά τα φωνητικά («fucked up by me», προσθέτει στο όνομα της Μαρίας Ασπρούκου ο Dousk), εύληπτα αλλά όχι κι εύκολα κομμάτια (“Gigi”, “Flunked”, “Dolly”). Η σήμα κατατεθέν καλογυαλισμένη παραγωγή της Klik εδώ μάλλον επιβάλλεται και δεν αφήνει περιθώρια παραπόνου για έλλειψη «βρωμιάς». Γιατί το άλλο άλμπουμ που κρύβει μέσα του, αυτό με τα καταπληκτικά deep micro house tunes (χαζοχαρούμενες οι ετικέτες ξέρω), έτσι πρέπει να ακουστεί. Η τριάδα “Serenata Deluxe”, “Ko Lee” και “Dreamhill” τσιτώνει όσο πρέπει στη μέση του δίσκου, δεν το «εκφυλίζει» σε club tune, το αφήνει στην καλή διάθεση του remixer και – αυτή τη φορά – συντονίζεται (δεν έπεται) με αυτό που επικρατεί στη dance πραγματικότητα. Την επιστροφή στο εκλεκτικό «βάθος», την ώρα που τα νέα club kids κοπανιούνται με τον μαξιμαλισμό του neo-electro. Κράτησε μερικά ζιγκ-ζαγκ ακόμα, ανάμεσα στον λυρισμό που δίνουν οι Flakes και το μυαλό του Dousk, το οποίο παρασύρεται στην «God is a DJ» λογική, και πρόσθεσε το πιο σιχαμερό όλων των κλισέ «ιδανικό σάουντρακ για νυχτερινές βόλτες με το αυτοκίνητο στην πόλη». Εντάξει, αν επέλεγες εσύ τη σειρά του tracklisting θα ήταν διαφορετικό, αλλά τώρα, με το πιο ολοκληρωμένο «ηλεκτρονικό για τις μάζες» ελληνικό άλμπουμ της χρονιάς ξέρουμε ότι ο ταλαντούχος κύριος Dousk δεν είναι υπερτιμημένος. Αντίθετα, σε πολλά σημεία ακούγεται πιο ταιριαστός στην Kompakt απ’ ότι η πολυδιαφημισμένη Supermayer σύμπραξη και τον σκεφτόμαστε στο τρίτο βήμα να επιστρατεύει περισσότερα φωνητικά (αρσενικά και θηλυκά) κάνοντας έναν δίσκο που θα τραγουδιέται κιόλας.
