O Σταμάτης Μεσημέρης είναι μια περίπτωση rock τραγουδοποιού που δεν τυχαίνει αντίστοιχης αναγνωρισιμότητας ονομάτων όπως αυτών του Παπακωνσταντίνου ή του Μαχαιρίτσα. Ωστόσο, από το 1987 δημιουργεί συνεχώς τραγούδια, γράφει (συχνά εξαιρετικούς) στίχους και δισκογραφεί με πολλούς καλλιτέχνες, δανείζοντας το ταλέντο του. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει συνεργαστεί πολλάκις μαζί του (τόσο σε δίσκους που υπογράφουν μαζί όσο και στη solo δισκογραφία του), ενώ ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, η Αφροδίτη Μάνου, ο Γιάννης Γιοκαρίνης, η Γλυκερία είναι λίγα από τα ονόματα τα οποία έχουν επίσης ερμηνεύσει κομμάτια του (σε στίχο ή μουσική).Αναμφίβολα, η περίπτωση του Σταμάτη Μεσημέρη διακατέχεται από διακριτικότητα αλλά και χαμηλούς τόνους, που τους επικαθορίζει έντονα το προσωπικό ύφος γραφής. Ο προσωπικός τόνος του δημιουργού φαίνεται καθόλη τη διάρκεια της ακρόασης του παρόντος δίσκου. Υπάρχουν δεκατέσσερεις συνθέσεις οι οποίες κυμαίνονται από το ηλεκτρικό blues στο “Όμηροι”, τη rock extravaganza στη “Παράγκα Των Θαυμάτων” μέχρι τη reggae σύνθεση (με τη συμμετοχή των Locomondo) στο “Φτερά Από Στάχυα” ή τη λαϊκή δομή (με τη χρήση τζουρά) στα “Παραμύθια Της Μαμής” (όπου συμμετέχουν οι Αλχημιστές). Η συμμετοχή νέων μουσικών σε πολλά κομμάτια λειτουργεί σωρευτικά ως προς τη φρεσκάδα του εκτελεστικού μέρους ενώ βάθος στις συνθέσεις προσδίδουν οι πλούσιες ενορχηστρώσεις, που ανάμεσα στα άλλα περιλαμβάνουν πνευστά (φλάουτο, φλογέρα), αναλογικά πλήκτρα (Hammond B-3) ή παραδοσιακά όργανα (ούτι, τζουράς). Η παραγωγή των κομματιών είναι κρυστάλλινη και η συνολική αίσθηση των Ξυπόλητων Φεγγαριών σου αφήνει μια pop γεύση. Παράλληλα, εκεί που ο δίσκος σε κερδίζει είναι στο επίπεδο των στίχων (πράγμα άλλωστε χαρακτηριστικό του Μεσημέρη). Οι τελευταίοι δεν είναι μόνο λυρικοί (ή ωμοί, όπου αρμόζει) ή (γενικότερα) καλοδουλεμένοι, αλλά δείχνουν να έχουν μια διαλεκτική (άραγε το ακαδημαϊκό παρελθόν του κου Μεσημέρη να βοηθάει τον τρόπο γραφής του;) η οποία σε κρατάει σε εγρήγορση – ή, πολύ εύκολα, σου μεταφέρει αυτούσια την εικόνα της ιστορίας που σου διηγούνται. Υπάρχει άφθονος πολιτικός σχολιασμός, ευαισθησία και εξύμνηση των ερωτικών αισθήσεων, χιούμορ, όνειρα, μοναξιά αλλά και αισιοδοξία… Στο τέλος όμως, κάτι σου μένει ή κάπου ανάμεσα στις συνθέσεις αναγνωρίζεις κάτι προσωπικό δικό σου…Η ερμηνεία του Σταμάτη Μεσημέρη δεν είναι τίποτα εντυπωσιακό, ωστόσο, η χαρακτηριστική χροιά της φωνής του, σε συνδυασμό με τη θεατρικότητά της, διεκπαιραιώνει, και με το παραπάνω, το σύνολο των τραγουδιών. Σε γενικές λοιπόν γραμμές, ένας ολοκληρωμένος pop/rock δίσκος γεμάτος αξιοπρέπεια και ενδιαφέρουσες στιγμές, ο οποίος σίγουρα (όπως διάβασα και στο δελτίο τύπου της κυκλοφορίας) θα λειτουργήσει ψυχαναλυτικά στο πνεύμα όσων θα τον ακούσουν. Προσωπικά δεν ψυχαναλύθηκα (αυτό το φαντάζομαι με ξανθιά δίμετρη ψυχολόγο ξαπλωμένος σε ανάκλιντρο), ωστόσο και χαμογέλασα και προβληματίστηκα αρκετά ακούγοντάς τον. Και σίγουρα θα του αφιερώσω αρκετές ακόμα ακροάσεις.
