Τελικά η υπόθεση του low bap, πέρα από το ιδεολογικό της υπόβαθρο και την συνέπεια με την οποία στέκεται στην ελληνική σκηνή δια των εκπροσώπων της, έχει κατορθώσει ένα ακόμα μικρό κατόρθωμα. Παρά τις αμέτρητες παραγωγές της – 16 χρόνια τώρα – κατάφερε να κρατήσει τον καλλιτεχνικό πήχη στο ίδιο σταθερά ποιοτικό επίπεδο. Κουβέντες για στασιμότητα στις παραγωγές, ομοιομορφία στους στίχους και wannabe Active Member καλλιτέχνες, περισσεύουν. Πολύ λίγη σχέση έχουν με το καθαρά μουσικό αποτέλεσμα, περισσότερο αποτέλεσμα ζήλιας είναι και λιγότερο αντικειμενικής κριτικής. Έτσι και στην περίπτωση του γκρουπ που ακούει στο όνομα Χνάρια και το απαρτίζει η αφρόκρεμα της νέας γενιάς καλλιτεχνών που θήτευσαν στο πλευρό των Active Member. Brak και On Axis από τους Antiterra σε στίχους και DJ Moya στην ερμηνεία – βασικός DJ των Active Member τα τελευταία χρόνια – κυκλοφόρησαν ένα αν μη τι άλλο καλογραμμένο low bap EP, με τη σφραγίδα στην παραγωγή του B.D. Foxmoor. Στα έξι κομμάτια του Iconoclasta παρελαύνει η ιστορία του low bap κινήματος, αλλά και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, όλα δοσμένα με το πείσμα και τις εμμονές τις οποίες κουβαλάει η ανθρώπινη φύση. Συμπαγή κομμάτια, άλλοτε με τζαζ πινελιές όπως το “Κοιτάω Ψηλά” κι άλλοτε με έγχορδες λούπες (“Σα Βολεύει Ο Καιρός”) και με τον ίδιο τον B.D. Foxmoor να συμμετέχει, ανεβάζοντας στιχουργικά τον πήχη με στίχους όπως «Εγώ τους ήθελα ζωντανούς λευτερωμένους, λεβέντες μόνους και αλητοθρεμένους. Εικονοκλάστες συνεπαρμένους ανατροπής, μα τι απέγιναν, πώς να το γράψεις, πού να το πεις;» (“Iconoclasta”). Θα ήθελα όμως να ακούσω τον Moya λίγο πιο τολμηρό στη δική του συμμετοχή. Οι δυνατότητές του, όπως τις κρίνω από το προσωπικό του project Φαύλος Κύκλος 2 αλλά και από τη συμμετοχή του στους Active Member, χάνονται εδώ σε αβίαστες και ασταθείς προσπάθειες, κατεβάζοντας έτσι το συνολικό αποτέλεσμα, παρά τα ψήγματα υψηλής τεχνικής που αφήνει να φανούν. Από εκεί και πέρα ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει στον On Axis, έναν MC με χαρακτηριστική χροιά και τα φόντα να πρωταγωνιστήσει στα επόμενα χρόνια. Είχα πολύ καιρό να ακούσω hip hop καλλιτέχνη του οποίου η φωνή να μην παραπέμπει σε άλλους μεγαλύτερους σε ηλικία συναδέρφους του. Για το τέλος άφησα την ίδια την έκδοση, καθώς κυκλοφορεί αποκλειστικά σε βινύλιο και downloading card. Αυτή μπορεί να είναι η ιδιαιτερότητα και ταυτόχρονα αδυναμία της, από τους υποψήφιους τουλάχιστον αγοραστές που θεωρούν το βινύλιο μουσειακό είδος. Για τους υπόλοιπους είναι μια καλή ευκαιρία να αποκτήσουν έναν παλιάς κοπής μουσικά αλλά και στιλιστικά δίσκο, ο οποίος δίνει ένα θετικό πρώτο δείγμα για τα Χνάρια.
