Θυμάστε τους Master Tempo; Aν όχι, ήταν το σχήμα από τη Θεσσαλονίκη που το 2004 είχε συμμετάσχει στη διασκευή του “Τζουτζούκα”, στον δίσκο του Λευτέρη Πανταζή 1000 Βανίλλια (λογοπαίγνιο που μόνο ο Λευτέραρος θα έκανε…). Αν θυμάμαι καλά, ήταν «ο δίσκος-επιστροφή» του Λευτέρη Πανταζή στη…ραπ (!) μουσική (ο Θεός, ο Βούδας, ο Αλλάχ, ο Κομφούκιος και ο Σελλασιέ να τη κάνει). Πάντως το εν λόγω single είχε μεγάλη επιτυχία από άκρη σε άκρη κάθε επαρχιακής πόλης τότε καθώς και επιτυχία στις playlists λαϊκοπόπ clubs του Μπουρναζίου, ή μαζικών ελληνάδικων στα νησιά-θερινούς προορισμούς. Όχι και άσχημα για ένα δημιουργικό δίδυμο από τη Θεσσαλονίκη, με μεγάλη εμπειρία σαν host DJ’s στα clubs της πόλης του – αλλά και όλης της Βορείου Ελλάδος. Το Doggy Style είναι ο νέος δίσκος των Master Tempo και δεν έχει καμιά ομοιότητα με το θρυλικό αριστούργημα-ντεμπούτο του Snoop Doggy Dog που φέρει τον ίδιο τίτλο αλλά και την υπογραφή του θρυλικού Dr. Dre στην παραγωγή. Ωστόσο, τόσο από το τίτλο όσο και από το περιεχόμενο-αισθητική του Doggy Style αντιλαμβάνεται εξ’ αρχής ο ακροατής με τι έχει να κάνει. Δυνατές club παραγωγές και συμμετοχές όπως αυτή του Χρήστου Δάντη (που επιμελείται και της διεύθυνσης παραγωγής) ή του Σταμάτη Γονίδη εγγυώνται την επανάληψη της επιτυχίας του “Τζουτζούκα”. Και το κατορθώνουν… Πιστεύω όχι τυχαία, καθότι και τα μέλη των Master Tempo ξέρουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά και οι επιλογές των κομματιών (εδώ βοηθάει και η πολυσχιδής διάθεση πειραματισμού του πάντα ανήσυχου Χρήστου Δάντη) δίνουν επιτυχίες. Όπως π.χ. αυτή του φετινού καλοκαιριού με το “Λένε Για Μένα” (διασκευή στο πολύ γνωστό κομμάτι των Πυξ Λαξ) ή τη διασκευή στο “Δυόμιση”, τη μεγάλη λαϊκή επιτυχία του Σταμάτη Γονίδη. Είναι όμως αυτός ο δίσκος hip hop; Η απάντηση είναι πως, ναι, είναι – αλλά όχι όπως τον περιμένει ο μέσος ακροατής του είδους ή όπως το προτιμώ προσωπικά εγώ, που έχω διαφορετική αντίληψη σχετικά με το debate «Πλούσιος & Ξεπουλημένος» vs «Φτωχός & Ψαγμένος» (για να χρησιμοποιήσω και ένα δίστιχο που αναφέρεται μέσα στον δίσκο). Ωστόσο, είναι πολύ σωστά δομημένος πάνω στους hip-hop τρόπους παραγωγής δανειζόμενος μια σαφώς mainstream αισθητική για ένα αμιγώς crossover αποτέλεσμα λαϊκού με hip hop, το οποίο σίγουρα θα ακουστεί και θα χορευτεί στα μέρη που προορίζεται. Στο album βρίσκει κανείς και δυο ενδιαφέρουσες συνεργασίες με αμιγώς hip hop καλλιτέχνες της συμπρωτεύουσας, όπως οι Professional Sinnerz και ο SIFU-Versus, πάνω σε δυνατές παραγωγές και πανέξυπνο στίχο. Για τον τελευταίο μπορεί να πει κανείς, πως με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο δίσκος κυμαίνεται σε επαναλαμβανόμενα στιχουργικά μοτίβα χωρίς σχεδόν τίποτα να σου προκαλεί, εξαιρετικά, το ενδιαφέρον. Τέλος, το ομώνυμο κομμάτι έχει μια ιδιαιτερότητα στη δομή του μιας και το rapping γίνεται με old school τρόπο – χαρακτηριστικό των Μaster Tempo – πράγμα πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα και όχι τόσο συχνά εμφανές σε άλλα σχήματα, τα οποία «το κρατάνε αληθινό, αυθεντικό και γαμάτο» (υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος). Σε γενικές γραμμές, το Doggy Style ένα καλό album για το είδος του, προσεγμένο και όχι «δήθεν», έστω και αν, προσωπικά, δεν θα επέλεγα σαν χαρακτηριστικότερο δείγμα της hip hop μουσικής (όπως θα έκανα π.χ. με το συνονόματο του από το μακρινό 1993 και τις χρυσές εποχές του gangsta rap και του G-Funk ήχου).
