Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μια εποχή που αν κάποιος τραγουδοποιός θέλει οπωσδήποτε να δισκογραφήσει, τότε το πιο πιθανό είναι ότι θα το καταφέρει κιόλας. Είναι καλό, επίσης, που υπάρχουν εταιρείες οι οποίες υποστηρίζουν αυτές τις προσπάθειες, γιατί είναι πιθανό μέσα από μια τέτοια δουλειά να αναδειχθεί κάποιο ταλέντο. Όμως, πιστεύω ότι θα πρέπει να υποστηρίζεται ο καλλιτέχνης τόσο προκειμένου να γίνει μια άρτια παραγωγή, όσο και για να αποφύγει λάθη. Και δυστυχώς στον δίσκο Δρόμοι Χωρίς Τέλος του πρωτοεμφανιζόμενου Θάνου Εγγλέζη, ούτε άρτια υπήρξε η παραγωγή, ούτε και ο ίδιος ο καλλιτέχνης απόφυγε τα λάθη. Ο Θάνος Εγγλέζης έχει χωρίς αμφιβολία καλή πρόθεση, όμως ως γνωστό αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό. Το κυρίαρχο στοιχείο στον δίσκο είναι το αυτοβιογραφικό. Ο Εγγλέζης ξορκίζει τα προσωπικά του δαιμόνια που έχουν να κάνουν με τους φίλους του, την οικογένειά του, τις προσωπικές του περιπέτειες. Ως όχημα για την προσωπική του αυτοπραγμάτωση, ο δίσκος έχει νόημα. Ως άκουσμα όμως για το ευρύ κοινό, δεν έχει. Αναλυτικότερα, το μουσικό ύφος του δίσκου δεν είναι ενιαίο, κάτι που από ό,τι κατάλαβα συμβαίνει λόγω της διαφορετικής διάθεσης – ίσως και χρονικής περιόδου – του συνθέτη όταν έγραφε το κάθε κομμάτι. Στο album συναντάμε από rock΄n΄roll, στο εναρκτήριο “Ξύπνα… Ξύπνα” και στο “Nτολαφασόλ Από Ρε”, μέχρι rock μπαλάντες στα “Όσο Σε Θυμάμαι Τόσο Σε Ξεχνώ” και “Tα Τσιγάρα Του Πατέρα”, pop μπαλάντες (“Ήτανε Σαν Χθες”), hard rock στιγμές στο “Μη Φοβηθείς” και στο “Mέρα Μεσημέρι Στην Πλατεία”, καθώς και μια instrumental εκτέλεση σε…φεστιβαλική ενορχήστρωση στο “Όσο Σε Θυμάμαι Τόσο Σε Ξεχνώ”! Δεν επικρίνω τη μουσική πολυμορφία σε έναν δίσκο, αλλά πολύ λίγοι καλλιτέχνες που έχουν επιχειρήσει να πειραματιστούν ταυτοχρόνως σε τόσο πολλά μουσικά μονοπάτια το έχουν κάνει με επιτυχία. Ο Εγγλέζης σίγουρα δεν ανήκει σε αυτούς, καθώς οι μελωδίες του χρειάζονται περισσότερη δουλειά, ενώ οι ενορχηστρώσεις είναι προβληματικές και δεν βοηθούν ώστε να αναδειχθούν τα καλά στοιχεία των συνθέσεων. Αλλά και στιχουργικά τα πράγματα είναι κατά κάποιον τρόπο προβληματικά. Οι στίχοι είναι μεν βιωματικοί, γεμάτοι από ευαισθησία και συναίσθημα («Θέλεις να με δεις κι ας μη σε θέλω/Όσο μ΄ αγαπούσες τόσο σε μισώ/Θέλεις ν΄ ανεβείς κι ας κατεβαίνω/Όσο με μισούσες τόσο σ΄ αγαπώ»), είναι όμως και επίπεδοι και κοινότοποι: «Αν σε δεις με μάτια δακρυσμένα/Αν μιλήσεις με λόγια ξεχασμένα… μη φοβηθείς./Αν σκεφτείς σκέψεις μυστικές. Αν τρομάξεις με πράγματα που θες… μη φοβηθείς» ή «Μέρα μεσημέρι στην πλατεία/όνειρα κρυμμένα στη γωνία… μυστικά…/ Ζάχαρη, καφές και αμαρτία, μπύρες, αλκοόλ και συνουσία… στα χαρτιά…». Η φωνή, τέλος, του Εγγλέζη έχει το γνωστό ηχόχρωμα των rock τροβαδούρων, οι οποίοι ερμηνεύουν με πάθος, αλλά με αρκετή παραφωνία, τα τραγούδια τους. Ευχάριστη νότα οι γυναικείες φωνές που συμμετέχουν στις ερμηνείες, των Μαργαρίτα Συγγενιώτου και Χριστίνας Θανέλλη.
