Ίσως ο Ηλίας Κατελάνος να μην αποτελεί ένα άμεσα αναγνωρίσιμο όνομα για τη μεγάλη πλειονότητα του κοινού, δεν είναι όμως άγνωστος στη δισκογραφία. Κάποιοι ίσως τον έχουν προσέξει ως συνεργάτη του Κώστα Λειβαδά, κάποιοι δε ίσως να θυμούνται και το EP που είχε βγάλει το 2001 με τους Downtown Beat ή ένα album με τους The Friends Of Mr. Cairo στα 2003. Κολλητός φίλος του ηθοποιού Ρένου Χαραλαμπίδη, ο Κατελάνος επιμελείται μαζί του το παρόν album (πρώτο του σόλο), το οποίο αρκετοί εκθείασαν ως έναν από τους δίσκους του φετινού καλοκαιριού. Ο τίτλος της δουλειάς είναι έξυπνος, αν και παραπλανητικός - εάν η λέξη lounge εκληφθεί ως σηματοδοτούσα ένα είδος ηλεκτρονικής μουσικής και όχι μια γενικώς χαλαρωτική ατμόσφαιρα-αισθητική. Κι αυτό γιατί δεν είναι lounge το μουσικό «χαλί» των Lounge Ιστοριών, αλλά bossa nova: μια δηλαδή τελείως διαφορετική υπόθεση μουσικά, παρά τις επιφανειακές της ομοιότητες με τη lounge κουλτούρα. Και μάλιστα bossa nova εκσυγχρονισμένη και «εξευρωπαϊσμένη», στο πνεύμα των Nouvelle Vague, αφού το κυρίως περιεχόμενο του album είναι παλιά τραγούδια «πειραγμένα» από τον Κατελάνο και διασκευασμένα από διάφορους ερμηνευτές-καλεσμένους. Ως προς το περιεχόμενο, από τα 12 κομμάτια το ένα έχει εμφανιστεί ξανά στο soundtrack του Ηρακλή Βαβάτσικα για την ταινία Η Καρδιά Του Κτήνους του Χαραλαμπίδη (η ορχηστρική εκδοχή του “Όσα Πέρασαν”). Τον κορμό του album αποτελούν διασκευές γενικά αξιοπρεπείς και συμπαθητικές, αν και καμία δεν ξεπέρασε το πρωτότυπο. Η ίδια η Αρλέτα ξανατραγούδησε το “Batida De Coco” της, χωρίς όμως να επαναλάβει εκείνη την αξέχαστα παιχνιδιάρικη ερμηνεία της αυθεντικής εκτέλεσης· η Ανδριάνα Μπάμπαλη είπε φιλότιμα τη “Σερενάτα” (της Αρλέτας), αλλά ως εκεί· ο ίδιος ο Ρένος Χαραλαμπίδης ήταν συμπαθής και πειστικός στη “Bossa Nova του Ησαΐα” του Φοίβου Δεληβοριά, αλλά όχι και στα “Κόκκινα Γυαλιά” του Σταμάτη Κραουνάκη και στα “Ήσυχα Βράδια” της Αρλέτας. Εντύπωση μου έκανε η Μιράντα Βερούλη σε μια αξιόλογη διασκευή του “Όσα Πέρασαν” της Μόρφως Τσαϊρέλη...στα Πορτογαλικά (!), με δικούς της παρακαλώ στίχους (“Nunca Mais” ο τίτλος). Η ίδια μετέφρασε στα Πορτογαλικά και το περίφημο “Χειροκρότημα” της Άλκηστης Πρωτοψάλτη (“Esse Olhar”), που ερμήνευσε καλά η Αθηνά Ρούτση, παρότι βρήκα πως το τραγούδι δεν ταίριαξε στο ενορχηστρωτικό κλίμα του album. Εν κατακλείδι, οι Lounge Ιστορίες είναι ένας δίσκος στα όρια του συμπαθητικού, που φρεσκάρει τραγούδια τα οποία ήδη έχουν καταξιωθεί στη συνείδησή μας, χωρίς όμως να φρεσκάρει παράλληλα και τη δυναμική που εκείνα είχαν στο αυθεντικό τους πλαίσιο δημιουργίας. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η λάμψη του στο παρόν είναι δανεική και η υστεροφημία του στο μέλλον υπόθεση προβληματική. Εντούτοις, δεν θα πρότεινα να παρακάμψετε αβασάνιστα.
