Δεν πρέπει να είναι και πολύ συνηθισμένο το γεγονός της συνεργασίας ενός συνθέτη και μιας μπάντας. Παραδείγματα δημιουργών να εμπιστεύονται τα πονήματά τους σε μεμονωμένους ερμηνευτές έχουμε μπόλικα, αντίθετα συμπράξεις σαν την παρούσα δεν πρέπει να υπάρχουν και πολλές, αν και η μικρή μου πείρα με έχει διδάξει πως δεν θα έπρεπε να δείχνω τόση εμπιστοσύνη στη μνήμη μου. Τέλος πάντων, όλα αυτά τα εγκυκλοπαιδικά λίγη σημασία έχουν. Το γεγονός είναι πως ο Σταμάτης Μεσημέρης, δεν νομίζω πως χρειάζονται συστάσεις, συνεισφέρει την πρώτη ύλη – στίχους και μουσική με καναδυο εξαιρέσεις – για το ντεμπούτο album των Αλχημιστών, οι οποίοι φτάνουν σ’ αυτό μετά από κάμποσα χρόνια περιπλάνησης, που συνεχίζεται βέβαια, στις μουσικές σκηνές της Αθήνας. Μπουζούκια – τρίχορδα και τετράχορδα – λαούτα, κιθάρες – μαγνητοφόρες και μη: προφανώς και τα μέσα των Αλχημιστών μοιάζουν ετερόκλητα, συνδυάζοντας παραδοσιακές καταβολές και ηλεκτρικούς ήχους, όπως σπεύδουν να μας ενημερώσουν οι ίδιοι, πλάι στις απαραίτητες ευχαριστίες και την καταμέτρηση των συντελεστών της Καύτρας. Πάντως, το να σκαλίζεις ταξίμια πάνω σε ξεθωριασμένες εντεχνορόκ φόρμες παλαιάς κοπής ή τη μια να αντικαθιστάς και την άλλη να πλαισιώνεις τα κιθαριστικά riffs σου με τα αντίστοιχα του μπουζουκιού, θεωρώ πως δεν συνιστά και καμιά ανανέωση στις φόρμες που διαλέγεις για βάση. Φόρμες οι οποίες μπορεί να αγαπήθηκαν στην εποχή τους και να αφορούν ακόμα ένα κομμάτι του κοινού, για λόγους όχι μόνο αμιγώς καλλιτεχνικούς, αλλά, αν θέλετε τη γνώμη μου, ο χρόνος έδειξε πως έχουν εκτιμηθεί υπέρ του δέοντος. Όταν, δε, το υλικό το οποίο έχεις στα χέρια σου, ψάχνει εμφανώς να βρει υπόσταση μέσα απ’ το παρελθόν του και αντί να το χρησιμοποιεί ως αφετηρία του φέρεται σαν σε σωσίβιο, τότε μάλλον έχεις πολύ πιο βασικά προβλήματα να αντιμετωπίσεις, πέραν της όποιας προσπάθειας να φρεσκάρεις έναν συγκεκριμένο ήχο. Η εκσυγχρονισμένη παραγωγή μπορεί να τοποθετεί το album στο σήμερα της ελληνικής μουσικής – ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό – αν, πάντως, καταφέρνει κάτι, αυτό είναι να ψευτογυαλίσει το πακέτο, κάπως σαν το τετριμμένο photoshop του εξώφυλλου. Μένουν τα ομολογουμένως, ανεξάρτητα από προσωπικά θεματικά γούστα, καλοδουλεμένα στιχάκια του Σταμάτη Μεσημέρη και η λεπτομερής δουλειά στις ενορχηστρώσεις να κρατάνε το σύνολο σε κάπως αξιοπρεπή επιπεδα.
