O πιο μυστήριος μουσικός όρος στην Ελλάδα είναι το «ποπ». Οι περισσότεροι, όταν ακούν τη λέξη αυτή, έχουν στο μυαλό τους κάτι πολύ ανάλαφρο, ευτελές και σε τελική ανάλυση ξενέρωτο. Όχι άδικα βέβαια. Διότι από τη μία υπάρχει το χαζοχαρούμενο, νηπιακό mainstream pop, που δε συγκρίνεται καν με το ανάλογο του εξωτερικού, κι από την άλλη υπάρχει το σκεπτόμενο, πλην ανιαρό pop, στο οποίο έτρεξαν οι αυτοαποκαλούμενοι «έντεχνοι» καλλιτέχνες όταν άρχισαν να βλέπουν άδεια τραπέζια στα μαγαζιά τους. Σκοπός της παρούσας συλλογής, η οποία δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το ραδιοφωνικό σταθμό Δίεση, είναι να συγκεντρώσει χωρίς προκαταλήψεις και κόμπλεξ διαφορετικές εκδοχές της ελληνικής pop των τελευταίων ετών. Τα αξιόλογα ονόματα που παρελαύνουν είναι αρκετά, όπως η Άλκηστις Πρωτοψάλτη με το “Διθέσιο”, ο Νίκος Πορτοκάλογλου με το “Γίνε Κομμάτια” και η Ελευθερία Αρβανιτάκη με το “Ως Τα Χαράματα”. Ξεχωρίζει επίσης το “Δεν Είν’ Αργά” της Ανδριάνας Μπάμπαλη, μιας καλλιτέχνιδας που φαίνεται ικανή να προσφέρει πολλά περισσότερα αν προσέξει λίγο το ρεπερτόριό της, όπως στο τραγούδι αυτό. Την παράσταση πάντως κλέβει ο Γιώργος Καραδήμος, με την πολύ εύστοχα αποδοσμένη διασκευή του “Με Πνίγει Τούτη Η Σιωπή”, σε μουσική Γιάννη Σπανού.Ομολογουμένως τα κομμάτια είναι αρμονικά δεμένα μεταξύ τους, χωρίς ιδιαίτερες εναλλαγές στο ύφος και στους ρυθμούς. Ταυτόχρονα, όμως, αυτή η έλλειψη ποικιλομορφίας είναι που στερεί από το Popart.Gr την ικανότητα να γοητεύσει, καθώς δημιουργεί μια άτονη ατμόσφαιρα, χωρίς μουσικά ξεσπάσματα ή συναισθηματικές φορτίσεις. Η γενικότερη δηλαδή μετριότητα της ελληνικής pop, αυτό το άχρωμο και άχαρο στοιχείο που τη χαρακτηρίζει, αντικατοπτρίζεται αναπόφευκτα κι εδώ. Αν, πάντως, ο σκοπός αυτού του εγχειρήματος περιορίζεται στο να παρουσιάσει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του σημερινού, αξιόλογου, ελαφρού τραγουδιού, τότε το καταφέρνει περίφημα. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν συνεπάγεται ότι η ακρόαση των 16 αυτών τραγουδιών μπορεί να προσφέρει κάτι παραπάνω από ένα αμήχανο χαμόγελο.
