Σε μια εποχή με έντονη rock διάθεση από pop και λαϊκούς καλλιτέχνες, έρχεται και η Έλενα Παπαρίζου να καταθέσει τη δικιά της rock πρόταση, μέσα από τη νέα της δουλειά Βρίσκω Το Λόγο Να Ζω. Ακόμα και αν όλη αυτή η τάση οφείλεται σε μόδα και περιστασιακή mainstream επιτυχία του είδους και όχι σε κάποια ουσιαστικότερη καλλιτεχνική έκφραση, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τον κάθε καλλιτέχνη και τον τρόπο έκφρασής του έξω από ταμπέλες και στερεότυπα, απαλλαγμένοι από ενοχικά σύνδρομα περί «ποιοτικών» και «εμπορικών» καλλιτεχνών. Εξάλλου, η Έλενα Παπαρίζου ανήκει στη μερίδα των «εμπορικών» καλλιτεχνών που χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης και συμπάθειας και από το άλλο «στρατόπεδο». Και αυτό γιατί έχει αποδείξει ότι ξέρει να υπερασπίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα τραγούδια που ερμηνεύει. Φυσικά και ο καθένας μπορεί να έχει οποιαδήποτε άποψη για το ρεπερτόριο της Παπαρίζου. Αλλά δεν μπορεί να της αρνηθεί ότι αποτελεί την πρώτη περίπτωση Ελληνίδας τραγουδίστριας, που κατάφερε να δημιουργήσει με αξιώσεις ένα προσωπικό στιλ, στα mainstream pop πρότυπα καλλιτεχνών του εξωτερικού, χωρίς να πατάει στο σκυλάδικο και την ίδια στιγμή να μεταμορφώνεται σε κακέκτυπο της Madonna. Το ίδιο συμβαίνει και στο Βρίσκω Το Λόγο Να Ζω. Ξέροντας τα όριά της, η Παπαρίζου δεν προσπαθεί να το παίξει ξαφνικά rock persona, αλλά, απλά, επιλέγει τραγούδια με πιο δυνατά κιθαριστικά riffs και δυναμικές ενορχηστρώσεις, κρατώντας, παράλληλα, το δικό της ύφος. Αν όμως η ίδια καταφέρνει να αντεπεξέλθει με άνεση και επιτυχία στις ερμηνευτικές απαιτήσεις του υλικού, είναι το τελευταίο που την προδίδει σε μεγάλο βαθμό, καθιστώντας το τελικό αποτέλεσμα μέτριο. Δυστυχώς, το άλμπουμ αναλώνεται, στο μεγαλύτερο μέρος του, είτε σε άρρυθμα rock γρατζουνίσματα είτε σε βαρετές μελό μπαλάντες. Το συνθετικό δίδυμο του Τόνι Μαυρίδη και του Niclas Olausson μάλλον αποτυγχάνει να δώσει κάτι άξιο λόγου στον συνθετικό τομέα. Την κατάσταση σώζει η παρουσία του Γιώργου Σαμπάνη, στον οποίο οφείλονται και οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ: τα απολαυστικά uptempo "Η Καρδιά Σου Πέτρα", με μια πανέξυπνη μικρή oriental λεπτομέρεια – στο σημείο και με τη διάρκεια που πρέπει – και "Το Φιλί Της Ζωής", ήδη γνωστό από την ομώνυμη ταινία. Η πιο εντυπωσιακή στιγμή, όμως, είναι αναμφίβολα το "Πυροτεχνήματα", με έναν εθιστικό house ρυθμό, να δένει αρμονικά με τα synth-pop στοιχεία του ρεφρέν. Ευχάριστη έκπληξη, και από τα δυνατά χαρτιά της δουλειάς, αποτελεί η συνεργασία της Παπαρίζου με τους Chambao, ένα flamenco/electronic group από την Ανδαλουσία, στο πανέμορφο χορευτικό latin "Papeles Mijados". Θετικές εντυπώσεις αφήνουν επίσης και οι στίχοι του Γιάννη Δόξα, ο οποίος επωμίζεται τον ρόλο του βασικού στιχουργού. Χωρίς να ξεφεύγουν από τα γνωστά κλισέ του έρωτα, είναι προσεγμένοι και κινούνται σε καλό επίπεδο. Και τέλος, η ίδια η Παπαρίζου, η οποία, όχι μόνο ανταποκρίνεται επάξια στο ρόλο της, αλλά σώζει μεγάλο μέρος του υλικού μόνο με την ερμηνεία της. Η μόνη παρατήρηση είναι ότι σε κάποια σημεία – ευτυχώς λίγα – φωνάζει περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, πράγμα άστοχο, γιατί αφενός δεν έχει ανάγκη να φωνάζει για να αποδείξει τις φωνητικές της δυνατότητες, ενώ αφετέρου με αυτόν τον τρόπο υποβαθμίζει τις καλές ερμηνείες της. Αναμφίβολα, είναι λίγες οι αξιοπρόσεχτες στιγμές στο Βρίσκω Το Λόγο Να Ζω. Εξαιτίας του μέτριου αποτελέσματος, ωστόσο, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε την προσπάθεια της Παπαρίζου για ένα αξιοπρεπές καλλιτεχνικό αποτέλεσμα με άποψη και προσωπικότητα, κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει, για άλλη μια φορά, από τη μάζα των Ελλήνων mainstream καλλιτεχνών.
