Οι Apurimac ξαναχτυπούν, με μια σκούνα γεμάτη με παραδοσιακούς ήχους και χρώματα από την ινδιάνικη μουσική των Άνδεων. 3 νέα τραγούδια και 5 οργανικά θέματα των ίδιων, καθώς και 5 διασκευές παλιών, πλην ξεχωριστών, δημιουργιών συγκροτούν τη νέα τους δισκογραφική κατάθεση. Μας βάζουν λοιπόν στην παρέα τους με τη “Μουσική Συζήτηση”, προοδεάζοντάς μας για την πρώτη διασκευή ενός αγαπημένου τραγουδιού που πρωτοακούσαμε με τη φωνή του Γιάννη Κούτρα (“Η Αρμίδα”). Φρέσκο και ρυθμικό, ντύνεται από διάφορα όργανα τα οποία μπαίνουν στη μελωδία χορεύοντας: πνευστά, κρουστά, πιάνο και «το πειρατικό του Κάπτεν Τζιμ που μ’ αυτό θα φύγετε κι εσείς» μας βάζουν στο κλίμα ενός αφροκουβανέζικου ταξιδιού, που διαρκεί μέχρι το τέλος του δίσκου. Το κέφι διάχυτο, ενώ οι καλοδουλεμένες ενορχηστρώσεις ξεβράζουν στο γιαλό τη “Σκούνα”, μια ευχάριστη διασκευή που βέβαια δεν διαφέρει και πολύ από το αρχικό κομμάτι, αν λάβουμε υπόψη ότι ο Μανώλης Χιώτης ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Δεν θα μπορούσα να μην προσέξω και το σόλο στο “Αν Σ’ Αρνηθώ”, όπως και την ενδιαφέρουσα ερμηνεία της Αθηνάς Ρούτση – όχι μόνο σε αυτό, αλλά και στο “Αυτό Το Μάμπο Το Μπραζιλέρο”. Και φτάνουμε στο “Έλα Πάρε Μου Τη Λύπη”, του Μάνου Χατζιδάκι (σε στίχους του Νίκου Γκάτσου). Πολλές βέβαια φορές διασκευασμένο και παλαιότερα, κάτι όμως που τους Apurimac δεν τους επηρεάζει καθόλου, αφού ξεφεύγουν από την πεπατημένη, χρησιμοποιώντας χάλκινα και τύμπανα, σε latin ρυθμούς. Η Martha Moreleon επιβάλλει την προσωπικότητά της, δίχως να δανείζεται τρόπους και τεχνικές προηγούμενων ερμηνευτριών, διατηρώντας πάντα τις αριστουργηματικές βάσεις συνθέτη-στιχουργού, με τις οποίες και δίνει στο τραγούδι μια διαφορετική υπόσταση. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν ακόμα και τα “Pollera Colorα” και “El Cuarto De Tula”, που θυμίζουν τη φρεσκάδα και το ύφος παλαιότερων κομματιών των Apurimac, παρασύροντάς μας, με βήματα της salsa, σε εξωτικές παραλίες. Τα 5 οργανικά κομμάτια, τέλος, αντιπροσωπεύουν τους “Θεούς Του Λόγου”. Μπορεί να μην εντυπωσιάζουν όλα, αλλά με το συνδυασμό των ποικίλων οργάνων και ηχοχρωμάτων που περιέχουν (ιδιαίτερα τα “Όνειρο Αpache”, “Son Andino”), σίγουρα κατορθώνουν να ταξιδέψουν τον ακροατή, ολοκληρώνοντας το πορτραίτο μιας καλής νέας δουλειάς εκ μέρους των Apurimac.
