Τον Θάνο Μωραïτίδη τον γνώρισε ο κόσμος μέσω του reality Dream Show, μία συμπαθητική φατσούλα για την οποία αρκετοί πίστεψαν ότι, κάποια στιγμή, θα έκανε το όνειρο του πραγματικότητα – να μπει δηλαδή στο μουσικό (και δισκογραφικό) στερέωμα. Δυστυχώς, όμως, ο πρώτος του δίσκος No More Reality έδειξε ότι ακόμη δεν είναι έτοιμος να κάνει αυτό το βήμα. Γιατί «σ’ αυτόν τον κόσμο τον χιλιομπαλωμένο», εκτός από την καλή διάθεση, τις ειλικρινείς προθέσεις και τη συμπαθητική εμφάνιση, μετράει, ακόμη, το ταλέντο, αλλά και η σκληρή δουλειά. Παίρνοντας το cd με τα 8 τραγούδια στα χέρια μου, αντίκρισα πρώτα-πρώτα ένα κακοφτιαγμένο γραφιστικά εξώφυλλο, με μια φωτογραφία του Μωραϊτίδη να κυριαρχεί, ο οποίος φοράει μπλουζάκι με No more reality στάμπα. Το δελτίο τύπου χαρακτηρίζει την εμφάνισή του στη δισκογραφία (και με αφορμή τον τίτλο του cd) ως «ένα επαναστατικό veto απέναντι στο μουσικό αναβρασμό». Από ιδεολογία καλά πάμε, στην υλοποίηση όμως νομίζω πως δεν προέκυψε τίποτα το επαναστατικό. Το δελτίο τύπου συνεχίζει λέγοντας ότι: «Το ύφος του υποφαινόμενου δίσκου είναι pop/rock και αποτελεί πραγματικά μια έκπληξη στα μουσικά δρώμενα.», αφήνοντάς με να απορώ για το πού ακριβώς εντόπισε ο συγγραφέας του δελτίου την έκπληξη. Ας δούμε, λοιπόν, πέρα από τις δηλώσεις, ορισμένες πραγματικότητες του παρόντος δίσκου. Το πρώτο σημαντικό πρόβλημα το συνάντησα στον τομέα της ερμηνείας. Δυστυχώς, οι τεχνικές αδυναμίες δεν είναι τίποτα (ειδικά στον χώρο που κινείται) μπροστά στην έλλειψη χρωματισμών και εκφραστικότητας εκ μέρους του Μωραϊτίδη. Φοβάμαι πως χρειάζεται κι άλλη, ακόμα μεγαλύτερη, προσπάθεια. Δεύτερο σημαντικό πρόβλημα, οι στίχοι (που, σημειωτέον, δεν υπάρχουν στην έκδοση). Λόγια όπως «δωσ’ μου φωτιά να λυτρωθώ να πάψω πια να σ’ αγαπώ» και «σύννεφο που κρύφτηκε ήταν η αγάπη σου, μαγική βροχή που με αγκαλιάζει», όπως και «να σου λέω τρελά παραμύθια που θα ακούγονται σαν την αλήθεια, σαν γλυκές μελωδίες του κόσμου που θα φτιάξω για σένανε φως μου», αλλά και «πες μου - πες μου ψέματα νευροπόλεμο μου κάνεις, πες μου - πες μου ψέματα εσύ θα με φρικάρεις», μου φάνηκαν αδιάφορα και χωρίς καμία ουσιαστική βαρύτητα. Τρίτο στη σειρά πρόβλημα, ότι ο Θάνος Μωραïτίδης φαίνεται πως δεν έχει κατασταλάξει ακόμη σε ένα είδος μουσικής, ίσως να μην ξέρει ακόμη τι του ταιριάζει ή τι τον εκφράζει. Έτσι λοιπόν, ο δίσκος περιέχει ποπ τραγούδια, εύπεπτα και εμπορικά, όπως τα “Αν Μ’ Αγαπάς” και “Φίλοι Για Πάντα”, τα οποία θα μπορούσαν ίσως να τον κάνουν γνωστό στο νεανικό γυναικείο κοινό, δίπλα-δίπλα με λαïκά όπως το “Σαν Πουλί Πετώ” - όπου, έκπληκτη, άκουσα τη φωνή του Μωραïτίδη να μετατρέπεται, με ειδικά εφέ, σε αυτήν του Κολλητηριού από τον Καραγκιόζη. Στη δε περίπτωση του “Τρελά Παραμύθια” έχουμε ένα τραγούδι το οποίο ξεκινάει ως ποπ, περνάει στο μπουζούκι προς τη μέση και καταλήγει με μια ηλεκτρική κιθάρα, χωρίς όμως στιγμή να νιώθεις, σε αυτό το τραγούδι ή στο σύνολο του No More Reality, πως υπάρχει κάποιο καλλιτεχνικό όραμα για τη συνύπαρξη της ποπ και του ροκ με το λαϊκό. Ως έχουν τα πράγματα, το παρόν βήμα του Θάνου Μωραïτίδη στη δισκογραφία μόνο ένα πλήθος από προβλήματα φανερώνει. Εάν φιλοδοξεί, λοιπόν, να έχει μια συνέχεια με κάποιον λόγο ύπαρξης, χρειάζεται νομίζω να δουλέψει αρκετά σε πολλούς τομείς.
