Αρώματα από Τσιτσάνη και Ζαμπέτα ξεχύνονται με το που ξεκινά το πρώτο τραγούδι, τιτλοφορούμενο “Είσ’ Η Αγάπη Μου” με την όχι ίσως σπουδαία, μα οπωσδήποτε όμορφη και δίχως φτιασίδια φωνή της Αναστασίας Παπαδάμου. Η πιο γνώριμη φωνή του Ισίδωρου Παπαδάμου παίρνει στη συνέχεια τη σκυτάλη, κρατώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως το φινάλε αυτού του ωραίου και με αίσθηση «χειροποίητου» δίσκου, με τον ευρηματικό τίτλο. Οι Σεντουκιασμένοι Φλώροι (τίτλος ο οποίος επεξηγείται θαυμάσια και με παραλληλισμούς για την κοινωνία μας σε συνοδευτικό της έκδοσης κειμενάκι) αποτελούν την πέμπτη δισκογραφική κατάθεση ενός λαϊκού μουσικού και τραγουδοποιού, ο οποίος ναι μεν καθιερώθηκε μέσω των Χειμερινών Κολυμβητών και των «επισήμων» καναλιών της δισκογραφίας, εδώ όμως και μια οκταετία έχει επιλέξει να κινείται εντελώς ανεξάρτητα, σκαρώνοντας δίσκους-οικογενειακές υποθέσεις μαζί με τον γιο του Ανδρέα και την προαναφερόμενη κόρη του Αναστασία, τους οποίους και διανέμει μόνος, σε τιμές συμβολικές, σε όσους ενδιαφέρονται – να το νόημα του «label» Στα Δισκάδικα Δεν Μπαίνουν Κι Ούτε Κέρδη Τα Μαραίνουν. Ο ίδιος ο Ισίδωρος Παπαδάμου κατασκευάζει, μάλιστα, και όσα έγχορδα λαϊκά όργανα ακούγονται, δίνοντας έτσι στη «χειροποίητη» αίσθηση του άλμπουμ μια πολύ ρεαλιστική βάση.Ηχητικά, για όσους τουλάχιστον έχουν παρακολουθήσει τη διαδρομή με Του Διαβόλου Τα Λυχνάρια και το Ένα Γινόμενο, δεν υπάρχουν εκπλήξεις: λαϊκά ηχοχρώματα με ευθεία παραπομπή στις μεγάλες αναμνήσεις αυτού του ήχου, στιβαρές αν και παλιομοδίτικες μελωδίες, ερμηνείες από καρδιάς που πολλές φορές αναπληρώνουν για το άγουρο (στην περίπτωση της Αναστασίας και του Ανδρέα) ή για το περιορισμένο (στην περίπτωση του Ισίδωρου) των φωνητικών δυνατοτήτων και στίχοι απλοί, μερακλίδικοι και όχι σπάνια δυνατοί και καίριοι μες την απλότητά τους – όπως θα έπρεπε να είναι κάθε τραγούδι με το πρόθεμα «λαϊκό». Το “Στης Μαγεμένης Ζωής Μας Τα Βήματα” είναι νομίζω η καλύτερη στιγμή της συγκομιδής, με το εναρκτήριο “Εισ’ Η Αγάπη Μου”, το “Γεμάτος Τραύματα”, το πολύ εύστοχο “Είμαι Ο Έλληνας”, το “Πώς Δεν Βαρέθηκες Καρδιά”, το “Κιθάρα Που Ομορφαίνεις Τη Βραδιά” και το οργανικό “Αγαπημένο Τρίχορδο” να ακολουθούν από κοντά. Οπωσδήποτε υπάρχει ένας αισθητικός ορίζοντας στο σύνολο, όπως και μια μάλλον βαριά σκιά ενός μεγάλου λαϊκού παρελθόντος, προς το οποίο κοιτούν νοσταλγικά και οι τρεις Παπαδάμου. Με δεδομένο, όμως, αυτό το πλαίσιο γεννιούνται κάποια πολύ όμορφα τραγούδια στη διαδρομή – και πολύ πιο αληθινά, να συμπληρώσω, από διάφορες μοδάτες και τάχα μου σύγχρονες λαϊκές δημιουργίες, οι οποίες μονοπωλούν συνήθως το ενδιαφέρον μεγάλης μερίδας του κοινού και των ΜΜΕ. Για όσους δεν αρκείστε σε αυτά και διατηρείτε ένα ενδιαφέρον για το λαϊκό τραγούδι, θα σας πρότεινα λοιπόν μια επίσκεψη στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.trixordo.com...
