Διπλό σιντί, με 84 (!) τίτλους τραγουδιών... Βαθιά ανάσα και πάμε. Πρώτο δισκάκι: τα δικά του. Ηλεκτρικές κιθάρες με ροκ attitude, πλήκτρα και κομπιουτερο-μπίτια συμπλέκονται σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς με μπουζούκια, σάζια και κλαρίνα, χτίζοντας έναν σύγχρονο – υποτίθεται – λαϊκό ήχο. Θέλεις ανόητα τσιφτετέλια για μαζικό λίκνισμα στο μαγαζί; Πάρε “Είσαι Η Γυναίκα Της Ζωής Μου”. Θέλεις λιγωμένες κλάψες για παραγγελία έξτρα φιάλης με το «νερό που καίει»; Πάρε “Σου Το Αφιερώνω” και “Έλα Ψυχή Μου”. Θέλεις γκράντε μπουζουκοσουξέ να τα παίζει το ράδιο και η τιβί συνέχεια και να τα ξέρεις απέξω – για να ζήσει βρε αδερφέ και η λουλουδού; Πάρε “Κακιά Συνήθεια”, πάρε “Γύρνα Σε Μένα”, πάρε “Θα Βγαίνω Θα Πίνω”, πάρε βέβαια και “Έχω Πονέσει Γι’ Αυτήν”, αλλά και “Άσε Με Μια Νύχτα Μόνο”. Ντεπόν ανακούφισης από την κακογουστιά αυτού του ανατολικοδυτικού ηχητικού αχταρμά – στον οποίο και εμμένει η ορχήστρα ως το τέλος – δεν έχει ακόμα εφευρεθεί, οπότε υπομονή, υπομονή, υπομονή. Είμαστε ακόμα στο πρώτο σιντί. «Το ’χεις το βλέμμα για να φέρεις επανάσταση, το ’χεις το θέμα για να κάνεις την κατάσταση»: το ρεφρέν από το εναρκτήριο “Το ’Χεις” (σε στίχους Αργύρη Αράπη) μας βάζει με το καλημέρα και στο στιχουργικό κλίμα. Τραγούδια-συνθήματα, με κάτι για όλους. Θέλεις μεγάλες δηλώσεις για σκληρά αντράκια από Μπουρνάζι μεριά; «παρ’ το αλλιώς να μη γίνει πανικός, σε προειδοποιώ απλώς, ένας άντρας που ζηλεύει είναι τρελός», ακούμε στο “Παρ’ Το Αλλιώς”. Είσαι πιο σοφτ και δεν μπορείς τα...αίματα; «δεν την παλεύω, δεν την παλεύω, πόσο σε θέλω ούτε κι εγώ δεν το πιστεύω» - από το “Δεν Την Παλεύω”. Θέλεις και λίγο ποιότητα; «κρίμα, τέτοια βιτρίνα και να χει μέσα σκουπίδια απλώς, κρίμα, στ’ αλήθεια κρίμα, έπρεπε να ’σουνα ηθοποιός» (“Να ’Σαι Καλά”) – δεν έχω σχόλια. Δεύτερο σιντί. Αρχίζουμε με δικό του – το “Γύρνα Σε Μένα” σε πιο ολοκληρωμένη και καλύτερη, η αλήθεια είναι, εκτέλεση – και τελειώνουμε με δικό του (“Θα Βγαίνω Θα Πίνω”). Στο ενδιάμεσο το πρόγραμμα στηρίζουν κλασικές και δοκιμασμένες συνταγές: “Πότε Βούδας Πότε Κούδας”, “Ήλιε Μου Σε Παρακαλώ”, “Λέγε Με Παλιόπαιδο”, “Απορώ Αν Αισθάνεσαι Τύψεις”, “Ο Μάγκας Του Βοτανικού”, “Η Αυτοκαταστροφή Σου”, “Στου Παράδεισου Την Πόρτα”, “Άστο Να Μείνουμε Φίλοι”, σε ένα σχιζοφρενικό ποτ-πουρί όπου ο Βαμβακάρης, ο Λοΐζος, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Ρασούλης, ο Καρβέλας, ο Βαρδής, ο Φοίβος, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο Γονίδης, ο Μουσαφίρης, το δίδυμο Χρυσοβέργης-Γιατράς, ο Θεοφάνους, ο Μιχάλης Ρακιντζής, ο Καρράς, ο Αντύπας και ο Πάριος τοποθετούνται δίπλα-δίπλα, υποκύπτοντας στην προκρούστεια κλίνη του «σύγχρονου λαϊκού» ήχου της ορχήστρας και στην ισοπεδωτική λογική του σουξέ. Απορείτε, είπατε, που ο κόσμος των νυχτερινών κέντρων δεν κάνει καμία ποιοτική διάκριση μεταξύ Βαμβακάρη και Χρυσοβέργη; Για ξανασκεφτείτε το...Αποστολή εξετελέσθη, λοιπόν. Συμπεράσματα; Ενδιαφέρον φαινόμενο ο Πάνος Κιάμος. Γιατί πρόκειται για τον νεότερο κρίκο σε μια αλυσίδα αστέρων της πίστας οι οποίοι αναδείχθηκαν αθόρυβα, έξω δηλαδή από τα κυριότερα κανάλια της σχετικής βιομηχανίας λαϊκών σουξέ και τη χείρα βοηθείας των πρωτοκλασάτων «μάγων» του είδους. Έχει, δηλαδή, μια πιο γνήσια λαϊκή βάση (και μεγαλύτερη, επομένως, διάρκεια) από τους συνήθεις διάττοντες αστέρες του λαϊκοπόπ ήχου. Μην ακούτε που λένε ότι δεν έχει φωνή: τέτοιοι τραγουδιστές, «ψημένοι» στα ξενυχτάδικα, δεν γίνονται φίρμες αν είναι «ψάρια». Και ο Κιάμος έχει φωνή, στέκεται καλά σε αυτή τη ζωντανή ηχογράφηση. Δεν είναι και Θέμης Αδαμαντίδης, αλλά άφωνος δεν είναι. Πάντα μου άρεσε το πώς τραγουδούσε το “Έχω Πονέσει Γι’ Αυτήν” και το “Άσε Με Μια Νύχτα Μόνο”, ενώ αξίζει να τον ακούσετε και στα “Sokerde” και “Δρόμοι Στη Στάχτη” για να πειστείτε. Τι να την κάνει δεν ξέρει, όμως, τη φωνή του. Ακαλλιέργητη είναι ερμηνευτικά, στο τράβηγμα των φωνηέντων και στα σκυλο-γυρίσματα ξοδεύεται και αυτά είναι που απαιτούν τα τραγούδια τα οποία για την ώρα λέει – πήρατε και παραπάνω μια γεύση από το σύνηθες ρεπερτόριό του. Τώρα, πάντως, έχει βγάλει και κάτι λιγότερο…σύνηθες: θα επιστρέψω λοιπόν σύντομα με εντυπώσεις…
