"...Τώρα πια, αυτά τα κωλόπαιδα,οι φοιτητές μας,δε ξέρουν ούτε το όνομά σου,ούτε τα βιβλία σου.Άρη μου, ποιοι σ' έχουν μισήσει πιο πολύ, οι κομμουνιστές, ή η μπουρζουαζία;»"Το παραπάνω απόσπασμα, από ποίημα του Ηλία Πετρόπουλου (από την ποιητική συλλογή "Ποτέ Και Τίποτα", εκδ. Νεφέλη) που γράφτηκε για τα δεκάχρονα του θανάτου του ποιητή, λογοτέχνη και μεταφραστή Άρη Αλεξάνδρου, συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο δύο σημαντικά στοιχεία: αφενός ότι ο Αλεξάνδρου με τον μικρό σε όγκο, αλλά μεγάλο σε αξία έργο ήταν και, μάλλον, παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό (και πολύ περισσότερο στους νέους) και αφετέρου ότι, παρόλη την ξεκάθαρη αριστερή πολιτική του τοποθέτηση, ο Αλεξάνδρου ουδέποτε υπήρξε «εκλεκτός» καμίας πολιτικής παράταξης. Σε μεγάλο βαθμό γι' αυτούς τους δύο λόγους η ποίηση του Αλεξάνδρου δεν γνώρισε ούτε πολλές μελοποιήσεις, ακόμα και την εποχή που αυτές γινόντουσαν σωρηδόν. Μόνο ο Μιχάλης Γρηγορίου με τα Ανεπίδοτα Γράμματά του επιχείρησε κάτι τέτοιο, το 1977.Ο Μιχάλης Λουκοβίκας, για να έρθουμε στο προκείμενο, στα τριαντάχρονα πλέον του θανάτου του ποιητή έρχεται σε μια εποχή η οποία ευνοεί πολύ λιγότερο τη μελοποίηση ποιημάτων (και δη των πολιτικών) να παρουσιάσει ένα άλμπουμ με τίτλο Το Χρυσάφι Του Ουρανού, που περιέχει τραγούδια βασισμένα στην ποίηση του Αλεξάνδρου. Ο Λουκοβίκας έκανε σαφέστατα μια πολύ καλή δουλειά, είτε χρησιμοποιώντας κάποια ποιήματα αυτούσια, είτε επιλέγοντας κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα, είτε συνδυάζοντας – με επιτυχία – στίχους από διαφορετικά ποιήματα ή ακόμα και διασκευάζοντας κάποιους στίχους για να δημιουργήσει τραγούδια που να ακούγονται ολοκληρωμένα και να διατηρούν ταυτόχρονα αυτούσιο το πνεύμα της ποίησης του Αλεξάνδρου. Όλα αυτά δε, με τρόπο ο οποίος φανερώνει αγάπη και βαθιά γνώση του έργου του ποιητή. Το σημαντικότερο, όμως, επίτευγμα του Λουκοβίκα στο παρόν άλμπουμ είναι ότι δεν αρκέστηκε στο να μελοποιήσει ξερά τους στίχους, «περιγράφοντάς» τους, αλλά κατάφερε η μουσική του (ένας συνδυασμός δυτικότροπων και παραδοσιακών επιρροών) να στέκεται ισάξια πλάι στον λόγο του ποιητή και να «αναπνέει» ακόμα και χωρίς αυτόν. Για να το επιτύχει αυτό χρειάστηκε φυσικά τη συμβολή των τριάντα και πλέον σπουδαίων μουσικών που συμμετείχαν στο album. Ενδεικτικά μόνο ας αναφέρουμε τον Γιώργο Ανδρέου, τον Μανώλη Ανδρουλιδάκη, τον Μάνο Αχαλινωτόπουλο, τον Κώστα Θεοδώρου, τον Δημήτρη Μπασλάμ και τον Ross Daly. Επιτυχημένη επίσης η επιλογή των τραγουδιστών με τον πολύ καλό Ανδρέα Καρακότα και την Ελένη Τσαλιγοπούλου, η οποία μετά από καιρό εδώ αναδεικνύει τις εκφραστικές της δυνατότητες με εξαίρετο τρόπο, όπως π.χ. στο "Νανούρισμα" (αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο τραγούδι ξεχωρίζει επίσης για την πρωτότυπη δομή του, αφού χωρίζεται σε έξι διαφορετικά μέρη, και την επιτυχημένη εναλλαγή ρυθμών και ενορχήστρωσης). Θετική, τέλος, και η συμβολή του συνθέτη στο τραγούδι και σε κάποιες απαγγελίες. Ασφαλώς πρέπει να παραδεχτούμε ότι το όλο εγχείρημα μοιάζει λίγο παράταιρο στη σημερινή εποχή και αποτελεί ένα στοίχημα αν και κατά πόσο θα αγγίξει θεματικά τους νεότερους ακροατές. Όπως και να 'χει, Το Χρυσάφι Του Ουρανού δεν παύει να είναι μια πολύ αξιόλογη δουλειά – με ένα αντίστοιχης αισθητικής εξώφυλλο και artwork – η οποία νομίζω ότι μπορεί να εκτιμηθεί τόσο απ' όσους είναι εξοικειωμένοι με το έργο του Αλεξάνδρου όσο κι απ' τους υπόλοιπους. Και μπορεί η παλαιότερη πεποίθηση ορισμένων ότι «το τραγούδι μπορεί να βάλει την ποίηση στο στόμα του λαού», να μοιάζει αρκετά ξεπερασμένη και προβληματική από πολλές απόψεις, ωστόσο βρίσκω πολύ θεμιτή την πρόθεση του δημιουργού το συγκεκριμένο cd να αποτελέσει ένα φόρο τιμής και (γιατί όχι;) μια ακόμα αφορμή για να γνωρίσει κανείς ή να ξαναθυμηθεί την ποίηση του Άρη Αλεξάνδρου.
