Η Αναστασία Μουτσάτσου έκανε με τον νέο της δίσκο ό,τι όφειλε, εδώ και χρόνια, στη φωνή της, η οποία, όπως έχω γράψει και παλιότερα, προσπαθούσε ως τώρα να φανεί με ένα ρεπερτόριο που μόνο αναλαμπές είχε να επιδείξει. Εδώ έβαλε, επιτέλους, τον πήχη πιο ψηλά, με ρίσκο αλλά πολύ συνειδητά, και την ενέταξε στις απαιτήσεις ενός πιο αμιγώς «έντεχνου» κλίματος. Και - το σημαντικότερο - επιχείρησε να αναμετρηθεί με δοκιμασμένα στον χρόνο και αγαπητά στο κοινό τραγούδια του Νότη Μαυρουδή, προσφέροντας σε αυτά μια νέα διάσταση και ταυτότητα. Στοίχημα δύσκολο, το οποίο νομίζω πως, συνολικά, κέρδισε. Ο ίδιος ο Νότης Μαυρουδής υπήρξε, βέβαια, πολύτιμος αρωγός και συμπαραστάτης στο έργο της Αναστασίας Μουτσάτσου. Κατέχοντας πολύ καλά το πνεύμα μα και την ουσία των διασκευών & επανεκτελέσεων, δούλεψε ο ίδιος ξανά τις ενορχηστρώσεις των 16 επιλογών του Μια Νύχτα Στους Αιώνες. Με αποτελέσματα όχι μόνο φινετσάτα και αρκούντως ανανεωτικά, που παράλληλα διατήρησαν και το πνεύμα των αρχικών ηχογραφήσεων, μα και βοηθητικά για τα ιδιαίτερα ηχοχρώματα της φωνής της Μουτσάτσου. Μιας φωνής με ποιότητες οι οποίες δεν μπορούν να ανθίσουν παρά σε συγκεκριμένα κλίματα. Η Μουτσάτσου με συγκίνησε βαθιά στο “Είναι Αβάσταχτο Να Φεύγεις” - και ας το έχω αγαπήσει με τη φωνή της Ελένης Βιτάλη. Υπήρξε νομίζω η κορυφαία ερμηνευτική της στιγμή στον δίσκο αυτόν και δεν είναι λίγο πράγμα να αναμετριέσαι με το «φάντασμα» μιας φωνής σαν και της Βιτάλη. Απόδειξη για αυτό, ότι η αναμέτρηση στο πιο διάσημο ίσως “Ίσως Φταίνε Τα Φεγγάρια” δεν ήταν αναλόγως επιτυχημένη (χωρίς να σημαίνει ότι ήταν κακή). Μια δειλία εντόπισα επίσης στα τραγούδια που πολλοί μάθαμε με τη φωνή της Αρλέτας (“Φώναξέ Με”, “Εμπιστευτικόν”, “Κρίση”, “Λίγο Πριν Φτάσει Η Άνοιξη”, “Σάββατο Απόγιομα”), που - ακριβώς επειδή ήταν κάμποσα - κάπου κρατήσανε στάσιμο τον δίσκο. Χωρίς δηλαδή να λείπει η γοητεία και το συναίσθημα από τις ερμηνείες της Μουτσάτσου, νομίζω πως τα προσέγγισε με μια συγκεκριμένη «ορθογραφία», κάνοντάς τα να ακούγονται λιγάκι ίδια. Αντιθέτως, σε περιπτώσεις τραγουδιών που ακούστηκαν με τη φωνή του Γιώργου Ζωγράφου (“Άκρη Δεν Έχει Ο Ουρανός”, “Τα Γιορτινά Σου Φόρεσε”), η Μουτσάτσου υπήρξε καταπληκτική, ενώ εξαιρετικά στάθηκε και σε στιγμές όπως το “Κάθε Μια Νύχτα” και το “Λαβωματιά”, ανεξίτηλα στιγματισμένες από τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Χάρις Αλεξίου, αντίστοιχα. Μετά το Μια Νύχτα Στους Αιώνες, η Αναστασία Μουτσάτσου στέκεται στο εγχώριο δισκογραφικό σκηνικό με άλλον αέρα. Που και πιο πολύ της πηγαίνει, και πιο πολύ αξίζει στα φωνητικά της κάλλη. Δούλεψε πολύ και ουσιαστικά τα τελευταία χρόνια και νομίζω πως αυτό «βγήκε» στην εν λόγω ηχογράφηση.
