Ούτε χρόνος δεν πέρασε από το Far West: Tribal Dances, το τελευταίο δηλαδή album του Σωτήρη Δεμπόνου, και ο τελευταίος επιστρέφει στα πράγματα με ένα πολύ ιδιαίτερο EP. Ιδιαίτερο τόσο λόγω περιεχομένου, όσο και κυκλοφορίας. Πρώτα-πρώτα, το Film Musik βγαίνει ως περιορισμένη, συλλεκτική έκδοση, αφού κυκλοφορεί σε 500 αριθμημένα 10ιντσα βινύλια. Μαζί με το βινύλιο συμπεριλαβάνεται και ένα cd-r με τις 6 όλες κι όλες συνθέσεις του EP σε MP3 μορφή, συν ένα 23λεπτο video με τίτλο Περί Αισθήσεων Και Αισθητών, το οποίο εμπνεύστηκε από τη μουσική του Δεμπόνου και γύρισε ο Socos. Ανοίγω εδώ μια σύντομη παρένθεση για να πω πως ο τελευταίος «οπτικοποίησε» με αρκετή επιτυχία τους ήχους του Δεμπόνου, πράγμα βέβαια που δεν θέτω σε έναν άξονα σωστό-λάθος: ο Socos γύρισε σαφώς μια εκδοχή για τα όσα άκουσε - τη δική του - θεωρώ όμως πως μπόρεσε να «επικοινωνήσει» με τους ήχους, φτιάχνοντας κάτι πολύ ταιριαστό, ως αίσθηση, μαζί τους - ιδιαίτερα χρωματικά και σε επίπεδο «ροής». Ως ήχος τώρα, το Film Musik διαφοροποιείται από τα όσα έχει ως τώρα καταθέσει ο Δεμπόνος, χωρίς βέβαια να ακούγεται και εντελώς ανοίκειο. Διαφοροποιείται καθώς αναζητεί μια αισθητική σαφώς κινηματογραφικής υφής (ή και σκηνικής, θα μπορούσε κανείς να πει), σαν ας πούμε να επιδιώκει να ντύσει μια φανταστική ταινία (καθώς δεν αποτελεί «πραγματικό» soundtrack). Η γνώριμη ηλεκτρονική αίσθηση του συνθέτη περισσότερο έτσι «υποβάλλεται» σε όλο το τοπίο, παρά είναι υπαρκτή, εφόσον είναι τα φυσικά όργανα τα οποία πρωταγωνιστούν. Δεν θα ισχυριστώ πως ο Δεμπόνος έφτιαξε συγκλονιστική μουσική στην πορεία, έφτιαξε όμως μουσική με αξία, την οποία σαφώς και θα σας πρότεινα να ακούσετε, ειδικά εάν σας ενδιαφέρει ο πειραματικός χώρος. Κι αυτό γιατί η χρήση και οι συνδυασμοί ξυλόφωνου, νέϊ, βιολιού και κιθάρας (και άλλων οργάνων) συγκροτούν ηχητικά τοπία τα οποία και «αιχμαλωτίζουν» τις αισθήσεις σου, κάνοντάς σε να αισθάνεσαι επισκέπτης σε ένα αλλόκοτο μεν και εξωτικό μέρος, που όμως περισσότερο σε μαγεύει και σε ηρεμεί, παρά σε αποδιώχνει. Μόνη μου ένσταση σε όλα αυτά, το γεγονός πως βρήκα τη μουσική να παραμένει πολύ «κλειδωμένη» στο προσωπικό σύμπαν του δημιουργού της: επεδίωξε και πέτυχε να μαγέψει, δεν ενδιαφέρθηκε όμως στον ίδιο βαθμό να επικοινωνήσει και να συμπαρασύρει. Όχι πως ήταν υποχρεωμένη - οι όροι του παιχνιδιού είναι γνωστοί - σου μένει όμως τελικά και κάτι το ανεκπλήρωτο. Όπως και να έχει, το Film Musik έχει την αξία του και πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Δεμπόνο πως πέτυχε να «παίξει» με τα δεδομένα του καταθέτοντας παράλληλα μια συμπαγή και πολύ ισορροπημένη χρονικά πρόταση, την οποία και έκλεισε σε μια θαυμάσια, συλλεκτική έκδοση.
