Άλλη μία πρώτη εμφάνιση του 2008, η οποία αποτέλεσε και μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της προηγούμενης χρονιάς. Το Πρώτο Μου Album, το ντεμπούτο δηλαδή του Δημήτρη Αρναούτη με τον μάλλον ανέμπνευστο τίτλο, φέρνει μία νότα φρεσκάδας, ανανέωσης και αισιοδοξίας στο μουσικό τοπίο, καθώς ο νεαρός τραγουδοποιός-ερμηνευτής καταφέρνει να κάνει ιδιαίτερη αίσθηση με τις μουσικές και, κυρίως, με τα λόγια του.Ας ξεκινήσουμε, όμως, από την, ευτυχώς όχι έντονα, αρνητική πλευρά της δουλειάς: καθόλη τη διάρκεια της ακρόασης γίνεται αντιληπτό ότι οι μουσικές του Αρναούτη δεν καταφέρνουν να συγκινήσουν ιδιαίτερα. Πρόκειται για αξιοπρεπείς και ευχάριστες, στο σύνολό τους, pop/rock συνθέσεις, άλλοτε πιο δυναμικές και κιθαριστικές, άλλοτε πιο μελωδικές και εσωτερικές, με ολίγον από blues και jazz. Πολυφορεμένη και χιλιοακουσμένη, ειδικά τον τελευταίο καιρό, συνταγή – καθόλου άσχημη, ωστόσο, όταν έρχεται σε μια εποχή με αρκετά μουσικά σκουπίδια. Εξάλλου, ο Αρναούτης πατάει έξυπνα στην αξιόλογη παρακαταθήκη που έχουν αφήσει από την δεκαετία του 1990 ονόματα όπως τα Ξύλινα Σπαθιά, στο πιο rock, και ο Μανώλης Φάμελλος στο πιο pop – δεν είναι μάλιστα τυχαίο το γεγονός ότι ο τελευταίος έχει αναλάβει την παραγωγή. Σίγουρα πάντως χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια για να δομήσει έναν προσωπικό ήχο, αν και τα πρώτα δείγματα δείχνουν κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά.Σαφώς πιο έντονο είναι το προσωπικό στίγμα του Δημήτρη Αρναούτη στο στιχουργικό πεδίο, όπου το άλμπουμ ξεχωρίζει για το ιδιαίτερο στιλ και την άποψή του: πρωτότυπες ερωτικές, και όχι μόνο, ιστορίες καθημερινής τρέλας, κοινωνικοπολιτικά σχόλια, ιδεολογικοί και θρησκευτικοί προβληματισμοί. Εκτός από τη θεματολογία, η οποία ξεφεύγει από τα συνηθισμένα κλισέ της μοναξιάς και του έρωτα, ακόμα πιο σημαντικός είναι ο τρόπος που ο δημιουργός διαχειρίζεται τα παραπάνω ζητήματα. Μπαίνοντας σε μία στιχουργική σχολή που εμπνέεται από τη βαριά κληρονομιά του Διονύση Σαββόπουλου και κλείνει το μάτι στον Τζίμη Πανούση, σκαρώνει στιχάκια γεμάτα με (αυτο)σαρκασμό, χιούμορ, φλέγμα, κυρίως όμως αμεσότητα και αλήθεια, κάνοντας το αποτέλεσμα ξεχωριστό και πρωτότυπο. Και αν σε κάποια σημεία φλερτάρει με το εξυπναδίστικο αστείο ή τη διδακτική διάθεση, καταφέρνει τελικά να αποφύγει τον κραυγαλέο και προκλητικό, δήθεν ψαγμένο, στίχο, που στοχεύει στον εύκολο εντυπωσιασμό.Θετική είναι η εντύπωση που αφήνει και η ερμηνευτική του προσέγγιση. Ως γνήσιος τραγουδοποιός, δεν διακρίνεται τόσο για την τραγουδιστική του δεινότητα, όσο για την ξεχωριστή χροιά της φωνής του και τον άμεσο τρόπο ερμηνείας, ο οποίος τον οδηγεί σε ειλικρινή και έντιμα αποτελέσματα. Ταιριαστές με το όλο ύφος της δουλειάς και οι δύο συμμετοχές, του Μανώλη Φάμελλου και του Γιάννη Κότσιρα. Κομμένο και ραμμένο για τον πρώτο το “Αν Είναι Νύχτα”, ιδανικό συμπλήρωμα στην πιο ραδιοφωνική στιγμή του άλμπουμ (“Είσαι Εσύ”), η φωνή του δεύτερου. Συνεργασία, αυτή με τον Γιάννη Κότσιρα, για την οποία ο νεαρός δημιουργός δέχτηκε άδικα, κατά την άποψή μου, αρνητική κριτική, η οποία μάλλον πηγάζει από το εντεχνολάγνο κόμπλεξ κάποιων «ειδικών», υποτίθεται, στα εγχώρια μουσικά πράγματα.Επιστρέφοντας, όμως, στον πρωταγωνιστή της δουλειάς, δεν έχουμε παρά να συμπληρώσουμε ότι με ένα τόσο καλοβαλμένο Πρώτο Album, ο Δημήτρης Αρναούτης όχι μόνο μπαίνει δυναμικά στην ελληνική δισκογραφία, αλλά μας κάνει να ανυπομονούμε για το επόμενο βήμα.
